ပံုျပင္မဟုတ္တဲ့. . .တကယ့္ဘဝဆိုးေတြ…

ပံုျပင္မဟုတ္တဲ့. . .တကယ့္ဘဝဆိုးေတြ…
------------------------------------------------------------
သူတပါးရဲ့ နာက်င္မွဳကို ျမင္ရံုနဲ့ ကိုယ္တိုင္နာက်င္သလို ခံစားတတ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးဟာ အခုအခ်ိန္မွာမွ ရွိလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေမာင္သူရ ရဲ့ စိတ္ႏွလံုးက ငယ္စဥ္ကတည္းက

သူတပါး ရဲ့ နာက်င္မွ ုေတြကို

ကိုယ္နဲ့ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားမိခဲ့တာပါ။

ေမာင္သူရ အသက္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ေလာက္က တျခားမိသားစုတစ္စုရဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳကို ၾကည့္ျပီး
မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်မိခဲ့ဖူးတာေလး ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္ ။

**********

အဲဒီတုန္းက . . .
ေမာင္သူရ အသက္က ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္ ။

ေမာင္သူရရဲ့ ေမေမက ေတာင္ဒဂံု / ေလးေဒါင့္ကန္ရြာဘက္မွာ ေျမကြက္ေလးတစ္ကြက္ ဝယ္ျပီး
ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုး အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေဆာက္ထားတာ ။

ဘယ္သူမွလည္း မေနေသးေတာ့ အိမ္ကို ေသာ့ေလးခတ္ျပီး ဒီအတိုင္းပဲ ပိတ္ထားတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီအိမ္နဲ့ ျခံေလးကို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ပစ္ထားမိတာက စေတာ့တာပါပဲ။

ေမေမက ေမာင္သူရကို လက္ဆြဲျပီး ပစ္ထားတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ကေလး သြားၾကည့္ဦးမွ ဆိုျပီး ေခၚသြားတာ. . . .

ဟိုေရာက္ေတာ့. . .
အိမ္က ေသာၾကီး ပြင့္လ်က္သား…
အိမ္ေပၚမွာလည္း မိသားတစ္စုက . . .
အခန့္သား. . . တက္ေနျပီ ။

ေသာ့ကို ဖ်က္ျပီး ဝင္ေနတာေပါ့ေလ။
ျခံက စည္းရိုးအခိုင္အမာမရွိေတာ့ ဝင္ ေနဖို့က မခက္ဘူးေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ေတြကို အသိမေပးပဲ တက္ေနတာကေတာ့ လြန္တာေပါ့ ။
မိုက္ရိုင္းလိုက္ေလျခင္း ဆိုျပီး ေမေမက ရွင္းမယ္. . . ေပါ့။
ေဒါနဲ့ေမာနဲ့ အိမ္ေပၚတက္. . .
ခါးကိုေထာက္ျပီး ရန္ေတြ့ဖို့ ႏွင္ခ်ဖို့အလုပ္. . . . .

ေမာင္သူရရဲ့ေမေမေလ. . .
အင္မတန္ အားနာတတ္ေသာ
အင္မတန္မွ သနားလြယ္တတ္ေသာ . . .ေမေမ . . .

ရန္ေတြ ့ဖို့ ျပင္ေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ဘရိတ္အုပ္ျပီး
ရန္မေတြ ့ရက္ေတာ့ပဲ ျငိမ္သြားတာဗ် ။

ျငိမ္သြားမွာေပါ့. . .
ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္ရက္စရာမွ မရွိတာ ။

**************

ပိန္ခ်ံဳးေနတဲ့ ကေလးငယ္သံုးေယာက္ . . .
ညစ္ေထး စုတ္ျပတ္ ေနတဲ့ အဝတ္အစားမ်ား. . .
ကေလးေတြရဲ့ အေမျဖစ္ပံုရတဲ့…
မြဲေျခာက္ ပိန္ကပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္. . .
သူတို့ ရုပ္ရည္ေတြကို ၾကည့္ရတာကိုက . . .စိတ္မသက္သာစရာ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ. . .

သူတို့. . . .အေနအထားက. . .
ပိုမၾကည့္ရက္စရာျဖစ္ေနတယ္။
သူတို့. . . ထမင္းစားေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္. . .
မည္းညစ္ညစ္ဆန္ အက်ိဳးအေၾက(ဆန္ကြဲ)ကို ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းအိုးတစ္လံုး ေဘးမွာခ်ထားတယ္ ။
အဲဒီအိုးထဲက ထမင္းလက္တစ္ဆုပ္သာသာေလာက္က အဲဒီကေလး သံုးေယာက္နဲ့ အေမတစ္ေယာက္ စားဖို့ ဘယ္လိုမွ မေလာက္နိုင္/မဝနိုင္ေလာက္ပါဘူး ။
နည္းနည္းေလးေလ ။
ေနပါဦး. . . ဘာဟင္းလဲ??
ဟင္. . .
ေဂၚဖီဖက္ေတြ. . .
ဒါေပမယ့္ စိမ္းရင့္ရင့္ . . .
ဒါဆို ေဂၚဖီထုတ္ရဲ့ေဘးက ခြါခ်ထားတဲ့ အရင့္အဖက္ေတြေပါ့. . .
(အဲဒီေဂၚဖီထုတ္ေဘးကခြါခ်ထားတဲ့ ေဂၚဖီဖက္အရင့္ေတြကို သူတို့သားအမိေတြဟာ ေစ်းထဲက ေစ်းသည္ေတြ ေခြ်ခ် ပစ္ထားတဲ့အမွိဳက္ထဲက ေကာက္ျပီး. . . စားဖို့ ခ်က္ရတာတဲ့. . .)
အဲ. . . ေၾကာ္ထားတာလည္း မဟုတ္ဘူး ။

ဆီနဲ့ျပားနဲ့ က်က်နနေၾကာ္ထားတာမွ မဟုတ္တာ ။
အခုဟာက ေရလံုျပဳတ္ပံုစံပါပဲ။
အဲဒီဟင္းမမည္ေသာဟင္းနဲ့ ငရုပ္သီးမွဳန့္ မထည့္နိုင္လို့ ျဖဴက်ဲက်ဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ငါးပိရည္တစ္ခြက္. . .
ေကာ္ပန္းကန္
ေပတူးတူးေလးေတြထဲ…အေမလုပ္သူက ထမင္းဟင္းးေတြကို အခ်ိဳးက်ခြဲေဝထည့္ေပးေနတာ…

သူတို့အားလံုး ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနတာ. . .
အသိသာၾကီးပါဗ်ာ. . .
ေမာင္သူရနဲ့ ေမာင္သူရရဲ့ေမေမေလ. . .
အဲဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ျပီး. . .
ေၾကာင္ေငးေတြေဝသြားတာေပါ့။

ရင္ဆို့ေလာက္တဲ့ျမင္ကြင္းကိုးးး။

ကိုယ့္အိမ္ေပၚ ခြင့္မေတာင္းပဲ တက္ေနတဲ့ လူေတြကို ႏွင္မခ်ရက္ေတာ့ပဲ ထမင္းဖိုးဆိုျပီး ျပန္ေပးခဲ့တဲ့အျဖစ္ဗ် . . .

အဲဒီက အျပန္မွာ. . .
”ေမေမ. . .သူတို့ သနားပါတယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ ဂရုဏာစကားေလးကို အသံတုန္တုန္နဲ့. . .
ေမေမ့ကို ေမာင္သူရ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္ ။

ေမေမလည္း. . .
သူတို့ကို သနားေနတယ္ ။

————————-

အဲဒါနဲ့. . . .
အဲဒီမိသားစုကို ေမာင္သူရရဲ့ေမေမက ႏွင္မခ်ေတာ့ပဲ. . .အိမ္ေစာင့္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ဆိုျပီး. . . အိမ္ရဲ့ ေျခရင္းဘက္မွာ အဖီေလးဆြဲခ် ေဆာက္ေပးလိုက္တယ္ေလ ။
ေနေပါ့။
အိမ္မရွိတဲ့ သူတို့မိသားစုအဆင္ေျပေျပေတာ့ ေနလို့ရသြားတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အိမ္ငွားသေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ တစ္လတစ္ခါအိမ္လခေပးရမယ္ေပါ့။ အိမ္လခ ဆိုေပမယ့္လည္း စတိသေဘာပါ ။ အဲဒီတုန္းက အိမ္ငွားခ ေစ်းထက္ ဆယ္ဆေလာက္ ေလွ်ာ့ျပီး ေတာင္းတာပါ ။
ဒါေတာင္ ေပးနိုင္လားဆိုေတာ့ မေပးနိုင္ပါဘူး ။ သူတို့ဘာသာေတာင္ စားဖို့အနိုင္နိုင္ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ။
သနားတာနဲ့ပဲ မေပးနိုင္လည္း ရွိေစကြယ္ ဆိုျပီး ဆက္ ထားခဲ့တာပါ ။

ႏွစ္လတစ္ခါ သံုးလတစ္ခါေလာက္ေတာ့
အဲဒီ အိမ္ကို ေမေမက သြားၾကည့္တယ္ ။

သြားၾကည့္တိုင္း . . .ေမာင္သူရတို့ ညီအစ္ကိုကို ေခၚသြားတာပဲ ။

အဲဒီအိမ္နားမွာက ၾကာကန္ၾကီးနဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝန္းက်ယ္ၾကီးရယ္ ေစတီေတာ္ေတြရယ္ ရွိတယ္ ။

ေမာင္သူရတို့ဟာ. . .
ဝါးရံုေတာအုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းး မန္က်ည္းပင္တန္းမွိဳင္းမွိဳင္းၾကီးနဲ့
ၾကာကန္ၾကီးေဘးမွာ ေအးေအးလူလူသြားထိုင္ၾကတယ္။
မနက္သြား ညေနမွျပန္တာဆိုေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြပါထည့္ျပီး သားအမိေတြ အဲဒီအိမ္မွာ စားၾကေသာက္ၾက ၾကာကန္ၾကီးဘက္ သြားထိုင္ၾကနဲ့ ေအးေအးလူလူေနျပီး ညေနမွ အခု စံျပေစ်းနားက အိမ္ကေလးကို ေလးဘီးကားငွားျပန္ၾကတာေပါ့ ။

တစ္ခါသား. . .
အဲဒီ အိမ္ထဲမွာ ထမင္းစားေနၾကတုန္း. . .
ဟို ဆင္းရဲသား ကေလးေတြက ေမာင္သူရတို့နဲ့ ကစားဖို့တဲ့. . .
ေမာင္သူရတို့ အိမ္ေပၚထိ ေျပးတက္လာျပီး ေခၚတာ . . .

ေမာင္သူရတို့က . . . ပါလာတဲ့ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြ ဖြင့္ျပီးစားေနခ်ိန္. . .
ေမာင္သူရတို့. . .စားေနတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ထဲက ထမင္းဟင္းေတြကို အဲဒီကေလးသံုးေယာက္က ေတြေတြၾကီး စိုက္ၾကည့္ျပီး. . .
တံေတြးမ်ိဳခ်ေနၾကတာာာာဗ်. . .
သူတို့. . .သူတို့. . .
ဗိုက္ဆာေနၾကတယ္ထင္တယ္။

ေမာင္သူရရဲ့ ေမေမက. . .
”သားတို့. . .လာ . . .ထမင္းစားသြား” ဆိုျပီး . . .ေခၚလိုက္ေတာ့. . . ေခါင္းေလးေတြခါ. . .
ျပန္ဆင္းေျပးသြားျပီး . . .
အိမ္ရဲ့ ေျခရင္းက
သူတို့ အဖီေလးထဲ ဝင္သြားေရာ. . . .
ဒါေပမယ့္. . .
သူတို့ အေမကို ေျပာလိုက္တဲ့အသံေလးတစ္ခု ေမာင္သူရတို့ ၾကားလိုက္ရတယ္။

” အေမ. . .ဟိုအိမ္ရွင္အန္တီတို့ စားေနတဲ့ ထမင္းရွည္ရွည္ၾကီးေတြနဲ့. . .အဲဒီလိုဟင္းေတြစားခ်င္တယ္”တဲ့
ေပၚဆန္းေမႊးကို ထမင္းရွည္ရွည္တဲ့။
အင္းေလ . . .ေပၚဆန္းေမႊးထမင္းနဲ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဆီျပန္ဟင္းေတြကို သူတို့ေလးေတြ စားခ်င္ရွာမွာေပါ့။
သူတို့ဘဝမွာ ငါးပိရည္နဲ့ ဆန္ကြဲထမင္းကိုေတာင္ နပ္မွန္ဖို့အနိုင္နိုင္နဲ့ အသက္ဆက္ေနရတာကိုး။

အဲဒီ စကားသံေလးၾကားေတာ့. .
ေမာင္သူရရဲ့ ေမေမက ခ်က္ခ်င္းပဲ. . .
ေမာင္သူရတို့စားလက္စ ခ်ိဳင့္ထဲက . . . ထမင္းနဲ့ ဟင္းေတြကို ခြဲေဝျပီး သူတို့ကို သြားေကြ်းလိုက္တယ္ ။

စားၾကကြယ္။
ေမာင္သူရတို့ေမေမက ”ကုသိုလ္ရျပီ သားတို့ေရ ” လို့ ေျပာျပီး ဝမ္းနည္းဝမ္းသာေတြ ျဖစ္လို့. . .

ေနာက္တစ္ေန့က်ေတာ့. . .
အဲဒီမိသားစု စားဖို့ဆိုျပီး
ေပၚဆန္းေမႊးဆန္တစ္အိတ္ . . .
ေမာင္သူရတို့ေမေမက ဝယ္ေပးခဲ့တယ္ ။
ဒါနတစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ေနရာတစ္ခုကို ကြက္လပ္ကေလးျဖည့္ခဲ့ဖူးတယ္ေပါ့။

————-

အဲဒီမိသားစုကို . .
(၂)ႏွစ္ေလာက္ . . .အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ေပးေနခဲ့ပါတယ္။
တတ္နိုင္သေလာက္လည္း ေကြ်းေမြးေပးကမ္းခဲ့ပါတယ္ ။

တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့. . .ေမာင္သူရတို့လက္ရွိေန ေနတဲ့ သကၤန္းကြ်န္း/စံျပေစ်းနားက အိမ္ကို ေရာင္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီေလးေဒါင့္ကန္က အိမ္ကေလးဆီမွာ သြားေနၾကစို့ဆိုျပီး. . .
ေျပာင္းေရႊ့ဖို့ လုပ္ၾကတယ္။

ေမာင္သူရတို့မိသားစု ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ လာေနေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့. . .
ဟိုမိသားစုကို
”မင္းတို့ အဆင္ေျပမယ့္ေနရာ ေျပာင္းၾကေပေတာ့ကြယ္ ” လို့ မတတ္သာလို့ ခပ္ခြါခြါေနခိုင္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာ ျပႆနာက တက္ေတာ့တာပဲ ။

အဲဒီဆင္းရဲသားမိသားစု ကို သနားလို့ အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားရတာ ငါးပါးေမွာက္တာပဲ။
အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးနာမည္က မတင္ဝင္းတဲ့။ သူ ့ကေလး ေတြရဲ့ နာမည္ေလးေတြကိုေတာ့ ေမာင္သူရတို့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ျပႆနာက. . .
သနားလို့ အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားတဲ့ မတင္ဝင္းတို့ မိသားစုက. . .
” ဒီအိမ္ေပၚက မဆင္းနိုင္ဘူး” တဲ့။

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

(ေနာက္တစ္ပိုင္းမွာ ဆက္ေရးပါဦးမယ္)

ေလးစားစြာျဖင့္. . .

အလင္းဆက္(Gazette)