“ဂ်ဴးရဲ႕ ရသျခံဳလႊာကို ခံစား၊ေဝဖန္ျခင္း”

ဂ်ဴး၏ #သက္တံတို႔ျဖင့္ရက္ဖြဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႔ျခံဳလႊာကို ေဝဖန္ညႊန္းဆိုခ်က္
(ေရႊအျမဳေတ၊
၂၀၁၈ စက္တင္ဘာလထုတ္
မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပျပီးသည့္ ေဆာင္းပါး)

—————-
“ဂ်ဴးရဲ႕ ရသျခံဳလႊာကို ခံစား၊ေဝဖန္ျခင္း”










၁။
စာအုပ္အမည္ = သက္တံတို႔ျဖင့္ရက္ဖြဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႕ျခံဳလႊာ
စာေရးသူအမည္=ဂ်ဴး
ထုတ္ေဝျခင္း= ဂ်ဴးစာေပ၊
၂၀၁၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ
တန္ဖိုး= ၄၅၀၀ က်ပ္၊
စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၃၅၄ မ်က္ႏွာ။
၂၀၁၈၊ ဇြန္လထုတ္ (…လို႔ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းမွာ ေရးထားေပမဲ့ ဇူလိုင္လထဲမွာမွ ဆိုင္ေပၚေရာက္တဲ့) ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ “သက္တံတို႔ျဖင့္ရက္ဖြဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႕ျခံဳလႊာ” အမည္ရွိ စာအုပ္သစ္အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာပါ့မယ္။
စကားမက်န္ေအာင္ ၾကိဳရွင္းျပရရင္ စာေပေလာကမွာ Book Review
(စာညႊန္း) နဲ႔ Literary Criticism
(စာေပေဝဖန္ေရး) ဆိုတာ
မတူကြဲျပားတဲ့ ဖန္တီးမႈမ်ား
ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္သင့္
သိသလို၊ အားလံုးလည္း သိျပီး
ျဖစ္ပါတယ္။
စာညႊန္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ညႊန္းဆိုျပတာေလာက္ပဲျဖစ္ျပီး
စာေပေဝဖန္ေရးကေတာ့
ပညာရပ္ဆန္ေသာ၊
ေလးနက္က်ယ္ျပန္႔ေသာသေဘာ
ရွိပါတယ္။
စာေပေဝဖန္ေရးဆိုတဲ့
နယ္ပယ္ထဲကေန စာအုပ္၊
စာေပေတြကို ေဝဖန္မယ္ ဆိုရင္
ေဝဖန္သူဆီမွာ မလြဲမေသြ ရွိရမယ့္
အရည္အခ်င္းကေတာ့ “စာေပဝမ္းစာ” ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ အႏုပညာကို
ခံစားသက္ဝင္ႏိုင္စြမ္း ခပ္ျမင့္ျမင့္ ရွိဖို႔ လိုအပ္သလို
စာေပအႏုပညာပစၥည္းေတြကို
အကဲျဖတ္ သတ္မွတ္ဖို႔ရာ
စာေပသေဘာတရားေတြ၊
အေျခခံ စံ စနစ္၊ သီဝရီေတြနဲ႔
ကိုးကား သိုင္းဝိုင္းျပီး ခ်ိန္ဆ
ေဝဖန္ႏိုင္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္လို စာေပေလာကထဲမွာ
ဘာမွ မဟုတ္ေသးတဲ့
ငေခ်ာ္ငခၽြတ္ေလးကေတာ့
စာေပေဝဖန္ေရး အထိလည္း
မသြားႏိုင္၊
စာညႊန္းထက္လည္း
ပိုေျပာခ်င္သမို႔ ဒီေဆာင္းပါးကို
“ခံစား၊ ညႊန္းဆို၊ ေဝဖန္ျခင္း”
အေနနဲ႔ပဲ တို႔ထိ ေရးသားပါရေစ။
Book Review လည္း မက၊
Literary Criticism လည္း မက်တဲ့
ေဆာင္းပါး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္
ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ရွိ ဖ်ားနာေနတဲ့
ရသစာေပေလာက
အေျခအေနအရဆိုရင္
စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းကို
ကၾကီးေလးတစ္လံုးပဲျဖစ္ျဖစ္
ေျပာဆိုတာဟာ
စာေပေလာက စည္ကားဖို႔
တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက
ဝင္သယ္ပိုးရာ ေရာက္လိမ့္မယ္
ထင္ပါေၾကာင္း။
+++++++
၂။
ဇာတ္လမ္းကို အရင္ မိတ္ဆက္ျပီးမွ က်န္တဲ့အပိုင္းေတြကို
ဆက္ေျပာပါရေစ။
ႏြားထိုးၾကီးၿမိဳ႕နယ္အနီး
“ျမဝတီ”ဆိုတဲ့ ရြာကေလးထဲမွာ
ေနၾကတဲ့ အသိုက္အဝန္း တစ္ခုထဲမွာ
ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ဘဝ
သရုပ္ေဖာ္ဇာတ္လမ္းရယ္လို႔
ဆိုၾကပါစို႔။
ေဒၚလြန္းမယ္၊ ခင္လြန္းျမတ္၊
ခင္လြန္းဆက္၊ မေၾကးမံု၊
ေနရီဘုန္းေက်ာ္ စတဲ့
အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ခံစားမႈကိုမွ
စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ
အေၾကာင္းအရာတစ္ခုနဲ႔
ေပါင္းစပ္တင္ျပထားတာပါ။
ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ အားထုတ္
ဖန္တီးေနက် ထံုးစံအတိုင္း၊
အေၾကာင္းအရာ
အခ်က္အလက္တစ္ခုကို
အေျခခံထားျပီး၊
အဲဒီ အခ်က္အလက္ကို
ျပည့္စံုေနေအာင္ ေသခ်ာေလ့လာျပီးမွ သိုင္းဝိုင္းတင္ျပေနက် ဂ်ဴးရဲ႕
ပံုမွန္ လက္ရာတစ္ခုပါပဲ။
“မရွိမျဖစ္မိုး” စာအုပ္မွာတုန္းက ေရညွိ၊ “ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးႏွင္းျဖဴ”
တုန္းက လိပ္ျပာေတြ၊
“ခ်စ္သူလား စကားတစ္ပြင့္
ပြင့္ခဲ့တယ္” တုန္းက စံကားပင္ေတြ၊ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ညေတြ”ထဲမွာ ပန္းခ်ီကားေတြ၊
“တိမ္နဲ႔ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး”မွာေတာ့
ေဆးဘက္ဝင္
ဂမုန္းပင္ေတြအေၾကာင္း…
စသည္ျဖင့္ တစ္ဝၾကီး
ဖတ္ရေအာင္ ေရးဖူးခဲ့သလိုပါပဲ။
အခု “သက္တံတို႔ျဖင့္ ရက္ဖြဲ႕
ခ်စ္သူရဲ႕ျခံဳလႊာ”မွာေတာ့ ျမန္မာ့ရိုးရာ လက္မႈအႏုပညာ တစ္ခုျဖစ္တဲ့
ရက္ကန္းခတ္ျခင္းအတတ္ပညာနဲ႔
ခ်ည္ထည္ ရက္ျခံဳလႊာေလးေတြ
အေၾကာင္းကို အေတာ္အသင့္
ျပည့္စံုေအာင္ ထည့္ေရးထားပါတယ္။
ရသထဲမွာ သုတ ထည့္ျပထားတဲ့
သေဘာ။
လက္ရက္ ခ်ည္ထည္ေလးေတြကို
တန္ဖိုးထားတတ္ေစခ်င္တဲ့
ေစတနာကိုလည္း အထင္းသား
ျမင္ရပါတယ္။
အဲဒီ လက္ရက္ခ်ည္ထည္
ျခံဳလႊာေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က
ယံုၾကည္လက္ခံထားတဲ့
ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာ အယူအဆ
တစ္ခုကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
အဲဒီေဒသမွာ
မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ့္
သတို႔သမီးဟာ “မဂၤလာျခံဳေစာင္”
ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ ရက္ျပီး
မဂၤလာဦးမွစကာ ၂ေယာက္အတူ
ျခံဳရတယ္။
(သတို႔သမီးက ရက္ကန္း
မခတ္တတ္ရင္ေတာင္
အေမျဖစ္သူကျဖစ္ေစ ရက္လုပ္ေပးျပီး သတို႔သမီးကေတာ့ အနားသတ္
အစကေလးေတြကို ေအာက္နားသိမ္း က်စ္လိုက္ရင္ ရတယ္တဲ့။)
အဲဒီ ဇနီးေမာင္ႏွံထဲက
တစ္ေယာက္ေယာက္
ေသဆံုးသြားခ်ိန္မွာေတာ့
ျခံဳေစာင္ကို တစ္ပိုင္းျဖတ္၊
ေသသူကို လႊမ္းျခံဳေပးျပီးမွ သၿဂၤဳိဟ္။ က်န္ရစ္သူ ေသဆံုးရင္လည္း
က်န္တဲ့ တစ္ပိုင္းကို ျခံဳလႊမ္းျပီးမွ
သၿဂၤိဳဟ္ျခင္းအားျဖင့္
အဲဒီ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ေနာင္လာမယ့္ ဘဝဆက္တိုင္း ဖူးစာဆံုျပီး ျပန္လည္
ေပါင္းဖက္ရလိမ့္မယ္ လို႔
ယံုၾကည္ထားၾကတယ္။
(တစ္လင္တစ္မယား စနစ္နဲ႔
သူခ်စ္ကိုယ္ခ်စ္ ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္လို႔
လက္ထပ္ၾကတဲ့
စံုတြဲေတြအတြက္ေတာ့
အေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္းမယ့္အယူအဆ ျဖစ္ေၾကာင္း
ကၽြန္ေတာ္ ၾကားျဖတ္ ေတြးမိတဲ့)
အဲဒီယံုၾကည္မႈ ဓေလ့ထံုးစံကေလးကုိ ဇာတ္ေကာင္ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြရဲ႕ ဘဝနဲ႔ အခ်စ္ထဲမွာ ေရာစပ္
ေဖာ္ျပလိုက္ေတာ့
စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္
ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။
ေျမးျဖစ္သူ ေနရီဘုန္းေက်ာ္ရဲ႕
စိတ္ခံစားမႈေတြကေန စတင္
ဇာတ္ပ်ိဳးလိုက္ျပီး လက္ရွိ
ေရာက္ေနတဲ့ ၂၀၁၇/၂၀၁၈
ေခတ္ကာလဆီကေန
တစ္ကြက္ခ်င္း ေရႊ႕ျပသြားလိုက္တာမွ ေနရီဘုန္းေက်ာ္ရဲ႕ အဘြားျဖစ္သူ
ေဒၚရွင္လြန္းမယ္ ငယ္စဥ္ဘဝ
၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္
ကာလေတြအထိ။
ေဒၚရွင္လြန္းမယ္ရဲ႕
ငယ္ခ်စ္ဦးနဲ႔ ဆံုေတြ႕ပံု၊
လြဲေခ်ာ္ပံုေတြကို အေသးစိတ္
သရုပ္ေဖာ္ျပီး၊ ေျမးျဖစ္သူ
ေနရီဘုန္းေက်ာ္တို႔ရဲ႕
လက္ရွိေခတ္ကာလဆီကို
ျပန္လည္ဦးတည္၊
ေဒၚရွင္လြန္းမယ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး
ေနဝင္ခ်ိန္မွာ အဆံုးျပန္သတ္။
အဆံုးသတ္ စာမ်က္ႏွာကုိ
ေရာက္ခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာက
ဝင္ေရာက္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး
မွတ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ အဆံုးသတ္။
ဒါပါပဲ။
“သူတို႔အားလံုးသည္
ေစာင့္ဆိုင္းျခင္း
မ်က္ႏွာၾကက္တစ္ခုခ်င္း
ေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ
သီးသန္႔ျဖစ္တည္လ်က္ရွိၾကသည္။
တစ္ေယာက္က အခ်စ္ဆိုသည္မွာ
အဆံုးမသတ္ရေသးေသာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟု သတ္မွတ္သည္။
တစ္ေယာက္က အခ်စ္ဆိုသည္မွာ
အရွိန္ျပင္းစြာ ထြင္းေဖာက္လ်က္
ရင္သို႔စိုက္ဝင္ေသာ ျမားတစ္စင္းဟု
သတ္မွတ္သည္။
တစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့
အခ်စ္သည္ မွန္ကဲ့သို႔ ေရကဲ့သို႔
ေရာင္ျပန္ဟပ္ရမည့္ မ်က္ႏွာျပင္ကို
ပါးနပ္စြာ လိုက္ရွာေနေသာ
လတစ္စင္း ျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္အတြက္
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ
ကိုယ္မေရာက္ႏွင့္မီ
ထြက္သြားႏွင့္ေသာ
ေလွငယ္တစ္စင္း ျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္အတြက္
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ
မီးေလာင္ေနေသာ
ေလွာင္အိမ္တစ္ခု ျဖစ္သည္”
အဲဒီလို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုျပီး
ဇာတ္သိမ္းလိုက္တဲ့အခါ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္သူေတြ
ဆက္ေတြးရမွာက
ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြထဲမွာ
ဘယ္သူက အခ်စ္ကို
မီးေလာင္ေနတဲ့
ေလွာင္အိမ္တစ္ခုလို ခံစားေနရသူလဲ၊
ဘယ္သူက အခ်စ္ကို ထြက္သြားႏွင့္တဲ့ ေလွငယ္တစ္စင္းလို ခံစားေနရလဲ…၊ ဘယ္သူက အခ်စ္ကို
အဆံုး မသတ္ရေသးတဲ့
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို သတ္မွတ္တာလဲ
စသည္ျဖင့္…။
ဒါေပမယ့္ … ဒါပဲလား…
ဇာတ္လမ္းက ဒါပဲလား…လို႔
စာဖတ္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဆက္လက္ ေတြးေနမိပါေၾကာင္း။
++++++++++
၃။
ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ံဳး
ေျပာလို႔အျပီးမွာ အဲဒီဇာတ္လမ္း
(အဲဒီစာအုပ္) ကို
တင္ျပ(ဖန္တီး)ထားတဲ့
အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔
ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္
စိတ္ခံစားမႈထဲက ေျပာခ်င္လာတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေတြကို
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါရေစ။
ဇာတ္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ
ဒီဘက္ေခတ္လူငယ္ေတြၾကား
ပ်ံ႕ႏွ႔ံေနတဲ့ အဆိုေတာ္ ေဝလရဲ႕
မခ်စ္ရဘူးတဲ့လား သီခ်င္း၊
ထူးအယ္လင္းရဲ႕ အခ်စ္လို႔ေခၚသလား သီခ်င္း၊ Charli Puth ရဲ႕ One Call Away စတဲ့ သီခ်င္းေတြတင္မက
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တဲ့
ဇာတ္ကြက္ေတြအထိ ဆြဲေခၚသြားျပီး၊ အရင္ေခတ္ကာလတုန္းက
နာမည္ၾကီး ဂစ္တာစိမ္းေမာင္ရဲ႔
(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ျမန္မာျပည္သိန္းတန္” ဆိုထားတာကိုပဲ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့)
ေရႊစံပယ္ရံုလို ျမန္မာသံ
သီခ်င္းၾကီးေတြအထိ
သီခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာကို
ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပထားတာ
ေတြ႔ရပါတယ္။
စာအုပ္ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ Charli Puth ရဲ႕ One Call Away ကိုလည္း
Youtube မွာ ရွာျပီး
နားေထာင္ၾကည့္မိပါရဲ႕။
ခ်စ္သူရဲ႕ျခံဳလႊာထဲက
ကိုလူေမာင္ တစ္ေယာက္
မလြန္းမယ္ေလးတို႔ အိမ္နားမွာ
“ေရႊစံပယ္ရံု” သီခ်င္းဆိုျပေနတဲ့
ေနရာ ေရာက္ေတာ့လည္း
ဝတၳဳစာအုပ္ကို ေဘးခ်ျပီး
လက္ေတြ႕ေလာကထဲ ဝင္၊
“ေရႊစံပယ္ရံု” သီခ်င္းကို ရွာေဖြ
နားေထာင္လိုက္မိေလေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝတၳဳဖတ္ရင္း
ရသေတြ စံုလို႔ပါ။
၄။
Feminist တစ္ေယာက္အျဖစ္
သတ္မွတ္/ေဝဖန္ခံထားရတဲ့
ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕
စာအုပ္ေတြထဲမွာ
အျမဲလိုလို ျမင္ေတြ႔ေနက်
Feminism အေငြ႔အသက္လႊမ္းေသာ
စကားလံုးေတြကိုလည္း
ထံုးစံအတိုင္း ပါျမဲ ပါေနတာကို
ျမင္ရပါတယ္။
ဥပမာ – စာမ်က္ႏွာ ၁၄၅၊
“မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္လို တန္းတူ ဘာျဖစ္လို႔ မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ။
ငါ လုပ္မွာေပါ့” (ခင္လြန္းဆက္)
စာမ်က္ႏွာ ၁၄၇၊
“အားကိုးဖို႔ သက္သက္ျဖင့္ေတာ့
ေယာက္်ား မယူခ်င္ပါ။
အခ်စ္ဆိုတာလည္း
လိုေသးတယ္မဟုတ္လား။
”(ခင္လြန္းဆက္)
စာမ်က္ႏွာ ၂၄၅၊
“ေယာက်ာ္းဆိုတာ
ဘယ္ေလာက္အသက္ၾကီးၾကီး မယံုနဲ႔၊ စိတ္ခ် မထားနဲ႔၊ ဖြဲတစ္ဆုပ္ကိုပဲ
ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရြယ္အို
ေရာက္ရင္ေတာင္ သူတို႔က
မိန္းမနဲ႔နီးစပ္ရင္ ဟိုစိတ္ဒီစိတ္ေတြ
ေပၚလာတတ္တယ္”
(မလြန္းမယ္ရဲ႕ မိခင္ ေဒၚလွပြင့္ေျပာစကား)။
(ဒီစကားေျပာ/ဒီအယူအဆကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္သင့္
ရယ္ေမာပါရေစ။
ျငင္းခုံရမွာ ပ်င္းလို႔ ရယ္သာ
ရယ္ေနလိုက္တာပါ။)
ဂ်ဴးရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း မိန္းမေတြကို
ခံႏိုင္ရည္ ျမင့္မားေစလိုမႈေတြ၊
ေအာက္က်မခံ အရွံဳးမေပး
ရပ္တည္ေနေစလိုမႈေတြ၊
မိန္းမ ျဖစ္ေနရံု/ ေယာက်ာ္းက
ပစ္ခြါသြားရံုနဲ႔ ရပ္တည္လို႔ မရဘဲ
ျပိဳလဲ ပ်က္စီးသြားစရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့ သေဘာထားေတြ စသည္ျဖင့္
ျမင္ရျပန္တာပါပဲ။
၅။
ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ေရးဟန္အတိုင္း
စကားေျပစီးေၾကာင္းနဲ႔
ဖတ္ေနရတာကေန
ရင္တြင္းအေတြး ခံစားခ်က္ေတြကို
ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ
စကားေျပာဟန္နဲ႔ ေရးသြားတဲ့ “ဂ်ဴး ေရးဟန္”ကိုလည္း
အခုစာအုပ္မွာ ျမင္ရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်ဴးေရးဟန္ကို ကၽြန္ေတာ္
အသိအမွတ္ၿပဳ ၾကိဳဆိုပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ထဲမွာေတာ့
အရင္လို“ကၽြန္မ”ဆိုတဲ့ နာမ္စား
သံုးျပီး အဓိကဇာတ္ေၾကာင္းေျပာသူက မေျပာဘဲနဲ႔ Narrator ေတြ
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္
အလွည့္က် ေျပာျပေနသလို
တင္ျပထားတာကိုလည္း
သတိထားမိပါတယ္။
နိဒါန္းမွာ ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာသူက
ေဒၚခင္လြန္းျမတ္၊
အပိုင္း(၁)ရဲ႕ အခန္း(၁)နဲ႔(၂) မွာေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာသူက
ေဒၚခင္လြန္းျမတ္ရဲ႕ သမီး
ေနရီဘုန္းေက်ာ္ ျဖစ္သြားျပီး၊
အခန္း(၃) ေရာက္သြားေတာ့
Narrator က ေဒၚခင္လြန္းျမတ္ရဲ႕
ခင္ပြန္း ဦးဘုန္းေက်ာ္ ျဖစ္သြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီလိုပဲ အခန္းခြဲရင္းနဲ႔
Narrator ေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕
ေနရာကေန ခံစားတင္ျပေနတာမို႔လို႕ ပါဝင္သမွ် ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕
ခံစားခ်က္၊
အေတြးအျမင္ အယူအဆ၊
သေဘာထားေတြကို
စံုစံုလင္လင္ ထည့္ျပသြားႏိုင္ပါတယ္။ စာဖတ္သူ အေနနဲ႔က်ေတာ့
ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို
ဘက္ေပါင္းစံုက ျမင္ရျပီး
လိုက္ပါ ခံစားလိုက္နိုင္တယ္။
ဂ်ဴးရဲ႕ ေရးေနက် ဟန္ “ကၽြန္မ”၊
“ကၽြန္ေတာ္” ဆိုတဲ့ နာမ္စားတစ္ခုထဲနဲ႔ အစအဆံုးေရးတာထက္
အခုလို တင္ျပပံုမ်ိဳးကို
ပိုႏွစ္သက္မိပါတယ္။
၆။
ေခတ္ေဟာင္း သီခ်င္းစာသားေတြကို
ခပ္စိပ္စိပ္ေရးထည့္ထားတာရယ္၊
အညာေဒသရဲ႕
ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႕
ေလယူေလသိမ္းကအစ
စကားေျပာအပိုဒ္ေတြမွာ
ပီျပင္ေအာင္ ေဖာ္ျပထားတာရယ္က သဟဇာတ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်းလက္ေဒသ
အခင္းအက်င္းထဲက
အျဖစ္အပ်က္ေတြကို
အေသးစိတ္
ဖြဲ႔ႏြဲ႔သီကံုးထားတာေၾကာင့္
ခ်ည္ေစာင္ေလးက အစ
ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ လာခ်ျပေနသလို
ျမင္လာတယ္။
ဆိုေတာ့ ဒီစာအုပ္မွာ
စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕
“သရုပ္ေဖာ္မႈတာဝန္”ကို
ဆရာမဂ်ဴး ေက်ပါတယ္။
၇။
ခ်ည္ထည္ျခံဳလႊာကေလး
ျဖန္႔ခင္းျပထားတဲ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုး
ဖန္တီးမႈကလည္း စာအုပ္ပါ
အေၾကာင္းအရာကို
တစ္စိတ္တစ္ေဒသ
ပံ့ပိုးထားသလို ျဖစ္ပါတယ္။
စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၃၅၄ မ်က္ႏွာ
ပါဝင္တဲ့ ဒီစာအုပ္ရဲ႕
စာရြက္သားကေတာ့
ၾကာရွည္သိမ္းထားလည္း
အစက္အေပ်ာက္ ျဖစ္မလာႏိုင္တဲ့
ဂ်ပန္ဝူဖီးဆိုတဲ့ စကၠဴသားတစ္မ်ိဴး
ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ျမန္မာ့ေရွးမူ အစဥ္အလာေတြ၊
ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ထံုးတမ္းဓေလ့ေတြ၊
မွတ္သင့္မွတ္ရာေလးေတြကို
ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ထည့္ေပးထားတဲ့
စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္
ေခတ္ေတြ တဆင့္ျပီးတဆင့္
ေျပာင္းသြားရင္ေတာင္
သိမ္းဆည္းသင့္တဲ့
လက္ေဆာင္တစ္ခုရယ္လို႔
အေကာင္းျမင္ေပးလို႔ ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့…
အခု စာအုပ္ထဲက
ဇာတ္အိမ္ တည္ေဆာက္ပံုက
ရိုးရွင္းလြန္းတာေၾကာင့္
(ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔
ဂ်ဴးရဲ႕ စာအုပ္သစ္ကို ၄ႏွစ္ေက်ာ္
ေစာင့္စားျပီး ဒီ့ထက္ပို
ေမွ်ာ္လင့္ေနတာေၾကာင့္)
အရင္စာအုပ္ေတြေလာက္
အားရ ႏွစ္သက္မႈ မျဖစ္ေၾကာင္း
ေျပာဆို ေဝဖန္တာေတြ
ေတြ႔ေနရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္သင့္
သေဘာအရ ဆိုရင္ေတာ့
စာေပအႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ဖန္တီးမႈတိုင္းဟာ တစ္ခုျပီးတစ္ခု
အရင္ဟာေတြထက္
ပိုေကာင္းေနရမယ္ ဆိုတဲ့
သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳးကို
“အႏုပညာသမား ဘက္က”
ရပ္တည္ျပီး “လက္မခံ”ႏိုင္ေၾကာင္းနဲ႔၊ အရင္ စာအုပ္ေတြေလာက္
မေကာင္းဘူးလို႔
ေျပာၾကဆိုၾကတာကုိလည္း
စာေရးဆရာ ေနရာကေန
ခံစားျပီး “လက္လန္”ပါေၾကာင္း။
စာေပဖန္တီးသူမွာ
အရင္လက္ရာထက္
ပိုေကာင္းတာကို ဖန္တီးခြင့္လည္း
ရွိသလို ညံ့ခြင့္လည္း ရွိပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ဟာ ၄ႏွစ္ေက်ာ္
အခ်ိန္ယူျပီး အေသးစိတ္ဖြဲ႕ႏြဲ႕
သီကံုးထားတဲ့ စာအုပ္မို႔ ျပီးစလြယ္
မဟုတ္မွန္း သိသာတဲ့အျပင္
ပင္လယ္နဲ႔တူေသာ မိန္းမမ်ား
စာအုပ္တုန္းကလိုပဲ၊
ဒီစာအုပ္ထဲက
ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း
စာဖတ္သူ ရင္ထဲမွာ
အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ
စြဲက်န္ေနလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
၈။
(လူနဲ႔စာကို ေရာေထြး
မေဝဖန္သင့္တာကို သိေပမယ့္)
ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ လက္ရွိ အသက္အရြယ္နဲ႔ ဒီဘက္ေခတ္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ဘဲ၊ စာႏုစာပ်ိဳေလးေတြ၊
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို
ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္
ေရးသားေနတာေလးေတြ
ျမင္ရတဲ့အတြက္
ေက်နပ္ဝမ္းသာျခင္း ျဖစ္မိတဲ့ အျပင္
ဆရာမ ဂ်ဴးတစ္ေယာက္
ရာဇဝင္ထဲမွာ က်န္မေနရစ္ခဲ့တာကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ပါေၾကာင္း။
၉။
ဇူလိုင္လရဲ႕ မိုးစက္ေတြနဲ႔အတူ
ေရာက္လာတဲ့ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕
စာအုပ္ကို “ရသျခံဳလႊာ”လို႔
မွတ္ယူခ်င္သူမ်ား မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။
ရသျခံဳလႊာ တစ္ထည္ ရက္လုပ္ျပီး
စာဖတ္သူေတြကို ေႏြးေထြးေစခဲ့တဲ့ ဆရာမ ဂ်ဴးကို ဒီ့ထက္ပို
ေမွ်ာ္လင့္မိတာကေတာ့
ဒီထက္ ပိုမို အေရာင္အေသြးစံုလင္
လွပတဲ့ ရသျခံဳလႊာေတြ
အဆက္မျပတ္ ရက္လုပ္ျပီး
ျမန္မာ့ရသစာေပေလာကကို
လက္ေဆာင္အျဖစ္
ထပ္မံ ေပးပို႔ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း။ ။
ေလးစားစြာ…
သင့္ေအးရိပ္
၁၈၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၈