ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံမဲ့ မ်က္ရည္မဲ့ ငိုျခင္း

ဘုရား ဘုရား
ဒီညလည္း အိပ္မေပ်ာ္ လန့္နိုးလာခဲ့ျပန္ျပီ။

အေတြးေတြနဲ့ ေၾကာက္လန့္တၾကား လန့္နိုးခဲ့ရတဲ့ အိပ္ပ်က္ညေတြ အေတာ္မ်ားျပီပဲ။

တကယ္ဆို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သင့္သည္ ။
ဘာအတြက္ ထိတ္လန့္ေနသလဲ ဘာကို ေၾကာက္ရြံ ့ေနသလဲ
ဘာက ကြ်န္ေတာ့္ကို တုန္ရီလွိဳက္ေမာေစသလဲ
အေျဖမရွိေသာ ပုစၧာေတာ့မဟုတ္ပါ ။

ရင္တြင္းတေနရာရာက တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာသည္ ။
တစ္ခုခုကို ေၾကာက္ရြံ ့ ထိတ္လန့္ေနတာ ေသခ်ာသည္။
အခ်ိန္က ည ႏွစ္နာရီ လူေတြအားလံုး အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္ ဒါလည္း ေသခ်ာသည္ ။
ကံၾကမၼာဆိုးေတြ ထပ္ဝင္လာမွာကို ေၾကာက္ေနတာမ်ားလား။
အတိတ္တုန္းကလို ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ခဲ့တဲ့အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးေတြနဲ့ ထပ္ၾကံဳရမွာကို ေၾကာက္ေနတာ ထင္ပါရဲ ့။
ဒါေပမယ့္ အခုေရာ . . .
ဒီ လူ ရဲ့ ရပ္တည္မွဳက တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေနလို့လား။
ဟင့္အင္း ။
အခု ရက္ေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္ ထေပါက္မယ္ မသိတဲ့ ဗံုးတစ္လံုးကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ့ ထိုင္ၾကည့္ေနရခ်ိန္ပါ ။
တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္မွာ တစ္စစီေၾကမြပ်က္စီးသြားမွာ ေသခ်ာေနတဲ့ ေန့ေတြပါ ။

ဒီဘဝမွာ ဒီလို ေသာကေတြနဲ့ မေအးခ်မ္းနိုင္တာ အရင္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘဝ ဘဝေတြမွာ ဘာဝနာ အားနည္းခဲ့လို့တဲ့ ။ ဟုတ္လား။

တရားသေဘာေတြနဲ့ေတာ့ မျမင္တတ္ေသးပါဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘဝဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလိုက္တာ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ ့ အသက္ဆက္ရွင္ဖို့ ေၾကာက္လန့္ေနတာ ။

လူတစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ေလာက္သာ ၾကံဳဖူးမယ့္ အျဖစ္ဆိုးေတြနဲ့ . . .
ရယ္ျခင္းနဲ ့ ငိုျခင္းကို တျပိဳင္နက္တည္း လုပ္ေနမိတဲ့လူ ေမတၲသုတ္ကို မ်က္ရည္ေတြ က်လို့ က်ေနမွန္းမသိ ရြတ္ေနမိသူ. . .
တခါတခါမွာ ဘာကိုမွ ဖမ္းဆုပ္လို့မရေလာက္ေအာင္ ေသြးေတြ ဆူပြက္ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အသိဥာဏ္ဆိုတာေတာင္ ကင္းမဲ့လုလု ျဖစ္သြားတတ္တဲ့လူ

ကြ်န္ေတာ္ . . .
တကယ့္လူ မဟုတ္ေသးဘူး။

အဲဒါ ေသခ်ာပါသည္ ။
ကြ်န္ေတာ္ ဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္လို လူသားအျဖစ္ရွင္သန္သြားသလို မေနထိုင္တတ္ေသးသူ ။

ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ျခင္း ကေမာက္ကမနိုင္ျခင္းေတြနဲ ့ ခလုတ္တိုက္ အၾကိမ္ၾကိမ္ လဲက်ေနသူ ။

ရင္ဝမွာ ဒဏ္ရာ တန္းလန္းေတြနဲ့ ေသြးရူးေသြးတန္း လက္ကမ္းၾကိဳသူကို ရွာေဖြေနရသူ ။

ကိုယ္ခႏၶာ အနာတရေတြက မေျပာပေလာက္ဘူးေလ။
ရင္ထဲက စိတ္ဒဏ္ရာေတြကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွ ေသြးတိတ္မယ္ မသိရတာ. . .
အခုထိ . . .
အင္းးးး ဟုတ္တယ္ အခုထိ
နာက်င္ေနရဆဲ . . .

တခါတခါက်ေတာ့ အရြဲ့တိုက္ျပီးေတြးမိေသးသည္ ။
နာက်င္မွဳနဲ့ ပက္ပက္စက္စက္ဆိုးရြားမွဳေတြကပဲ
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သီးသန့္ ေပးလာတဲ့ လက္ေဆာင္လား လို ့ ။

ေကာင္းမြန္ျခင္းေတြ
ဘာလို့မ်ား ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မျဖစ္ခဲ့သလဲ။
ကြ်န္ေတာ္ဟာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ့ျခင္း
ဆိုတာေတြနဲ့ မထိုက္တန္တဲ့ လူအမ်ိဳးအစားလား ။

စိတ္ေသာကေတြနဲ့ ပူေလာင္ မြန္းက်ပ္လာတိုင္း အသက္ဆက္ရွင္လိုစိတ္ေတြ ကင္းမဲ့သြားတတ္သည္ ။

ထြက္ေပါက္ မရွိတာလား ရွိတဲ့ထြက္ေပါက္ကို မျမင္တတ္တာလား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေျခအေနဆိုးေတြနဲ့ ၾကံဳတိုင္း ရူးမတတ္ မြန္းက်ပ္သည္ ။
ေသလုေအာင္ နာက်င္ခံစားရသည္။

ေရနစ္ဖူးပါသည္။
ေရနစ္လို ့ ေမာတဲ့အေမာ မြန္းတဲ့အမြန္းထက္ အျပန္တစ္ရာမက ဆိုးေသာ အေျခအေနမ်ိဳးျဖင့္
မၾကာခဏ ကြ်န္ေတာ္ ေမာေနရသည္ ။
မြန္းက်ပ္လိုက္တာ ။ အသက္ရွဳရတာေတာင္ ခက္ခဲ ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္တိုင္အဆံုးသတ္ဖို့ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ ႏွစ္ၾကိမ္တုန္းက ေမေမ ဆြဲထူခဲ့သည္။

ေဆးေတြ လက္တစ္ဆုပ္ၾကီး ေသာက္ခ်ျပီး ေဆးဘူးကေလး လြတ္က်သံၾကားလိုက္ရံုနဲ့ ေမေမက သိသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္လိုက္ျပီလဲ ဆိုတာ. . . .

ခ်က္ခ်င္း အနီးနားက ေဆးရံုဆီေရာက္ေအာင္
ေမေမ ဆြဲထူခဲ့သည္ ။
အဲဒီတုန္းက ေမေမ့အင္အားနဲ့ ျပန္ထခဲ့ရတာ. . .

တေလာကလံုး ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သီးသန့္အေမွာင္ဖံုးသြားခ်ိန္မွာ
ေမေမက
သူ ့မ်က္ရည္ကို မျမင္ေအာင္ ဝွက္ျပီး က်ြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပခဲ့တာ။
အဲဒီ အလင္းေရာင္တစ္စနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ရွဴခဲ့ရတာ. . .

ဒါေပမယ့္ ဆိုးဝါးမွဳေတြက ျပီးမသြားပါဘူး ။

တမင္ၾကံစည္ထားသလိုပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ေရာက္လာသည္ ။

ေနာက္တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ညေနခင္းျဖစ္သည္။

မိုးေတြ ရြာေနသည္။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ငိုစရာမ်က္ရည္ မရွိေတာ့ . . .
ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္မက်ပဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ငိုေနခဲ့တာ. . .

ဘယ္သူ ငိုဖူးလဲ

မ်က္ရည္မထြက္နိုင္ေတာ့တဲ့အထိ
ရင္ထဲမွာ ဆို့နင့္ျပီး အသက္ရွဴလို့ေတာင္မရ
မ်က္လံုးထဲမွာ
ဘာကို မွ မျမင္ေတာ့
စိတ္ထဲမွာလည္း
နာတာတစ္ခုပဲ သိေတာ့တာ
ဒီခံစားမွဳၾကီးက ဆိုးလြန္းလို ့ အဆံုးသာ သတ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာ

ဘယ္လိုနည္းနဲ့ ရပ္တန့္ရမလဲ

ဘာနည္းျဖစ္ျဖစ္
ဒီအေမာ
ဒီပူေဆြးေသာက
ဒီအဆံုးစြန္ထိ စိတ္ထိခိုက္မွဳ ဒီဆိုးရြားမွဳၾကီး
ဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္တန့္သြားဖို့သာ အဓိက . . .
ဘာနည္းျဖစ္ျဖစ္
ဟုတ္တယ္
လံုးးးးးးးဝ မခံစားနိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုးးးးး
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ဓါးခြ်န္ခြ်န္ေလး
တစ္ေခ်ာင္းကလည္း
ဒါကို ရပ္တန့္နိုင္တယ္။

လက္ထဲက ဓါးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဆုပ္ထားမိတာ
ေတာ္ေတာ္နဲ့ ျပန္ေျဖယူလို့မရဘူးတဲ့

ေမေမ ျပန္ေျပာျပတာ

ရင္ဝနဲ့ ဓါးအခ်ြန္နဲ့
ထိလုလု အခ်ိန္ပဲ တဲ့။
သားးးးေလးးးးး ဆိုတဲ့ အသံက်ယ္က်ယ္တစ္ခြန္းက အဲဒီဓါး
ရပ္တန့္သြားေစတာတဲ့ ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ေမေမအခ်ိန္မွီ ဘာလို့ေရာက္လာတာလဲ။

ဓါးကို ေျပးယူ ကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ထိ
ေမေမ အိမ္မွာ မရွိဘူး ။

ျပီးေတာ့
ရုပ္ရွင္ထဲကလို အခ်ိန္ဆြဲေနတာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။

ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ျပီးသြားမွာ ။

ေမေမ သာ အခ်ိန္မွီဆိုျပီး ေရာက္မလာရင္
ကြ်န္ေတာ္ ဓါးတန္းလန္းနဲ့ အဆံုးတစ္ခု
သတ္ျပီးေလာက္ျပီ ။

ေမေမ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္
ေမေမသာ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေရာက္မလာခဲ့ရင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ဝ ဓါးတန္းလန္း စိုက္က်ရံုေလးက
ဘာမွ နာမွာမဟုတ္ဘူး။

ရင္ဝမွာ ဓါးစိုက္ျပီး ေသရတဲ့နာက်င္မွဳေတြထက္
ပိုဆိုးတဲ့ အခါခါေသေနသလို နာက်င္မွဳက ေျပာျပဖို့ရာ စကားလံုးေတာင္မရွိ ။

အဲဒီညေန မေရာက္ခင္ညက
မိုးေတြရြာတယ္။

မိုးရြာထဲ ကြ်န္ေတာ္ ေျပးထြက္ခဲ့ရတယ္။

ေျပးမထြက္လို့မွ မရတာ။

လံုးဝ လံုးဝ လံုးဝကို မျဖစ္သင့္တဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု အိမ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။

သံသရာ ငရဲအဆက္ဆက္ဆက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အခါခါေသေအာင္ သတ္ပစ္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ကို သတ္မလို့တဲ့။
ဒီတစ္ဘဝ မဟုတ္ သံသရာမွာ အခါခါ ေသေအာင္ သတ္မွာ။
သိပ္အံ့ၾသဖို့ေကာင္းတယ္။

အိမ္မွာ ေမေမမရွိဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ မိုးေတြရႊဲရႊဲစိုျပီး ထိုင္စဥ္းစားတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္ေပၚျပန္တက္ျပီး အဲဒီအိမ္ေပၚကတစ္ေယာက္ကို ပိုးစိုးပက္စက္ေျပာျပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္ရတယ္။

တကယ္ေတာ့
အဲဒီ အခ်ိန္က ေဒါသေတြ နာက်င္မွဳ ေတြ
အဆံုးစြန္ထိ နာက်ည္းမွဳေတြနဲ့ ဘာမွ မစဥ္းစားနိုင္ခဲ့ဘူး။

မေျပာသင့္ဘူးေလ။
ေက်းဇူးတရားေတြ . . .
အစဥ္အလာအရ ဦးထိပ္ထားရမွာေတြ. . .
အဲဒီလို ေမာင္းထုတ္ျပီး
ကြ်န္ေတာ္တို့အေပၚ ရက္စက္ရံုမက ယုတ္မာလြန္းေနျပီ ရယ္လို ့
ေျပာမယ့္အစား
ကိုယ့္လွ်ာ ကိုယ္ ကိုက္ျဖတ္ခဲ့ရမွာ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက တကယ္ေျပာမိခဲ့တယ္။

အဲဒီ ညေနက ရြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြထဲမွာမ်က္ရည္ေတြ
အကုန္ပါသြားတယ္။

ေနာက္ထပ္ ငိုရေတာ့ ဘာမ်က္ရည္မွ ထြက္မလာပဲ
အသံမဲ ့ မ်က္ရည္မဲ့ ငိုရျပီ။

ပိုဆိုးတယ္ ။

သူငါ့အေပၚ ရက္စက္လို့ ငါလည္း သူ့အေပၚ ျပန္ရက္စက္ခဲ့မိတယ္။

ဒါေပမယ့္
ငါက သူ ့အေပၚ ရက္စက္ျခင္းကို မလုပ္သင့္တဲ့ အေနအထား ။

ကြ်န္ေတာ္ လြန္တယ္ ။

အဲဒီညက မိုးေတြ ျခိမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လိုလူမ်ိဳးက မိုးၾကိဳးပစ္ခံရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ျပီပဲ
မိုးၾကိဳးရယ္ ပစ္ခ်လိုက္ပါေတာ့ လို ့ ေတြးျပီး ေစာင့္ေနခဲ့တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီညဟာ . . .
မလုပ္သင့္တာကို လုပ္လိုက္သူက မိုးေရထဲ ထြက္ခြါသြားရတဲ့ည။

ကြ်န္ေတာ္က အိမ္ေပၚမွာ တစ္ေယာက္ထဲ. . .

အဲဒီညက ကြ်န္ေတာ့္ေမေမ အိမ္မွာ မရွိဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ရယ္
ကြ်န္ေတာ့္ ညီေလးရယ္
ကြ်န္ေတာ့္ ညီမေလးရယ္
ဖက္ ငို လို့ေပါ့. . .

အေဖလို့ မေခၚခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ငရဲထဲ တြန္းပို့ျပီး
ဘယ္ဆီကိုမသိ ထြက္သြားတဲ့ အေဖကို
နာနာက်ည္းက်ည္းနဲ့ သည္းသည္းထန္ထန္ငို လို့ေပါ့။

ေနာက္တစ္ေန့ညေနမွာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲက ဓါးကို ေမေမ ဆြဲလုျပီး
ကြ်န္ေတာ့္ အသက္ကို ကယ္လိုက္တယ္ ။

သားေလးရယ္ ဆိုျပီး
ေမေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို
ဖက္ ငိုတယ္။

ေမေမ . . .
သားးးး
နာတယ္
ရင္ထဲက နာတယ္
ဘာေဆးနဲ့မွ ကုမရေတာ့တဲ့နာက်င္မွဳမ်ိဳးနဲ့ နာေနတယ္ေမေမ

အခုထိ

ခု
ထိ
နာ
ေန
တယ္
ေမေမရယ္. . .

ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးၾကီးထဲမွာ ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္သြားသလိုမ်ိဳးးးး
တုတ္တုတ္ေတာင္ မလွဳပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ထာဝရေနာ္

ကြ်န္ေတာ္ . . .


___________

တရားထိုင္ပါ
ေပးထားတဲ့ေဆးေတြ မွန္မွန္ေသာက္ပါ။
တတ္နိုင္သမွ် တစ္ေယာက္တည္း မေနပါနဲ့. . .

အဲဒီ စကားေတြကိုလည္း ထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။
စိတ္က်န္းမာေရးဆိုတဲ့စကားလံုးကိုလည္း မျမင္ခ်င္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ဖို့ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ့ ေမးတဲ့
စမ္းသပ္ေမးခြန္းေတြကိုလည္း မေျဖခ်င္ဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ မရူးပါဘူး။

နာေနတာ
ဘယ္ဆရာဝန္မွ ေဆး ေပး ကုလို့မရတဲ့နာက်င္မွဳ
ေမာလ်ႏြမ္းနယ္မွဳ
လူ့ဘဝဟာ အခ်ည္းႏွီးပဲလို့ ယူဆေနမိတဲ့ စိတ္က်မွဳ . . .


တကယ္ေတာ့ တစ္ခုခု အဆိုးဝါးဆံုး ျဖစ္ပ်က္သြားျပီး
အဆံုးသတ္သြားဖို့သာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လိုအပ္ေနတယ္. . .

--------------

ဘယ္သူေျပာမလဲ
အသက္ နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ မငိုရဘူးလို့ . . .

ဘယ္သူေျပာမလဲ. . .
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဟာ ဘဝကို အရွံဳးေပးျပီး ေလာကထဲက ထြက္မသြားသင့္ဘူးလို့. . .

ေက်းဇူးျပဳျပီး အျပစ္တင္မေစာပါနဲ့ ။

က်ြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က . . .

စကားလံုးနဲ့ ေဖာ္ျပဖို့ေတာင္ မတတ္စြမ္းနိုင္တဲ့ နာက်င္မွဳေတြ လက္ခံယူေနရတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေလ. . .


------------------

သူရ

28 / 4 / 2014 /
အိပ္မေပ်ာ္ေသာည ၁နာရီ ၂၅



















Comments

Popular posts from this blog

မုျဒ ာရဲ႔ေခၚသံကို ခံစား ေဝဖန္ျခင္း

ဝမ္တိန္အသြားလမ္းကုိ ခံစား၊ ေဝဖန္ျခင္း (စာေပေဆာင္းပါး)

“ဂ်ဴးရဲ႕ ရသျခံဳလႊာကို ခံစား၊ေဝဖန္ျခင္း”