ဝမ္တိန္အသြားလမ္းကုိ ခံစား၊ ေဝဖန္ျခင္း (စာေပေဆာင္းပါး)

ဝမ္တိန္အသြားလမ္းကုိ ခံစား၊ ေဝဖန္ျခင္း (ေရႊအျမဳေတ/ ေမလ- ၂၀၁၇)

----------------------------------
၁။
၂၀၁၇၊ မတ္လထုတ္၊
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းမွာ ပါလာတဲ့
ဆရာဥာဏ္သစ္ရဲ႕ "ဝမ္တိန္အသြားလမ္းမွသည္"ဆိုတဲ့
စာေပေဝဖန္ေရး ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
အဲဒါဟာ ဘာသာျပန္သူ"ဝင့္ျပံဳးျမင့္"က
"ဝမ္တိန္အသြားလမ္း" အမည္နဲ႔ ျမန္မာျပန္လိုက္တဲ့
မူရင္းစာေရးဆရာမ WENDY LAW-YONE ရဲ႕ THE ROAD TO WANTING ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ခံစား ေဝဖန္တဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာမ ဝင့္ျပံဳးျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့
စာအုပ္ေတြကို အခုမွ စဖတ္ဖူးတာပါဆိုတဲ့ ဆရာဥာဏ္သစ္က သူ႔ေဆာင္းပါးထဲမွာ
"ဘာသာျပန္သူဟာ အမွားေပါင္း ၂၀၀
ေလာက္ မွားထားတယ္"လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိေတာ့မွ
ဆရာမဝင့္ျပံဳးျမင့္ရဲ႕ ဘာသာျပန္
စာအုပ္သစ္ ထြက္ရွိေၾကာင္း ၾကားရံုၾကား၊
ျမင္ရံုျမင္ျပီး မဖတ္ရေသးတာကို သတိရသြားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အမွား ၂၀၀
ေလာက္ ပါေနတယ္ဆိုလို႔
"ဟ... ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္" ဆိုျပီး
စာအုပ္ဆိုင္မွာ အေျပးအလႊား
သြားဝယ္ျပီး၊ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္မိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အဲ့ဒီလို အေၾကာင္းေတြ
တိုက္ဆိုင္ျပီးေနာက္မွာ အခုေဆာင္းပါးကို တန္ျပန္ ေရးမိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
၂။
ဝမ္တိန္အသြားလမ္း စာအုပ္ရဲ႕
မူရင္းစာေရးဆရာမ WENDY LAW-YONE က THE ROAD TO WANTING ကို ႏိုင္ငံျခား ဘာသာနဲ႔
တိုင္းတပါးမွာ ထုတ္ေဝခဲ့ေပမဲ့
တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ဟာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မစိမ္းေသာ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔
ဖန္တီးထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။
ဒါ့အျပင္ မူရင္းစာေရးဆရာမ WENDY LAW-YONE ဆိုတာကိုက
ျမန္မာ့စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ ထင္ရွားခဲ့တဲ့ "ေနးရွင္းသတင္းစာ တည္ေထာင္သူ
ဦးေလာရံု"ရဲ႕ သမီး ျဖစ္ပါတယ္။
WENDY LAW-YONE ဟာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ
ဖခင္ျဖစ္သူ အထိမ္းသိမ္းခံခဲ့ရျပီး၊
ျပည္ပကို ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ခဲ့ရေသာ၊
ႏိုင္ငံတကာ စာအုပ္၊ စာေပေလာကထဲ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ကာ
"တန္း"ဝင္ခ့ဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္ဖြား
စာေရးဆရာမ
ျဖစ္ေၾကာင္း အားလံုး အသိပါ။
ဝမ္တိန္ အသြားလမ္းဟာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မစိမ္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာလို႔ ဘာေၾကာင့္ ဆိုထိုက္ပါသလဲ။
စာအုပ္ထဲမွာပါဝင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္
အမ်ိဳးသမီးေလးကိုယ္တိုင္က ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ ေဝးလံေခါင္ခိုက္ေသာ ေဒသမွ အီေကာ၊ ေျမာင္၊ ဝ၊ လီဆူး၊ ဓႏု ... စတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြထဲကမွ
"လု" ဆိုတဲ့ ေသးငယ္ေသာ လူမ်ိဳးစုကေလးထဲက ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ လူမ်ိဳးစုကေလးရဲ႕ ေဒသမွာ စစ္ေဘး၊ အငတ္ေဘး အက်ပ္ရိုက္မႈ ဒဏ္ေတြကို လု တို႔
ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံၾကရျပီး ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ ရွိသမွ် ထုခြဲေရာင္းထုတ္ရတဲ့အျပင္ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုေတာင္ အိမ္ေစျဖစ္ျဖစ္၊
ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုျပီး ေရာင္းစားေနၾကရခ်ိန္။
ေမြးရပ္ေျမကေန ဖယ္ခြါလာရျပီးေနာက္မွာ အိမ္ေစျဖစ္လိုက္၊ ေျပးလိုက္ လႊားလိုက္နဲ႔ ဘဝကို ခက္ခဲစြာ ရပ္တည္ရတဲ့
မိန္းကေလးငယ္ဟာ
အပ်ိဳေဖာ္ဝင္ျပီးကာစမွာပဲ
မေတာ္ေလာဘသား တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကုိ ေရာင္းစား
ခံလိုက္ရပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕
ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ငန္းရံု
(ဆရာမ ဝင့္ျပံဳးျမင့္က "ေဆာင္ၾကာျမိဳင္" လို႔ ဘာသာျပန္တဲ့) ထဲကို
မသိနားမလည္မႈေၾကာင့္ ေရာက္ခဲ့၊
တတ္စြမ္းသမွ် အားနဲ႔
ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း
အားမတန္ေလေတာ့ မာန္ေလွ်ာ့ေပေရာ့။
ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ရံုအတြင္းမွာ
ႏွိပ္စက္ခံ၊ အေသြးအသား အျမတ္ထုတ္
ခံရတဲ့အျပင္ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕
ဖမ္းဆီးခံရ၊ ဒုကၡသည္စခန္းကို
ေရာက္ရ၊ အဲ့ဒီေနာက္ အေပ်ာ္မယားအျဖစ္ ေငြနဲ႔ ဝယ္ယူသိမ္းခံရ၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေပ်ာ္မယားကို အလိုမရွိေတာ့သူရဲ႕
ႏွင္ထုတ္မႈေၾကာင့္
ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ မွတ္မိရန္ ခက္ခဲေသာ ေမြးရပ္ေျမ ျမန္မာျပည္၊ ငယ္စဥ္အတိတ္ထဲက အရိပ္ေဒသဆီကို ေရာ္ရီရမ္းကာ
ပ်ံသန္းရတဲ့ ျမန္မာျပည္ဖြား
တိုင္းရင္းသူကေလးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္
တစ္ခုကို ေရးဖြဲ႕ထားတာပါ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မူရင္း
စာေရးဆရာမက ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ
ေဒသဆိုင္ရာ ၊ ထံုးတမ္းဓေလ့ဆိုင္ရာ
အခ်က္အလက္၊ အေခၚအေဝၚေတြ
အမ်ားၾကီး ထည့္ေရးထားပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာ
"ရသ ဝတၳဳဆိုတာေတြကို ဖတ္ရင္
ရသကိုပဲ ခံစားရလိမ့္မယ္လို႔
ေတြးထားမိရင္ အဲဒီအေတြး
မွားယြင္းေၾကာင္း
ဒီစာအုပ္က သက္ေသျပေနသလိုပဲ"လို႔
ေတြးမိပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ဟာ ရသ အျပင္ အပိုအဆစ္အေနနဲ႔ ဗဟုသုတ ရဖြယ္၊ အတုယူဖြယ္၊ သင္ခန္းစာယူဖြယ္ေတြကိုပါ ျမန္မာျပည္အတြက္
ထည့္ေပးထားတဲ့ စာအုပ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ အထူးသျဖင့္ ေဝးလံေခါင္ခိုက္တဲ့ ျမန္မာျပည္အစြန္အဖ်ားေတြဆီက အသိပညာ မဲ့ရရွာေသာ တိုင္းရင္းသူ
ပ်ိဳေမကေလးေတြအတြက္ ဖတ္ၾကည့္ျပီး "မွတ္" "သိ"ထားသင့္တဲ့ စာအုပ္လို႔ေတာင္ ဆိုရမလိုပါပဲ။
၃။
စာအုပ္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း တို႔ထိညႊန္းဆို အျပီးမွာ ဘာသာျပန္သူရဲ႕ က႑၊ ဘာသာျပန္လက္ရာ အပိုင္းကိုလည္း
ေျပာစရာ နည္းနည္း ရွိပါတယ္။
ဆရာမဝင့္ျပံဳးျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ စာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဖတ္ဖူးသမွ် အေတြ႔အၾကံဳအရ ေျပာရရင္
ဆရာမ ဝင့္ျပံဳးျမင့္ဟာ အဂၤလိပ္ဘာသာမွသည္ ျမန္မာဘာသာဆီကို အင္မတန္ က်စ္ေနေအာင္ အားထုတ္ဖန္တီးတတ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ဝမ္တိန္အသြားလမ္းမွာလည္း ထိုနည္း၎ပါပဲ။ စာပိုဒ္ေတြရဲ႕ က်စ္လ်စ္ေနတဲ့ပံုသ႑ာန္ကို သတိမျပဳမိဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ဝါက်ေတြကိုလည္း
အတိုအျပတ္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ား သံုးစြဲေလ့ရွိတာ သတိျပဳမိပါတယ္။
ဥပမာ (စာမ်က္ႏွာ ၁၅၄) ".... သူမသည္ ထိုင္း မိဖုရား။ ေတာက္ပေနေသာ အျပံဳး၊ အေရာင္စိုေနေသာ ေကသာ၊ ရတနာ
စီျခယ္ထားေသာ စိမ္းျပာေရာင္ ပိုးထည္...သီရိက်က္သေရႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ မိဖုရား သီရိေခတ္။" သူမသည္ ထိုင္းမိဖုရား ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္မွာ
"ျဖစ္သည္" တို႔၊ "ျဖစ္၏"တို႔ ဆက္ မေရး၊ ဝါက်ကို တံုးတိတိ ျဖတ္ခ်ခဲ့ျပီး ျဗဳန္းခနဲ ေနာက္ ဝါက်တစ္ေၾကာင္း ဆက္ေရးပါတယ္။ အဲဒီလို ဝါက်
အတိုအတိေတြ ခပ္မ်ားမ်ား သံုးတတ္တာ သတိထားမိေၾကာင္း ေျပာလိုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ သတိျပဳမိတာကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားလံုးကို ျမန္မာစကားလံုးနဲ႔ ဖလွယ္လိုက္တဲ့ေနရာမွာ ဆရာမဝင့္ျပံဳးျမင့္ ေရြးခ်ယ္ သံုးစြဲလိုက္တဲ့
ျမန္မာ စကားလံုးေတြ ကိစၥပါ။ ဆရာမ ဝင့္ျပံဳးျမင့္ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရုတ္တရက္ ဖတ္လိုက္ရင္ အျငင္းပြားဖြယ္ရာလို႔ ယူဆရတဲ့ စကားလံုးေတြ
ပါေလ့ရွိပါတယ္။
ဥပမာ (စာမ်က္ႏွာ ၂၅၉- ပထမဆံုးအပိုဒ္)မွာ ... "စတုဂံပံု အာရံုခံတန္ေဆာင္းကို ေထာက္ပင့္ထားေသာ သစ္္သားယက္မမ်ား ျခလည္းမစား၊
ေဆြးျမည့္ေသာ လကၡဏာလည္း မေတြ႕ရ။ နံရံႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွ အစြယ္ျပဴးျပဴး ဘီလူးဂုမာၻဏ္ မ်ားကား ခရမ္းႏွင့္ အျပာ၊ ေရႊ၀ါ ႏွင့္ အနီျမန္းျမန္း
ေဆးသားေရာင္ ႀကိဳးၾကြေနဆဲ။ (မူရင္းစာသား "The timber beams supporting the rectangular hall show no sign of termite damage or decay.
And the grimacing demons up on the walls and ceilings are vivid and fresh with purple, red, blue and gold paint.")
အဲဒီ စာပိုဒ္ကို ၾကည့္ပါ။ စကားလံုးေတြက က်စ္ေနတဲ့အျပင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ပါေနတဲ့ "ေဆးသားေရာင္ ၾကိဳးၾကြေနဆဲ" ဆိုတာမွာ "ၾကိဳးၾကြ" ကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ "ၾကြၾကြရြရြ ရွိေနဆဲ" ဒါမွမဟုတ္ "ၾကြတက္ေနဆဲ" စသည္ျဖင့္ သံုးမယ္ဆိုရင္ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ "ၾကိဳးၾကြ"လို႔
သံုးထားပါတယ္။ အဲဒီလို စာလံုးေတြ ပါေနတာေၾကာင့္ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဖတ္ရတာ စာေထာင့္သလိုလို ျဖစ္ေပမဲ့ ျမန္မာဘာသာစကား အထားအသိုကို
ဆန္းသစ္တီထြင္လိုစိတ္နဲ႔ အားထုတ္ထားတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ၾကိဳဆိုပါတယ္။ ျမန္မာစာ၊ စကားကို အရွိအတိုင္း တန္ဖိုးထားသင့္တာကို ထိမ္းသိမ္းျပီး တန္ဖိုးဂရု ထားရမယ့္
အျပင္၊ ဆန္းသစ္တဲ့ စကားလံုး အသံုးအစြဲ၊ အထားအသိုေတြကိုလည္း တီထြင္ ဖန္တီးသင့္ပါတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ ဆရာမဝင့္ျပံဳးျမင့္ရဲ႕ ဘာသာျပန္ပံုေၾကာင့္ပဲ မူရင္းက ဘယ္လိုမို႔လို႔ သူက ဒီလို ဘာသာျပန္ထားတာပါလဲ ဆိုျပီး
စပ္စုခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မူရင္းကို ရွာဖတ္ရပါေတာ့တယ္။ စာေပမိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕ အကူအညီေၾကာင့္ မူရင္းနဲ႔ ဘာသာျပန္ကို
တိုက္တိုက္ရယ္မွ ဆိုင္ျပီး ဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ မူရင္းနဲ႔ တိုက္ျပီး အင္မတန္ ဖတ္ၾကည့္သင့္တဲ့ စာအုပ္လို႔ ဆိုပါရေစ။
ေနာက္ထပ္လည္း အဲဒီလို အျငင္းပြားဖြယ္ရာ စကားလံုးေတြ ဟိုနား ဒီနားေတြမွာ ထပ္သုံးထားတာ ရွိပါေသးတယ္။ ေဆာင္းပါး တအား
ရွည္လ်ားသြားမွာ စိုးတာေၾကာင့္ တစ္ခု၊ ႏွစ္ခုပဲ ထပ္မံ ထုတ္ျပပါေတာ့မယ္။
စာမ်က္ႏွာ ၃၄၃ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး စာေၾကာင္းမွာ "နယ္သတ္လိုင္းကို ေက်ာ္သည္"လို႔ ေရးထားပါတယ္။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ေတြက "နယ္ျခားစည္း"လို႔
ဘာသာျပန္မွာ ျဖစ္ေပမဲ့ ဆရာမ ဝင့္ျပံဳးျမင့္ကေတာ့ "နယ္သတ္လိုင္း" လို႔ သံုးထားပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စာမ်က္ႏွာ ၁၈၀ မွာ "မင္ဇူသည္ ေရထြက္မတတ္ လာေန..." လို႔ ေရးထားပါတယ္။ "ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္"ဆိုတဲ့
ျမန္မာစကား အသံုးကို ေရွာင္ျပီး "ေရထြက္မတတ္" လို႔ သံုးထားတာကို ရွဳစားပါ။
၄။
ဆရာဥာဏ္က ဒီစာအုပ္မွာ အမွား ၂၀၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အထူးသျဖင့္ ဆရာဥာဏ္ ေထာက္ျပတဲ့ စကားလံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္
ပိုျပီး ဂရုတစိုက္ ဖတ္ၾကည့္မိပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာ ၆ မွာ - ledge ကို ဆရာမ ဝင့္ျပံဳးျမင့္ ဘာသာျပန္တာ မွားတယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထင္ပါတယ္။ ေဘာင္လည္း မဟုတ္၊
ခံုလည္း မဟုတ္တဲ့ ျပတင္းေအာက္က ေငါေနတဲ့ဟာကို ဘာလို႔ ေခၚရမွန္း မသိတာနဲ႔ ျပတင္းမင္းတုပ္လို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ ေရးခဲ့ပံုရပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာ ၁၄ မွာ - မူရင္း He is known as Prince of Yunnan. ကို "ယူနန္မင္းသားလို႕ နာမည္ႀကီးတယ္" ဘာသာ ျပန္တာကို
မွားတယ္လိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ တယ္,မထင္။
စာမ်က္ႏွာ ၄၃ - gas station ဆိုတာ US အေခၚနဲ႔ ဆုိရင္ ဓာတ္ဆီဆုိင္ပါ။ UK ဆုိရင္ ဂက္စ္ဆိုင္လို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ gas station ကို
ဂတ္စ္ဆိုင္လို႔ ဘာသာျပန္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ဆီဆိုင္လို႔ ဘာသာျပန္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ဒါဟာ ေျပာပေလာက္တဲ့ အခၽြတ္အေခ်ာ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္
ယူဆပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာ ၄၉ - rafter ဆိုတာကို အဘိဓာန္ထဲ ျပန္ရွာေတာ့ ဒုိင္းလို႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ဆရာမဝင့္ျပံဳးျမင့္က "ေခါင္ေလ်ာက္ေပၚမွ ေတာက္တဲ့ႀကီး"လို႔
ဘာသာျပန္ထားပါတယ္။ ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔ လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ဘာသာျပန္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာမႈ "အျပဳလြန္"သြားတယ္ထင္ပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာ ၇၀ - flies ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို "ပလူေကာင္"ဆိုျပီး ျပန္ထားတဲ့ ကိစၥကေတာ့ ျပင္လက္စ အေခ်ာမသတ္မိတဲ့ စာမ်က္ႏွာႀကီး
မွားယြင္း ပံုႏွိပ္မိတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာမဝင့္ျပံဳးျမင့္ေရာ၊ ထုတ္ေဝသူ ဆရာေျမမွဳန္လြင္(ငါတို႔စာေပ)ကပါ FB စာမ်က္ႏွာမွာ ဝန္ခံသြားတာကို
ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာ ၈၀ - မူရင္းစာသား But to pray for the happiness of all beings - mosquito and worm and man alike -
was this the most hopeless plea? ကို ဘာသာျပန္ထားတာက - "သုိ႕ရာတြင္ ျခင္ ၊ ေလာက္လန္း၊ လူသား စေသာ ခပ္သိမ္းသတၱ၀ါတို႕၏
ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ ျမဲဖို႕ ဆုိသည္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လံုး၀ မရွိဆံုး အသနားခံမႈ မဟုတ္ေပဘူးေလာ။" တဲ့။ ေလာက္လန္းနဲ႔ တီေကာင္ေလာက္
လြဲတာေလာက္ေလးကေတာ့ စာဖြဲ႕ေနစရာကို မလို။ ဘာသာျပန္သူကို လွဳပ္လွဳပ္ရြရြေလးေတာ့ လုပ္ခြင့္ (လွဳပ္ခြင့္) ေပးသင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သာဆိုရင္လည္း အဲဒီေနရာမွာ တီေကာင္ ထည့္မလား ။ ေလာက္လန္း ထည့္မလားဆိုရင္ ျခင္နဲ႔ တြဲလ်က္ အဆင္ေျပေအာင္ ေလာက္လန္းကိုပဲ
ထည့္မိမယ္ ထင္ပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာ (၉၉) မူရင္းက - Next came the noodles: fat noodles, thin noodles, fried noodles, crisp noodles, noodles in broths
and sauces- to say nothing of the dumplings, bite-sized shu-mai and loaf-sized bao, stuffed with greens and sweet beans, with shrimp
and pork and sausage and beef. After that came the cakes: turnip cakes. sponge cakes, rice cakes, iced cakes, and moon cakes.
ဘာသာျပန္ထားတာက - ဆန္ျပဳတ္ျပီးလွ်င္ ေခါက္ဆြဲ။ ေခါက္ဆြဲ တုတ္တုတ္၊ ညွပ္ေခါက္ဆြဲ၊ ေခါက္ဆြဲတြန္႕၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ႏွင့္
အခ်ဥ္မ်ား။ အဆာသြပ္ ေပါက္စီမ်ားကား ေျပာစရာမလို။ တစ္ကုိက္စာ ရႈမိုင္၊ ေပါင္မုန္႕လံုးအရြယ္ ဘုိ၊ သတ္သတ္လြတ္ေပါက္စီ၊ ပဲေပါက္စီ၊ ပုစြန္၊ ၀က္သား၊
၀က္အူေခ်ာင္းႏွင့္ အမဲသားေပါက္စီ။ ျပီးလွ်င္ မုန္႔ပြဲ၊ မုန္႔နီ၊ မုန္႔ပြ၊ ဆန္မုန္႕၊ ေရခဲစိမ္မုန္႕ ႏွင့္ --- လမုန္႕။
ကၽြန္ေတာ့္သေဘာ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီထဲမွာလည္း တကူးတက စာတစ္တန္၊ ေပတစ္ဖြဲ႔ ေျပာဆိုေအာ္ဟစ္ေနရေလာက္ေအာင္ အမွား
ဆုိးဆုိးရြားရြား မပါဘူးထင္ပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာ (၉၉) မူရင္း - trays heaped with scrambled eggs, fried eggs, boiled eggs, egg pies and omelettes:
with sausages the size of cat turds and glassy bacon strips steeped in grease; ကို ဘာသာျပန္ထားတာက - "လင္ပန္းမ်ားထဲတြင္
ၾကက္ဥဘဲဥမ်ား၊ ဘဲဥေၾကာ္၊ ဘဲဥျပဳတ္၊ ဘဲဥမုန္႔၊ ဘဲဥ မၾကက္တၾကက္ေၾကာ္၊ ေၾကာင္မစင္တံုး ပမာဏရွိေသာ ၀က္အူ ေခ်ာင္းမ်ား၊ အဆီတ၀င္း၀င္း
၀က္ေပါင္သားမ်ား။" အဲဒီမွာလည္း "အနာ"လုပ္ရေလာက္တဲ့ "ျဖဳတ္ေပါင္ၾကား" မေတြ႔ပါ။
စာမ်က္ႏွာ ၁၁၀ မွာ - shore ကို ဆရာမဝင့္ျပံဳးျမင့္က "ကန္ေျခ"လို႔ ဘာသာျပန္ထားတယ္။ shore ကို အဘိဓာန္ထဲ ၾကည့္ရင္ ကမ္းေျခ၊
ကမ္းစပ္။ စာအုပ္ဇာတ္ေၾကာင္းထဲက ပံုျပင္ထဲမွာ- ရွင္ေထြးေလးက ကန္ႀကီးထဲက လိပ္မႀကီးဆီကို သြားတဲ့ေနရာမွာ ေရးတာပါ။ ကန္ရဲ႕ အေျခအစပ္၊
ကန္အေျခမို႔ "ကန္ေျခ"လုိ႔ ေရးတာ သိသာပါတယ္။ ဘာလို႔မ်ား "ကမ္းစပ္"လို႔အတိအက် မလြဲမေသြ ဘာသာျပန္ရမွာတုန္း၊ ဘာသာျပန္သူ သင့္ေတာ္မယ္
ထင္တဲ့ စကားလံုးကို ထည့္သြင္း ဖန္တီးခြင့္ ျပဳသင့္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေျပာပေလာက္တာေတြ မဟုတ္တာကို တခုတ္တရနဲ႔ အမွားေတြ အမွားေတြ ဆိုျပီး
ေအာ္ေနရင္ ေနာက္မ်ားမွာ ဘာသာျပန္ စာအုပ္ေတြေရးၾက၊ ထုတ္ၾကရမွာေတာင္ ခပ္လန္႔လန္႔ ျဖစ္ကုန္မွာ စိုးရပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာ ၂၂၁ - moped ကို စက္တပ္ စက္ဘီးလို႔ ေရးရင္လည္း ရသလို၊ မေရးဘဲ စက္တပ္ ေျခနင္းဘီး ေရးတာ။ စက္တပ္ အေႏွးယာဥ္လို႔
ေရးလည္း ရတာပဲ။ စက္တပ္ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ လို႔ ေရးေတာ့ေရာ ဘာမ်ား အၾကီးအက်ယ္ မွားမလဲ။
စာမ်က္ႏွာ ၂၇၅ - အေမြးနံ႔သာခြက္နဲ႔ အေမႊးတိုင္ခြက္ကိုေတာင္ တိမ္းေစာင္းျပီး ဘာသာျပန္ခြင့္၊ အားထုတ္ခြင့္ မေပးခ်င္တဲ့ ဆရာဥာဏ္ရဲ႕
ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ျပီးကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိတဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာ ၂၇၄ - spirit house ကို "နတ္စင္" လို႔ မေရးဘဲ ဗုဒၶ ရုပ္ပြားေတာ္ ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာမို႔ "ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္"ပဲ
ေရးလုိက္တာလို႔ ထင္ပါတယ္။
chain around his neck ကို "လည္ပင္းခ်ိန္းႀကိဳး"လုိ႔ ဘာသာျပန္တာလဲ မမွားဘူး ထင္ပါတယ္။ "ဆြဲႀကိဳး"ဆိုျပီး ဘာသာျပန္မိမွ
necklace မဟုတ္တဲ့အတြက္ တကယ့္ အမွား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
side arm ဆိုတာ ေသနတ္၊ ေျဗာက္ ဆိုျပီး အတိအက် ေျပာလုိ႔ မရဘူးထင္ပါတယ္။ ခါးမွာ ထုိးထားတဲ့ ေသနတ္၊ ဓားေျမာင္...
အကုန္ပါေနတာေၾကာင့္ "အပိုေဆာင္လက္နက္"လို႔ ဘာသာျပန္ထားတာကိုလည္း မွားတယ္ေတာ့ မထင္။
checker ကို "ခ်က္ကာထုိးတယ္"လို႔ပဲ ျပန္ခဲ့တာ ေတြ႔ပါတယ္။ "က်ားကစားတယ္"၊ "က်ားထိုးတယ္" လုိ႔ ဘာသာျပန္ရင္ ပိုသင့္ေလ်ာ္မွာကိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာတူပါတယ္။
tea egg ဆုိတာ ဘဲဥ ျပဳတ္ျပီးသားဥကုိ အခြံခြာျပီး လက္ဖက္တို႔ ၊တျခား အရည္တို႔ထဲမွာ ျပန္ျပဳတ္တာကို ဆိုလိုတာ ျဖစ္မွာပါ။
crescent roll ကို ဘာသာျပန္ရာမွာ လျခမ္းပံုစံေလး ျဖစ္ေနတာနဲ႔ "လျခမ္းလိပ္"ေရးထားတာထင္ပါတယ္။ iced cake ဆုိတာ အုိက္စကရင္၊ ေရခဲမုန္႔
မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ "ေရခဲစိမ္မုန္႔၊ ေရခဲကိတ္" လို႔ ဘာသာျပန္ထားတာ ဘာမ်ား ဆုိးေနလဲလို႔ ေမးခ်င္လာပါတယ္။
မူရင္းစာေရးသူက လူမ်ိဳးစုေတြကို ေရးရာမွာ Lu လူမ်ိဳး၊ Daru လူမ်ိဳးဆိုျပီး စိတ္ကူးယဥ္ ဖန္တီးမႈ ျပဳလိုက္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
ဘာသာျပန္သူက Daru ကို ဓႏုလူမ်ိဳးလို႔ အသံလွယ္ထားပါတယ္။ ဒီလို ဘာသာျပန္တာဟာ ျမန္မာ့ေရေျမေဒသ ေနာက္ခံဝတၳဳျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာမႈ
ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ဓႏုလို႔ ေရးခဲ့ေၾကာင္းနဲ႔ ဒီလို မေရးခင္မွာ မူရင္း စာေရးသူ အန္တီဝင္ဒီကို အသိေပးျပီး၊ သေဘာတူတဲ့အတြက္
အဲဒီအတိုင္း သံုးလိုက္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ စံုစမ္း သိရွိရပါတယ္။
၅။
မျဖစ္စေလာက္ အလြဲအေခ်ာ္ေလးေတြကို ျဖဳတ္ေပါင္ေလး ျဖဲျပီး "အနာ"ရယ္လို႔ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ၾကတဲ့ ကိစၥကို တံု႔ျပန္တာ ဒီမွာတင္
ရပ္ပါမယ္။ ဆရာဥာဏ္က ဝမ္တိန္အသြားလမ္း စာအုပ္ထဲကေန သူ႔စိတ္နဲ႔ ဓါတ္မတည့္တဲ့ ျပစ္တင္ဖြယ္ရာေတြခ်ည္း ေရြးေျပာသြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဝမ္တိန္အသြားလမ္း စာအုပ္ထဲမွာ ဆရာဥာဏ္ ရွာမေတြ႔သြားတဲ့ အသိအမွတ္ျပဳဖြယ္ရာေတြကို ထုတ္ႏႈတ္ျပပါရေစ။
စာေပေဝဖန္ေရးသမားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ စာအုပ္ထဲကေန အျပစ္အနာအဆာေတြခ်ည္း ေရြးထုတ္ မျပသင့္ပါဘူး။ ဖန္တီးသူရဲ႕ ကေလာင္ကို
အေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့သြားေစမယ့္ အေရးအသားေတြနဲ႔ တစ္ဖက္သတ္ သတ္မွတ္ခ်က္ျပဳတဲ့ အခြင့္အေရးကိုလည္း ယူမထားသင့္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။
ေဝဖန္ေရးသမားဟာ အႏုပညာရွင္ရဲ႕ အားထုတ္မႈလက္ရာ (အႏုပညာပစၥည္း)ကို "ေကာင္း/ဆိုး ႏွစ္တန္လံုး" ခြဲျခား၊ သတ္မွတ္ျပီး
ေၾကာင္းက်ိဳး ညီညြတ္စြာ ေဝဖန္ပိုင္းျခားျပသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းရင္ မေကာင္းဘူး။ သို႔ေသာ္...
ေကာင္းတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္း၊ နည္းနည္း မေကာင္းတာကို မ်ားမ်ား မေကာင္းသေယာင္ တစ္ဖက္စြန္း နင္းျပီး ေျပာဆိုေဝဖန္ျခင္း၊ သို႔ေလာသို႔ေလာ
ေဆြးေႏြးစရာကို ကိုယ့္ဆႏၵသေဘာထားနဲ႔ကိုယ္ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့အထဲ ျပီးစလြယ္ ထိုးထည့္ျခင္းေတြ...မလုပ္သင့္ပါ။ ေဝဖန္ေရးသမားေကာင္း
တစ္ေယာက္ လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းသင့္တဲ့ "ေဝဖန္ေရးသမားက်င့္ဝတ္ေတြ"ကို မ်က္ကြယ္ မျပဳသင့္ပါ။
ဒါ့အျပင္ ေဝဖန္ေရးသမား တစ္ေယာက္ဟာ (ေဝဖန္သူ)မိမိ္အၾကိဳက္ေပၚမွာ အေျခခံျပီး အႏုပညာသမားရဲ႕ လက္ရာ(အႏုပညာပစၥည္း)ကို
ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္... တစ္ဖက္သတ္ သတ္မွတ္ခြင့္ မရွိသင့္ပါေၾကာင္းနဲ႔၊ အရွိကို အရွိအတိုင္း ဓမၼဓိဌာန္က်စြာ ေဝဖန္ခ်ိန္ထိုး ျပႏိုင္ရမယ္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
၆။
ဆရာမဝင့္ျပံဳးျမင့္ရဲ႕ ဘာသာျပန္လက္ရာ "အႏုပညာေျမာက္တဲ့ စကားလံုးေတြ"ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ႏွဳတ္ျပျပီး မူရင္းေရးသူကိုေရာ၊
ဘာသာျပန္သူကိုပါ အသိအမွတ္ျပဳပါရေစ။
မူရင္း- The inspiration comes to me from window itself, from watching the sunset through the pane. If I stare long enough,
I can erase the sky with its reddish-gold tints and conjure in its place a reddish-gold sea. Soon the clouds start to form a whole
new seascape: of large and small islands, breakers and beaches. A golden archipelago is what I see now, afloat on a fiery ocean.
ဘာသာျပန္- ျပတင္းမွန္တြင္ ျမင္သာေလ့ရွိေနခဲ့ေသာ ေန၀င္ရုိးရီ။ ဆည္းဆာကို တေမ့တေမာ ကသုိဏ္းရႈျပီးလွ်င္ ကၽြန္မ စိတ္ကူးမ်ားက
ပဥၥလက္ျပသည္။ ေရႊနီေရာင္သန္းေသာ အာကာတျပင္သည္ ပတၱျမားရည္၀င္ေသာ အဏၰဝါအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားသည္။ တိမ္လိပ္တိမ္ခဲမ်ား
တိမ္ပန္းခ်ီ ျခယ္ပ်ိဳးလိုက္ေသာအခါ ကၽြန္းကေလးမ်ား လိႈင္းကေလးမ်ား ေသာင္ခံုတန္းမ်ား အခ်ိဳးအစား အမ်ိဳးအျပား စံုေတာ့သလို။
သမုဒ္ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကား အလွ်ံတျငီးၿငီး။ ထိုအခါ စိတ္၏စကၡဳအာရုံထဲဝယ္ ကၽြန္းစုေလးတစ္ခုကေတာ့ သိဂၤါေရႊရည္သန္းေတာ့သကို။ (စာမ်က္ႏွာ ၆)
----------------
မူရင္း- What woke me was a bright light, a clammy chill. A giant moon was by my side, sidling so close I could feel its
breath on my skin. The cart driver was singing in a warbly voice. He sang about a frog, the great frog in the sky that opened its
mouth once every few weeks to swallow the moon and darken the sky. The cartwheels made a shrieking music, keeping tune to
his song. I searched the skies for signs of the frog, but all I could see was the moon by my side, the round and massive moon.
ဘာသာျပန္- ကၽြန္မကို ႏိႈးယူခဲ့ေသာ အရာမွာ ခ်မ္းျမျမကမၺလာ ႏွင့္ လမင္းေသာ္တာ။ အိုဘယ့္ . . . လမွန္ဝုိင္းကား ရိႈးတိုးရွန္႔တန္႔ မဝံ့မရဲႏွင့္
ကၽြန္မေဘးနား နီးနီးကေလးတင္။ သူ႕ ၀င္သက္ ထြက္သက္ကိုပင္ ကၽြန္မ အေရျပားက သိေနခဲ့သည္။ ႏြားလွည္းရွင္သည္ အသံေနအသံထားျဖင့္
ေတးသီေၾကြးလ်က္။ သူ႕ေတးက ဧရာမဖားတစ္ေကာင္ အေၾကာင္း။ မၾကာခဏ ပါးစပ္ႀကီးျဖဲကာ စႏၵာလကို မ်ိဳရက္ႏုိင္သည္။ ေကာင္းကင္အလံုး
အေမွာင္ဖံုးေစ။ ကၽြီကၽြီအီအီ လွည္း၀င္ရုိးေလး သူ႕ေတးႏွင့္ သံစဥ္ညီေနေတာ့ကာ ဖားႀကီးကို အရိပ္အေယာင္ ေတြ႕ရေလမလား မုိးေပၚကို
ေမွ်ာ္လုိက္ျပန္ေတာ့ ဝုိင္းဝုိင္းစက္စက္ ဖုိးလမင္းႀကီးကသာ ကၽြန္မေဘးနား မခြဲမခြာ။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၁၃)
------------------
မူရင္း- Everything around me was spinning. The boys had formed circles and were playing wicker-ball, keeping it aloft with
their heads, knees and feet. The girls were playing with paper streamers, making circles in the air. High above the temple, the
swaying bamboo poles were paying out their pennants-silver and gold, silver and gold- that wiggled and swam in the wind.
ဘာသာျပန္- ကၽြန္မပတ္ပတ္လည္ တစ္ေလာကလံုး ခ်ာလည္ခ်ာလည္။ နဖူး၊ ဒူး၊ ေျခ တေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ျခင္းခတ္ေနၾကေသာ ျခင္းခတ္ဝုိင္းတြင္းမွ
လုလင္ပ်ိဳမ်ား။ ပန္းစကၠဴႀကိဳးမ်ား လူးကာလြန္႔ကာ ျမဴးကေနေသာ လံုမပ်ိဳမ်ား။ ေက်ာင္းေတာ္၏ ေခါင္အထြတ္တြင္ ေလသိမ္းတုိင္းယိမ္းသည့္
၀ါးလံုးတုိင္ရွည္။ ထုိတုိင္ရွည္၀ါးလံုးမွ တံခြန္လံုးကာ ေငြႏွင့္ ေရႊ၊ ေရႊႏွင့္ေငြ ေလကစားကာ ၾကြားတလူလူေ၀။ (စာမ်က္ႏွာ ၁၁၆)
------------------
မူရင္း- We played cards; we played checkers; we played tic-tac-toe. We busied ourselves with the rain; we stared at the rain;
we listened to the rain, for keeping our bedding and clothing dry.
ဘာသာျပန္-ကၽြန္မတို႕ ဖဲရိုက္ၾကသည္။ ခ်က္ကာ ကစားသည္။ တစ္တက္တိုး ေဆာ့သည္။ မိုးပဇၹဳန္ႏွင့္ အတူ အလုပ္ေတြ ပံုလာၾကသည္။
မုိးကို ကသုိဏ္းရႈ၊ မိုးသံကုိ နာခံ၊ အိပ္စရာေနရာႏွင့္ အဝတ္အစားေလးမ်ား ေျခာက္ေသြ႕ေစေရး ေထြလီကာလီေလးမ်ား ၾကံၾကဖန္ၾကကာ မုိးကို မာယာဆင္။
(စာမ်က္ႏွာ ၂၀၆)
-------------------
မူရင္း- Yes, I see mountains now, rising up through the mist. I see limestone columns, and bridges fragile as fish bones
strung across the chasms. I see the path I must take, up and down through the valleys, past burning fields and lush terraces,
past farmers in their ditches, past women with their heavy loads on the way to their markets, and children harvesting the poppy fields that stain the hills
crimson.
ဘာသာျပန္- ယခုပင္ ျမင္ေနရျပီ။ ျမဴေတြၾကား ထင္ေယာင္မွား မႈိင္းေ၀ရီေနေသာ ေတာင္စဥ္တစ္လီ။ ထီးထီးမားမား ထံုးေက်ာက္
ေတာင္ရုိးႀကီးမ်ား။ သီေခါင္နက္ေစာက္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ားေပၚ သြယ္တန္းေပးထားေသာ တံတားငါးရုိးေလးမ်ား။ ကၽြန္မသြားရမည့္ လမ္းကေလးကလည္း
အထင္းသား။ မီးသင္းလယ္ကြင္း၊ ျမရည္လိမ္း ေလွကားထစ္စုိက္ခင္း၊ ကန္သင္းရုိးေပၚမွ လယ္ယာဦးႀကီးမ်ား၊ ဝန္စည္စလွယ္ သယ္ကာပိုးကာ ေစ်းဆီ
ဆင္းသြားေသာ ေတာင္သူမ်ား။ ထုိ႔ျပင္ ရုိးမတခြင္ ၾကက္ေသြးေရာင္ လိမ္းက်ံေပးလုိက္ေသာ ဘိန္းခင္း။ ဘိန္းခင္းထဲ ဘိန္းခူးေနေသာ ကေလးမ်ား၊
သူတို႕အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ တက္ခ်ည္ သက္ခ်ည္ သြားရသည့္ ေျမာင္အလွ်ိဳလွ်ိဳ ၾကားလမ္းေလးသည္ ကၽြန္မသြားရမည့္ လမ္း။ (စာမ်က္ႏွာ ၃၃၂)
-----------------
၇။
ဆရာဥာဏ္သစ္က "ဆရာမဝင့္ျပံဳးျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ ဝမ္တိန္အသြားလမ္း စာအုပ္ကို ဖတ္ရတာဟာ သားေကာင္း ငါးေကာင္းကို ေတာ္သလို
ေလ်ာ္သလို ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ စားရသလိုပဲ"လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူ သေဘာထားခ်င္း လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲပါမယ္။ သားေကာင္း၊ ငါးေကာင္းေတြျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားဘာသာနဲ႔ စာအုပ္ေတြ
ကမၻာ့စာေပေလာကထဲမွာ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီထဲက အလ်ဥ္းသင့္ရာကို ဘာသာျပန္သူေတြက ဟင္းေတြအျဖစ္ ခ်က္ျပဳတ္ကာ
ေကၽြးေနၾကတယ္ ဆိုပါစို႔။ ခ်က္တဲ့သူကေတာ့ ကိုယ့္နည္းကိုယ္ဟန္နဲ႔ ခ်က္ၾကတာပါပဲ။ ဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ ျဖစ္တယ္၊ မျဖစ္ဘူးဆိုတာကေတာ့
ခ်က္တဲ့သူအေပၚမွာခ်ည္း မူတည္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စားတဲ့သူရဲ႕ "လွ်ာရိုးရာ၊ လွ်ာဓေလ့နဲ႔ မၾကိဳက္/အၾကိဳက္ စိတ္ခံစားမႈ"ေပၚမွာလည္း
မူတည္ပါေသးတယ္။ အငံၾကိဳက္တဲ့သူက ဆားေပါ့တဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ကို စားမိတဲ့အခါ "စားရတာ အရသာ မရွိဘူး"လို႔ ဆိုမွာပါပဲ။ အေနေတာ္
စားေနက်သူမ်ား အတြက္ေတာ့ ဆားမငံတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ဟာ အရသာ ရွိေနတာပါပဲ။
ဆိုေတာ့... ဘာသာျပန္စာအုပ္ဆိုရင္ စာလံုး တစ္လံုးခ်င္းစီကို လံုးေကာက္အတိုင္း အတိအက် (အတိအက်ရယ္မွ ပက္ပက္စက္စက္ အတိအက်)
ဘာသာျပန္တာကိုမွ ဖတ္ခ်င္တဲ့သူအတြက္ေတာ့... စကားလံုး အထားအသိုကို ဖန္တီးသူ စိတ္ကူးသင့္သလို ကြန္႔ကာညြန္႔ကာ ေရးဖြဲ႔ ျပန္ဆိုထားတဲ့
ဒီစာအုပ္ကို "စိတ္ခံတြင္း" မေတြ႔တာ မဆန္းပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဝမ္တိန္အသြားလမ္း စာအုပ္ကို ဖတ္ရတာဟာ မူရင္း သားေကာင္း ငါးေကာင္းရဲ႕ အရသာအျပင္
ခ်က္တဲ့သူရဲ႕ ခ်က္ပံုအဆန္း ခ်က္နည္းတေထြေၾကာင့္ တျခား အဆာပလာအရသာေတြကိုပါ သိရွိခံစားႏိုင္တဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္လို႔ ယူဆပါေၾကာင္းနဲ႔ ၊
ျမန္မာဘာသာျပန္ စာေပေလာကထဲမွ ဟင္းခ်က္သူေတြ အေနနဲ႔ အခုထက္ လက္ရာပိုမို ေကာင္းမြန္မယ့္ ဟင္းအဖံုဖံုကို မျပတ္တမ္း ဆက္လက္ကာ
ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးႏိုင္ပါေစေၾကာင္းထိ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။
-------------------------------------------------------------------
 ေလးစားစြာ...

သင့္ေအးရိပ္
မတ္လ၊ ၂၀၁၇/ ေရႊအျမဳေတ