”Might is right ”မဟုတ္… / ”Right is might ”

အျပင္မွာ ေန့ခင္းလား….
ညေနလား….
ဒါမွမဟုတ္ ညလား….
ဘာမွန္းေသခ်ာမသိေလာက္ေအာင္ပင္ …..ဤအခန္းက . . .လံုျခံဳလြန္းေနသည္ ။

တကယ္ဆို ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ေနေသာအခန္းတစ္ခန္းသည္….ဤမွ်လံုျခံဳစရာမလိုလည္း ျဖစ္သည္။

ဒါေပမယ့္. . . ဒီေလာက္လံုျခံဳမွဳနဲ့ေတာင္ လံုေလာက္လို့လား. . . .
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေလာက္ေအာင္ . . .
ဘဝ၏ လံုျခံဳမွဳမ်ား ေပ်ာက္သြားတတ္တာေတာ့ သတိရ ရမည္ ။

ပိုးစိုးပက္စက္ အကာအကြယ္မဲ့ျခင္းမ်ား. . .
ေၾကာက္မက္တုန္လွဳပ္ဖြယ္ရာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့မွဳမ်ားသည္….
ထင္မထားေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ …မထင္မွတ္ေသာ ေနရာကေန ဘြားခနဲ ေပၚလာတတ္သည္မဟုတ္လား။
အဲသည္လိုအခါမ်ိဳးမွာ ေသြးရူးေသြးတန္း ဖက္တြယ္ျပီး အားကိုးရာတစ္ခုခုရွာေတြ့ဖို့ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္နိုင္ခဲေသးသည္။ကိုယ့္ကို ကိုယ္ အားကိုးရမယ္လို့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားတင္းထားပါေစဦး။
အားကိုးရာကို တျခားတစ္ခုခုဆီ လွမ္းၾကည့္ရွာေဖြမိတတ္သည့္
အျဖစ္ေတြ  ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ၾကမၼာဆိုးႏွင့္ တိုးခ်ိန္ေတြမွာ ရွိသည္ ။
မယံုမရွိနဲ ့။အခုေရာ. . . .
ဤအခန္း. . . .
ဘယ္ေလာက္မ်ား လံုျခံဳစိတ္ခ်ရလို့လဲ။
အခန္းတံခါးကို ဝုန္းခနဲ ျဖိဳဖ်က္ခ်ျပီး အႏၲရာယ္တစ္စံုတစ္ရာ ဝင္လာနိုင္သည္။
သို့တည္းမဟုတ္  . ..

ေလႏုေအးေလးေတြက အခ်ိဳသတ္ျပီး ကိုယ့္ကို ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေပးမည့္သူကို ေခၚေဆာင္လာနိုင္ေသးသည္။ကိုယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္မ်ိဳး…
ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းမ်ိဳးေပၚက ….

ကိုယ့္လိုလူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း….  အဲဒီလို လာ အေခၚခံရသည္။ည . . .
ညေတြမွာမွ လာဆြဲၾကသည္။

တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြအတြက္ . . . ညသည္ . . .သက္ေသမဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ညသည္ တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြကိုလက္စေဖ်ာက္နိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးတတ္သည္ ။မျဖစ္ေသးပါဘူး။
ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားကို အနီေရာင္ကေန အျဖဴေရာင္ ေျပာင္းလိုက္ဦးမွပဲ။
အနီေရာင္ေအာက္ခံေပၚက အျဖဴေရာင္ ငွက္ရုပ္နဲ့ အလံ ပံုရိပ္. . .
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ရွိေစဦး။ညေတြဟာ စိတ္မခ်ရေသးသ၍ေတာ့. . .
အႏုပညာလည္း စင္ေပၚမွာ ကာရန္လြတ္…. မကနဲ့။

အႏုပညာေရ. . .
ေလာေလာဆယ္မွာ. . .
သေကၤတကို ခပ္ကြယ္ကြယ္ျပ
ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမွာ လွေနပါဦးကြယ္. . .
တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့. . .
တကယ္ ရ ရမယ္ ။
အခု. . . . ေစ်းက်တယ္ ။

အျပင္ဘက္မွာ. . . တစ္ေယာက္ေယာက္ လာေနသလား ။
ေျခသံတရွပ္ရွပ္ကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္မ်ား ၾကားရသလားလို့. . . .
ေဟာ. . . နားေထာင္ၾကည့္. . .
မီးခိုးနံ ့ ရတယ္ ။

ေသခ်ာၾကည့္. . . အခန္းျပင္မွာ အသံေတြ ရွိေနျပီ။

တစ္ခုခုေသာ အသံကို မ်က္လံုးနဲ့ေတာ့ ဘယ္ၾကည့္လို့ရမလဲ. . . အခန္းမွာက တံခါးတစ္ခ်ပ္ အေသတပ္ထားတယ္ ။
အျပင္က ဖြင့္ၾကည့္ေနသလားလို ့… ။
တံခါးလက္ကိုင္ဘုေလး လည္ေနျပီလား… ။
အထဲက ထ မဖြင့္ေပးသ၍ …..

သူတို ့… အျပင္ကေန ….သည္းခံေစာင့္ေပးမွာလား. . .
တစ္ေယာက္ေယာက္ဝင္လာမွာကို မလိုလားသူမွန္း သိျပီး….
ဘယ္ေတာ့မွ တံခါး ထဖြင့္ေပးမွာ မဟုတ္မွန္းသာ …သူတို ့သိရင္. . .
သိတာနဲ့ တံခါးကို ဖ်က္ျပီး ဝင္လာလိမ့္မယ္ ။တံခါးခ်ပ္ရဲ့ အတြင္းဘက္ အခန္းရဲ့ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေပၚမွာ ေတြေတြေငးေငးး ထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို ေတြ ့ရင္ သူတို့ ဘယ္လိုထင္မွာပါလိမ့္။
သူတို့ တစ္ခုခု ထင္မွာက အေရးေတာ့မၾကီးပါဘူးေလ။သူတို့. . .
ကိုယ့္အခန္းထဲ ဝင္လာရင္ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြ ခြ်တ္ပါ့မလား။
ေသနတ္ေတြ တရမ္းရမ္းနဲ့ ကိုယ့္ကို ခ်ိန္မွ ခ်ိန္ၾကပါ့မလားလို့ေတာ့ စိုးရိမ္စရာမလိုဘူး ။”စစ္ေဆးစရာရွိလို့  လိုက္ခဲ့စမ္း”
အဲဒီလိုေျပာျပီး ဆြဲေခၚရင္ ကိုယ္က ဘာမ်ား ျပန္ေျပာခြင့္ရွိမလဲ ။
ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္မွာမွ စစ္ေဆးစရာရွိတယ္ဆိုတဲ့
အေၾကာင္းးျပခ်က္နဲ့ လာေခၚျခင္းဟာ
ပံုမွန္ေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ။
ကဲ ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္. . . ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ အသက္နဲ့ ဘဝကို စေတးျပီး လူေတြအမ်ားၾကီးအတြက္ အက်ိဳးရွိမွာေလး လုပ္ေနသူကို
အျပစ္သားလို ဆြဲေခၚမွာလား။
တကယ္ဆို ဒါမ်ိဳး လုပ္ေနသူအတြက္ ဆုတံဆိပ္ေတြနဲ့ မထိုက္တန္ေပဘူးလား။  ဆုတံဆိပ္ေတြ ရခ်င္လို့ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ခုပ္သံဟာလည္း လိုရင္းမဟုတ္ဘူး ။ ဒါေလးေတာ့အေရးၾကီးတယ္။
*********************************************************************************

”အင္အားသည္အမွန္တရား” ( Might  is  right ) ဆိုတဲ့ အယူအဆၾကီးလက္ကိုင္ထားတဲ့ လူတစ္စုကို  …

”အမွန္တရားသည္အင္အား”( Right is might ) ျဖစ္ေၾကာင္းး  ျပခဲ့ခ်င္ေသးတယ္။

**********************************************************************************
လက္နက္နဲ့ မျပပါဘူး။
အသိတရားနဲ့ ျငိမ္းျငိမ္းေအးေအးေလး. . .ျပဖို့ပါပဲ ။
ေက်းဇူးျပဳ၍ . . .
အၾကမ္းေတာ့ မဖက္နဲ့ကြယ္ ။
အဖက္ၾကမ္းလြန္းရင္ အသက္ရွဴၾကပ္တတ္သလိုမ်ိဳး
ေပါ့။  ခံစားရခက္တယ္ ။
ဒါေပမယ့္ တိုင္းေရးျပည္ေရးဆိုတာ အခ်စ္ေရးထက္ ပို သိမ္ေမြ့ပါတယ္ေလ ။
ကိုယ္တို့ . . .
ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ေနမွာလဲ ။တကယ္ဆို  လမ္းရွိလ်က္နဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ရိုက္အခ်ိဳးခံေနရတာ. . . .
ရင္နာလို့မဆံုးၾကပါဘူး ။ကဲ. . . . ကဲ. . . .ရွိေစဦး။ ကိုယ္တို့အားလံုး. . .တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို. . .
ေဟာဒီလို ညသန္းေခါင္မ်ိဳးမွာ
(အခု. . .ညသန္းေခါင္ေရာက္ေနျပီပဲ ထားပါေတာ့)  အခုလို တစ္ေယာက္တည္း အေတြးေတြ ေဝဆာေနတုန္းမွာ
အခန္းတံခါးကို ဝုန္းခနဲ ျဖိဳခ်ျပီး ဘြတ္ဖိနပ္သံေတြ တအုန္းအုန္း
ေသနတ္ပစ္သံေတြ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ့ လာႏွိမ္နင္းပါေစဦး။
ျပီးသြားျပီလား ။မွတ္ထားကြယ္ ။
သမိုင္းဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသဘူးကြဲ့ ။ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးက်န္ခ်ိန္မွာေတာင္ေသြးနဲ့ေရးတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြ အစျပန္ေပၚလာတတ္တယ္ေလ။
ဝင္လာေလ။ ဝင္ လာလာခ်င္း ျမင္ရမွာကို  ျမင္ေယာင္ၾကည့္ ။

ဆယ့္ငါးေပပတ္လည္ အိပ္ခန္း ။
တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္တစ္လံုး
ကပ္လ်က္မွာက စာေရးစားပြဲတစ္လံုး။
အေပၚမွာ ေရးလက္စ ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္နဲ့ ခပ္ေစာင္းေစာင္းအေသာ့ႏွင္ေရးထားတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ လက္ေရးစာလံုးအျပာေတြ. . .
စာေရးစားပြဲအေပၚဘက္က နံရံေပၚက သံခ်ိတ္ကေလးမွာ ဝယ္ထားျပီး မေသာက္ျဖစ္တဲ့ (မေသာက္ျဖစ္ျပီး မပစ္ျဖစ္တဲ့ )
က်ဆိမ့္လက္ဖက္ရည္ ပါဆယ္တစ္ထုတ္ ။
ဖတ္ရင္း ခ်ထားရင္း  ေနာက္တစ္အုပ္ ထုတ္ဖတ္ရင္း ခ်ထားရင္းနဲ့ ရွဳပ္ပြေနတဲ့ ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြ. . . .
ေဇာ္ဂီ်လည္း ပါရဲ့
မင္းသုဝဏ္လည္း ပါရဲ့
ၾကယ္ေၾကြသတို့သားလည္း ပါရဲ့
ဇာဂနာလည္း ပါရဲ့
ေနဇင္လတ္လည္း ပါရဲ့
ျပီးေတာ့. . . .( –) လည္း ပါရဲ့။

Alan Clements ရဲ့ . . .The Voice of Hope ” လည္း …ပါရဲ့ …။

Jean – Paul Sartre ရဲ ့” Intimacy  ”လည္း..ပါရဲ ့… ။
Jame Joyce ရဲ ့…” Ulysses ”လည္း..ပါရဲ ့… ။
Elliot ရဲ ့… ” The waste land ”လည္း..ပါရဲ ့… ။
William Faulkner ရဲ ့…  ”The Sound and fury”လည္း.. ပါရဲ ့… ။
Albert Camus ရဲ ့…. ”The outsider”လည္း…ပါရဲ ့… ။
Hemingway ရဲ ့…  ”A farewell to Arms ”လည္း..ပါရဲ ့… ။

ျပီးေတာ့ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေသာ လူ. . .

ကုတင္ေပၚမွာ …..

ခပ္ေတြေတြရွိေနတဲ့…..
ကခ်င္ပုဆိုးကြက္စိတ္နဲ ့ အျဖဴေရာင္ ရွပ္အက်ီ ၤလည္ကတံုးကို  ….ရင္ဘက္ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးဟျပီး….ဝတ္ထားသူ. . .

ေနစမ္းပါဦး ။

အဲဒါ. . . .

ဘယ္သူပါလိမ့္. . .

—————–

အလင္းဆက္(Gazette)

7 / 7 / 2014 / 23 : 15