အလွည့္
(အလွည့္… )
ေခြးအူသံတို ့….နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ၾကားလိုက္ရသည္ ။
ေလထန္ေလရိုင္းတို ့လည္း …. ဟူးဟူရားရားတိုက္ခတ္ေနသည္။
သစ္ရြက္ေၾကြတို ့…လွဳပ္ရွားေျပးလႊားလ်က္… ။
ေလာကသည္ မသတီစရာ…အေရာင္အဆင္းမ်ိဳးျဖင့္ လွလွပပအက်ည္းတန္ေန၏ ။
ထိုကဲ့သို ့ေသာ…အခ်ိန္မ်ိဳးမွာျဖစ္ေစ/ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ေသာအခ်ိန္မ်ိဳးမွာျဖစ္ေစ…
ကိုယ့္ စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္… ရုတ္ရုတ္သဲသဲ…ျဖစ္လာတတ္သည္ ။
ကိုယ္….ေပါက္တူးကိုကိုင္ျပီး..ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
မာေၾကာၾကမ္းရွေသာ…ကိုယ့္လက္တို ့က ေပါက္တူးကို…ျမဲျမံခိုင္မာစြာ..ကိုင္ထားနိုင္သည္မွာအံ့ၾသစရာေတာ့…မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
ကိုယ့္လက္တို ့သည္…အင္မတန္မွပင္…ခ်ီးမြမ္းထိုက္ေသာ…လက္မ်ားျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္….ကိုယ့္လက္တို ့သည္..သာမန္လက္တုိ ့…မလုပ္နိုင္ေသာ
‘‘မ်က္ရည္ညွစ္ထုတ္ျခင္းအလုပ္”ကို…ေသေသသပ္သပ္ လုပ္နိုင္ေသာလက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္… ။
ကိုယ့္လက္မ်ားကို….ၾကည့္လွ်င္… အျမဲလိုလိုပင္…စိုလက္ေတာက္ပေနတတ္သည္မွာ…မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္…တန္ဆာဆင္ထား၍ ျဖစ္သည္ ။
တပါးသူတို ့၏ မ်က္ရည္မ်ားကိုညွစ္ထုတ္ရျခင္းအလုပ္ကို…ကိုယ္….ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္..လုပ္သည္ ။
အင္မတန္ ပညာသားပါေသာ…ဤအလုပ္ကိုလုပ္နိုင္သည့္အတြက္… ဘုရားသခင္ကုိေက်းဇူးမတင္ပဲ…
ကိုယ့္လက္မ်ားကိုသာ…ကိုယ္ ေက်းဇူးတင္တတ္ျမဲျဖစ္သည္ ။
တကယ္ေတာ့..ကိုယ္သည္…မာယာႏွင့္ေကက္က်စ္မွဳကို…၀တ္ရံုအျဖစ္ ခ်ဳပ္လုပ္၍ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ၀တ္ဆင္ေနထိုင္သူျဖစ္သည္ ။
ကိုယ္ ျပံဳးလိုက္လွ်င္…ပိုေမွာင္သည္ ။
ကိုယ္….ေမွာင္ျပီဆိုလွ်င္တေလာကလံုးအတြက္…အလင္းမဲ့ျခင္းကို..ကိုယ္စားျပဳသည္ ။
ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုေတာ့… လင္းလွျပီထင္၏ ။
ယခုလည္း…ကိုယ္…ျပံဳးက်ိက်ိျဖင့္… ေပါက္တူးကိုကိုင္စြဲကာ.. လမ္းမေပၚ ေလွ်ာက္ခဲ့ျပီ။
မ်က္ရည္ညွစ္ေသာလက္မ်ားျဖင့္… က်င္းတစ္ခုတူးရန္။။။
ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ကို… ပန္းလိုပန္၍…ကိုယ္ ေလွ်ာက္သည္ ။
ေလထဲတြင္… ေသြးညွီနံ ့တို ့…ေမ်ာပါလာသည္ ။
အဲသည္ ေသြးညီွန ံ ့ ရွိရာေနရာဆၤီ… ကိုယ္ …ေျခဦၤးေရာ…စိတ္ ဦး ပါ… လွည့္ခ်လိုက္ျပီး…
ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလႊားလိုက္သည္ ။
ကိုယ့္….တက္ၾကြ လာျပီ ။
ျပံဳးသည္ထက္…ပိုျပံဳးျပီး..ကိုယ္လုပ္ရဦးမည့္အလုပ္ကို…ဂုဏ္ယူသည္ထက္…ယူမိျပန္ျပီ ။
က်င္းးးးး …. ။
ဟုတ္သည္ ။
မ်က္ရည္ညွစ္ေသာလက္ျဖင့္…က်င္းတစ္ခုတူးျခင္းဆိုသည္မွာ… ရာဇ၀င္တြင္ေအာင္ လွသည္ ့…ဖန္တီးမွဳတစ္ခု ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား ။
ထိုက်င္းထဲသို ့… မ်က္ရည္မ်ား..ညွစ္ထည့္ရမည္ ။
ထိုက်င္းနွင့္ အျပည့္ …မ်က္ရည္မ်ားရရွိလွ်င္…ထိုက်င္းကိုပိတ္ခ်လိုက္မည္ ။
ထိုက်င္းေပၚမွာ…သစ္ပင္ စိုက္မည္ ။သစ္ပင္အတြက္…ေနေရာင္ျခည္ကို… သဘာ၀ေလာကဆီမွ …. ရလိမ့္မည္ ။
ေရ….မလို… ။
မ်က္ရည္မ်ား…ေအာက္မွာ..အျပည့္ ရွိေနလိမ့္မည္ ။
ၾကည့္စမ္းပါဦး… ။
မ်က္ရည္က်င္းေပၚမွ..သစ္ပင္……
ထို..သစ္ပင္ေပၚမွ…လင့္စင္…
ထိုလင့္စင္ေပၚမွ…ကိုယ္……
ကိုယ့္အေပၚမွ….၀တ္ရံုစ….
၀တ္ရံုစေပၚမွ…အေရာင္…
အေရာင္ေပၚမွ….အရိပ္…
အရိပ္ေပၚမွ… အရွိန္အ၀ါ…
အရွိန္အ၀ါေပၚမွ….မာယာ…
မာယာေပၚမွ….အမည္တပ္မရေသးေသာ…အလႊာလႊာအထပ္ထပ္….
…………………………..
အင္မတန္ေတြးၾကည့္လို ့ေကာင္းေသာ… ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္ ။
ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုတည္ေဆာက္ဖို ့အတြက္…
ကိုယ့္မွာ….မ်က္ရည္ညွစ္တတ္ေသာ..လက္တစ္စံုနွင့္… ေပါက္တူးတစ္လက္တို ့ရွိသည္။
ေသြးညွီန ံ ့တို ့…. လွိဳင္လွိဳင္ေမႊးပ်ံ ့ေနေသာ… ေနရာကို… ကိုယ္ေရာက္ခဲ့ျပီ ။
ၾကာသပေတး + စေန + ဗုဒၶဟူးတို ့….ေပါင္းစံုစုေ၀းရာ ေနရာျဖစ္ေနသည္ ။
သို ့ေသာ္…. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… အေျခအေနေကာင္းသည္ ။
ဤေနရာသည္… ေသြးညွီနံ ့တို ့…ေမႊးပ်ံ ့ေနျပီး..သုႆာန္ဆန္ဆန္… က်က္သေရ…ရွိေနသည္ ။
ကိုယ္ ေရာက္ ျပီဆိုသည္ နွင့္… ဤေနရာသည္…ေမွာင္အတိ….။
တိတိရိရိလွီးခ်ခံလိုက္ရသလို… ျပိဳက်လုလု…. ။
အဲသည္လို… ကြဲအက္သြားေတာ့မေလာက္…အသည္းယားစရာအျဖစ္မ်ိဳး…
ကိုယ္…ေရာက္သြားသည္ ့ေနရာတိုင္းမွာ….ျဖစ္သြားတတ္သည္ ။
ျဖစ္သြားတိုင္းလည္း…. ကိုယ္က… ဟားခနဲ…ဟားခနဲ… ရယ္ခ်တတ္သည္ … ။
ယခုလည္း… ေပါက္တူးကိုေထာင္ထားလိုက္ျပီး… ကိုယ္… ရယ္လိုက္သည္ ။
ကမၻာခ်ီေအာင္…ရယ္ပစ္တတ္သည္။
ခ်ံဳးပြဲခ်ျပီး..ရယ္သည္ ။
ဖန္ခြက္မ်ားခ်ထားလွ်င္ပင္… ကြဲအက္သြားေစေလာက္ေသာ… အသံမ်ိဳးျဖင့္…
ဌာန္ေတြ မာန္ေတြ… ထည့္ ရယ္ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။
စိတ္ပါလက္ပါ ရယ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္မည္… သစ္ရြက္တို ့…တဖ်တ္ဖ်တ္ လွဳတ္ခတ္သြားျပီး…
ရုပ္ / နာမ္ မခုိုင္ေသာ.. သစ္ရြက္ သစ္ခက္တခ်ိဳ ့…. တျဖဳတ္ျဖဳတ္…ေၾကြက်သြားသည္ ။
ငွက္ဆိုးတခ်ဳိ ့… မဂၤလာရွိစြာ…၀ုန္းခနဲ…ထ ျပန္သြားျပီး..ေနာက္မွာ…ကိုယ့္ ရယ္သံကိုတိခနဲ ….ရပ္ခ်လိုက္ျပီး…
မဲ့ျပံဳးမ်ားလွိဳင္လွိဳင္ျပံဳးလ်က္သားက…ေဘးဘီကို…ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္သည္ ။
အရာရာသည္…ကိုယ့္အလိုအတိုင္း…ျငိမ္သက္စြာ..နာခံေတာ့မည့္… အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္သည္ ။
ကိုယ္… ခပ္ျမန္ျမန္… တူးဆြလိုက္သည္ ။
ရက္စက္မွဳနွင့္..ကုိယ့္လက္မ်ား…တသားတည္းက်ခဲ့ျပီးမွေတာ့…
ဤက်င္းတစ္က်င္းတူးဆြရျခင္းသည္… ခက္ခဲလွစြာေသာကိစၥ မဟုတ္ေတာ့ေခ် ။
ကိုယ့္လက္တို ့က…ေပါက္တူးကို.. ယိုင္နဲ ့ျခင္းမရွိ ….ကိုင္လ်က္…
ဤက်င္း..နက္သည္ထက္…ပိုနက္ေအာင္.. သြက္သြက္လက္လက္…တူးသည္ ။
ေပါက္တူးနွင့္..ေျမၾကီး…ထိလိုက္တိုင္း… နာက်င္စြာ..ညည္းညဴသံတစ္ခုခု..ထြက္ေပၚေနသည္ ။
သို ့ေသာ္…အသံတို ့…မရွိပါ ။
ၾကားရျခင္းတို ့… မရွိပါ ။
မရွိျခင္းသည္ပင္လွ်င္…အမွန္စင္စစ္တြင္…မရွိပါ ။
ဘာမွ မၾကာလိုက္ေသာ…အခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာ… ကိုယ္တူးလိုက္ေသာက်င္းက…အေတာ္…နက္ရွိဳင္းသြားသည္ ။
ကစားစရာအသစ္ ရသြားေသာ.. ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို…. ကိုယ္ ေက်နပ္သြားသည္ ..။
ကိုယ္ တူးလိုက္ေသာ..က်င္း၏နာမည္ကို….ကိုယ္က…
” ——” ဟု…နာမည္ ေပးလိုက္သည္ ။
မနက္ျဖန္က..စျပီး…. ဤက်င္းထဲသို ့… မ်က္ရည္မ်ား..ထည့္ရမည္ ။
ရတတ္သေလာက္…./ ရသမွ် မ်က္ရည္မ်ားညွစ္ထုတ္ရဦးမည္ ။
တခ်ိဳ့လူမ်ားသည္…သူ ့အလိုလိုေနရင္း..မ်က္ရည္က်ေနတတ္သည္ ။
က်င္းဆိီ မွ်ားေခၚလာျပီး… က်ခိုင္းလိုက္ရံုသာ.. ။
တခိ်ဳ ့လူမ်ားကေတာ့… လြယ္လြယ္နွင့္…မ်က္ရည္မက်တတ္… ။
ထိုသူမ်ားကိုေတာ့…စည္းရံုး၍တမ်ိဳး… ေခ်ာ့၍တဖံု..ေျခာက္၍တလွည့္… ျဖင့္…
မ်က္ရည္ က်ေအာင္… ညွစ္ထုတ္နိုင္ရမည္ ။
”မ်က္ရည္ ညွစ္ထုတ္ျခင္းအနုပညာ ”ကို.. …တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ရံုမွ်မက..ကူးခ်ည္သန္းခ်ီပင္…ကၽြမ္းက်င္ခဲ့ျပီ…ျဖစ္ေသာေၾကာင့္…
မၾကာခင္…ဤက်င္းထဲ … မ်က္ရည္မ်ား….ျပည့္လာပါလိမ့္မည္ ။
———————————————————————————
ထို ့ေနာက္ပိုင္းတြင္… ကိုယ္ မအားရေအာင္… အလုပ္မ်ားေတာ့သည္ ။
တခ်ိဳ ့လူမ်ား…မ်က္ရည္ခံလာထိုးေအာင္… ၾကံစည္ရသည္ ။
တခ်ိဳ့လူမ်ားကေတာ့…မ်က္ရည္ကိုေရာင္းခ်စားေသာက္တတ္ၾကေသာေၾကာင့္…
မ်က္ရည္သည္မ်ားဆီက… မ်က္ရည္တို ့ကို..ေစ်းနွိမ္၍တမ်ိဳး… အေၾကြး၀ယ္၍တဖံု…ယူရသည္ ။
တခ်ိဳ ့လူမ်ားကေတာ့… မ်က္ရည္မက်တတ္သျဖင့္… သင္ေပးရေသးသည္ ။
တခ်ိဳ ့လူမ်ားကေတာ့… က်စရာမ်က္ရည္ပင္ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္… ငိုေၾကြးခဲ့ၾကျပီးျပီမို ့…
ထပ္က်လာနိုးနိုး …
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနရသည္ ။
ထိုသို ့ျဖင့္ … မ်က္ရည္ေလာကထဲမွာ…ကို္ယ္ လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ရင္း…
ကိုယ္ ေနထိုင္ရာ ျမိဳ ့ကေလးသည္လည္း… ေမွာင္သည္ထက္ ပို..ေမွာင္လာရင္း…………..
သို ့ေသာ္… ငိုေၾကြးသံမ်ား….
မ်က္ရည္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမွဳမ်ား…
အသနားခံမ်ည္ရည္ခံထိုးမွဳမ်ား…
ဟန္ေဆာင္ မ်က္ရည္မ်ား….
စသည္တို ့ျဖင့္… ျမိဳ ့ကေလးက… ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းၾကားမွာပင္…စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေနျပီျဖစ္ေလသည္ ။
——————————————————————————————————————————
ျဖစ္မွဳတို ့… မျဖစ္လိုက္သလိုလို… ပ်က္မွဳတို ့…မပ်က္လိုက္သလိုလို…
တည္ရွိမွဳတို ့…မတည္ရွိလိုက္သလိုလို…
ထိုသို ့ျဖင့္…. အခ်ိန္တို ့… ရုန္းရင္းဆန္ခတ္…ကုန္ဆံုး…
အခ်ိဳ ့အရာမ်ား..”ျပံဳး”လ်က္ကပင္…” ျပဳန္း ”သြားျပီ…. ။
သစ္ပင္တခ်ိဳ ့…ထင္း ျဖစ္သြားျပီ….. ။
သစ္ရြက္တခ်ိဳ ့…ေျမၾကီး..ျဖစ္သြားျပီ… ။
မီးခိုးေငြ ့တခ်ိဳ ့… တိမ္ထုထဲ…ေပါင္းစည္း၀င္ေရာက္…. မိုးစက္တခ်ိဳ ့… အခ်ိဳးဖဲ ့ခံလိုက္ရျပီး…
.ေနာက္……..
အဲဒီေနာက္… ….. …..
ကိုယ္၏က်င္းသည္လည္း… မ်က္ရည္တို ့ အမ်ိဳးအစားစံုလင္စြာျဖင့္…. ျပည့္သိပ္လုလု ျဖစ္ခဲ့ျပၤီ… ။
မ်က္ရည္ အမ်ိဳးအစားေပါင္းစံု… ေရာစပ္ အိုင္ထြန္းေနေသာ…ကိုယ့္ မ်က္ရည္က်င္းသည္…. အင္မတန္ ၾကည့္ေကာင္းသည္ ။
ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပင္… လွပေနေသးသည္.. ။
သို ့ေသာ္… သရဲေျခာက္ရာ ..ညတစ္ညလို… မိစၦာဆန္စြာ….နက္ရွိဳင္းသည္ ။
ဤမ်က္ရည္က်င္းကို… အဖံုးပိတ္ဖို ့ရာ….ကိုယ္..စီစဥ္ေတာ့မည္ ။
ဂါထာ… ရြတ္ဆိုရန္ မလိုအပ္… ။
ဘယ္သူ ့…ဘယ္သူ၏ ခႊင့္လႊတ္ျခင္းမွ မလိုအပ္.. ။
က်ိန္စာတိုက္ရန္…သစၥာျပဳ ရန္…. စသည့္…အပိုအလုပ္မ်ားသည္လည္း…မလိုအပ္…
အို…..အသင္ေလာက….ဘာျဖစ္တယ္…ညာျဖစ္တယ္… ေတြလည္း..
ေအာ္ဟစ္ ေၾကြးေၾကာ္စရာပင္ မလိုအပ္… ။
ပ်ံ ့ပ်ံ ့ သင္းသင္း.. ေမႊးၾကိဳင္လွေသာ… မ်က္ရည္ရနံ ့တို ့ကို…အားပါးတရ… ရွဳရွိဳက္ရင္း… ဂ်ိမ္းခနဲ….ပိတ္ခ်လိုက္ဖို ့သာ…လိုအပ္သည္ … ။
ထို ့အတြက္ေတာ့ျဖင့္… သတိၱကို…နတၳိလုပ္ထားလည္း…ျဖစ္သည္ ။
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္လို… လက္ေတြကို… ကေ၀ဆန္စြာ ေ၀ွ ့ယမ္း….
အဖံုးကို….ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပိတ္ပစ္လိုက္ဖို ့… လက္ အလွမ္းမွာ….
”အိုးးးးးးးးးးးးး ”
”ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္….. ”
ကိုယ္…. အၾကီးအက်ယ္…အံ့ၾသသြားရေတာ့သည္.. ။
——————————————————————————————–
ကိုယ္….. အံ့ခနဲ….အံ့ခနဲ…. ၾသသြားသည္ ..။
အဘယ္ေၾကာင့္…ဆိုေသာ္….ကိုယ့္မ်က္ရည္ က်င္းကို..ျပည့္ျပီဟု…ထင္ထားသမွ်…. တက္တက္စင္ေအာင္…လြဲသြားသည္ ။
မ်က္ရည္က်င္း…. မျပည့္ေသးပါ … ။
( ျပည့္ျခင္းနွင့္…မျပည့္ျခင္း../
ျဖည့္ျခင္းႏွင့္…မျဖည့္ျခင္း…မသဲကြဲပဲ…ေရာေထြးေနသည္ဆိုေသာ္လည္း….
လိုတာကေတာ့…လိုေနျပီျဖစ္သည္ …။)
ထို ့ေၾကာင့္…. ျဖည့္တာကေတာ့…ျဖည့္ရေတာ့မည္… ။
မ်က္ရည္က်င္း…ျပည့္ဖို ့ရာ…အဘယ္မွ်ေလာက္…လိုေသးသနည္း..ဟု…ၾကည့္လုိုက္ေသာအခါ…
တစ္ေယာက္စာမ်က္ရည္မွ်သာ…လိုေတာ့ေၾကာင္း…သိလိုက္ရသည္ ။
ကိုယ္… ၾကံရာမရ…ျဖစ္သြားသည္… ။
ကိုယ့္ျမိဳ ့… ကိုယ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ… ရွိသမွ်လူအေတာ္မ်ားမ်ား၏မ်က္ရည္မ်ားကို..
ကိုယ္ကပက္ပက္စက္စက္… ညွစ္ခ်ခဲ့ျပီးျပီ… ။
ထပ္ ညွစ္လို ့ရေလာက္စရာလူဟူ၍လည္း… ကိုယ္… ရွာမေတြ ့နိုင္ေတာ့ဘူး..ထင္သည္။
ဘယ္ ့သူ ့ ကို….မ်က္ရည္ညွစ္ရမလဲ… ?????
အခ်ိန္က..သိပ္မရေတာ့ ….
အနီးစပ္ဆံုးရွိသည္ ့..လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုသာ.. မရမက…ညွစ္ထုတ္ရမည္ ။
ထို ့ေၾကာင့္..ေဘးဘီ၀ဲယာကို… ေ၀့ၾကည့္သည္.. ။ မရွိ ။
အဘယ္သူမွ် မရွိျပီ… ။
သို ့ေသာ္… ကိုယ္…ျမင္လိုက္ရသည့္…လူတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္ ။
ထိုသူသည္… အခု…ကိုယ္ နွင့္…အနီးစပ္ဆံုးေနရာမွာ.. ရွိေနသည္ ။
အခ်ိန္က…သိပ္မရေတာ့… ေနာက္က်မည္ဆိုလွ်င္…ေနာက္က်၍ ရေနေလျပီ… ။
ထိုသူ…. ထိုသူကို…ကိုယ္… မ်က္ရည္..မညွစ္ဖူးေသး…. ။
ထိုသူသည္….
”ကိုယ္ ” ျဖစ္သည္ ။
” —— —– —– ” ” —— —– —– ”
————————————————————————————
ေလာကသည္…လင္းလုလုျဖင့္… အလင္းလုေနေခ်ျပီ.. ။
ကိုယ့္မ်က္ရည္ကို….ကိုယ္ျပန္ညွစ္ေနျပီ… ။
ေလာကသည္… အေမွာင္ ၀တ္ရံုကို ခ်ြတ္၍…အလင္းအဖံုးကို..ဆြဲဖြင့္ရာ…ပြင့္လုလု ျဖစ္ေနျပီ… ။
ကိုယ္…. အားမလို…အားမရ ျဖစ္မိသည္ ။
သူတပါးကို…ပညာသားပါပါျဖင့္… မ်က္ရည္က်ေအာင္…ညွစ္နိုင္ခဲ့ေသာ….ကိုယ့္လက္မ်ား….
ကိုယ့္မ်က္ရည္ ကိုယ္က်ေတာ့… ညွစ္မရ… ။
ကိုယ္ကမ်ား… မ်က္ရည္က်ရန္ ခက္ခဲလြန္းသူလား…
သူတပါးကို..မ်က္ရည္က်ေအာင္သာ..အားထုတ္ေနခဲ့ရေသာေၾကာင့္…
ကိုယ္ ကို္ယ္တိုင္…မ်က္ရည္ က်တတ္သလား… မက်တတ္ဘူးလား….ေသခ်ာမသိေတာ့… ။
သို ့ေသာ္… ယခု…ကိုယ့္ မ်က္ရည္တစ္စေလာက္ေတာ့…လိုေနျပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္….ကိုယ္တိုင္၏ မ်က္ရည္တို ့…က်ကိုက်ေပးနိုင္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္မဟုတ္လား ။
ကိုယ့္ လက္မ်ား… ကို…အားကိုး၍… ကိုယ့္မ်က္ရည္ ညွစ္ထုတ္ျခင္းမစြမ္းနိုင္ေသာအခါ…
ကိုယ့္ ခံစားမွဳကို.. ၀မ္းနည္းသြင္ေျပာင္းကာ… ငိုခ်ၾကည့္သည္ ။
ဒါလည္း… မရ ။
ကိုယ့္စိတ္ခံစားမွဳမ်ား…မာေၾကာၾကမ္းရွ…။
ငိုမရေသာ…စိတ္ႏွလံုးျဖင့္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္… မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္..ျဖစ္ရသည္။
နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ့… ကိုယ္ စဥ္းစားမိသည္ ။
ကိုယ့္မ်က္ရည္ကိုညွစ္ထုတ္ေပးနိုင္မည့္… အျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို… ရွာရမည္ ။
ကိုယ့္ကိုမ်က္ရည္က်ေအာင္.. ျပန္ လုပ္ေပးနုိင္စြမ္းမည့္သူ… /
…ထို…အျခားသူ၏မ်က္ရည္ညွစ္နိုင္ေသာ..လက္မ်ားျဖင့္…လက္မ်ားျဖင့္….
ပက္ပက္စက္စက္… အညွစ္ခံရမွ…ကိုယ့္မ်က္ရည္က်ပါလိမ့္မည္။
ထိုသို ့ျဖင့္… ကိုယ္… ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္… ပုခံုးတစ္ခ်က္တြန့္ျပီး…
ကို္ယ့္မ်က္ရည္ က်ေအာင္ လုပ္နိုင္မည့္ အျခားလက္တို ့ကိုရွာေဖြရန္…ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္ ။
တပါးသူတို ့ကို… မ်က္ရည္ ညွစ္ခ်ခဲ့ေသာ…
ကိုယ္….
အခုေတာ့…. ကိုယ့္ကို…ျပန္၍…မ်က္ရည္ညွစ္နိုင္မည့္သူတို ့ကို…. ျပန္လည္.. ရွာေဖြရေလျပီ… ။
ကိုယ္……………………
အလင္းတစ္ခ်က္ ပြင့္…. ( သိမွဳတံခါးတစ္ရြက္ ဖ်တ္ခနဲအပြင့္ )
ေခါင္းထဲမွာ…မိုက္ခနဲ…
ေလာကသည္…အလင္းတန္းတို ့နွင့္.. ကုိယ့္ကို ျဖန္းခနဲ…ရိုက္ခ်လိုက္ေလျပီ… ။
ကမၻာေျမေပၚမွာ….
ထို ့အျပင္… ကိုယ့္ အေပၚမွာ….
အလင္းတန္းမ်ား…. ။
………….
………….
………….
——————————————————————————————————————————
(မိတ္ေဆြမ်ား…လြတ္လပ္ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ…)
ေလးစားစြားျဖင့္….
အလင္းဆက္ ( Gazette )
2 / 3 / 2014 / 09 : 45 am
http://mandalaygazette.com/author/alinsett
ေခြးအူသံတို ့….နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ၾကားလိုက္ရသည္ ။
ေလထန္ေလရိုင္းတို ့လည္း …. ဟူးဟူရားရားတိုက္ခတ္ေနသည္။
သစ္ရြက္ေၾကြတို ့…လွဳပ္ရွားေျပးလႊားလ်က္… ။
ေလာကသည္ မသတီစရာ…အေရာင္အဆင္းမ်ိဳးျဖင့္ လွလွပပအက်ည္းတန္ေန၏ ။
ထိုကဲ့သို ့ေသာ…အခ်ိန္မ်ိဳးမွာျဖစ္ေစ/ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ေသာအခ်ိန္မ်ိဳးမွာျဖစ္ေစ…
ကိုယ့္ စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္… ရုတ္ရုတ္သဲသဲ…ျဖစ္လာတတ္သည္ ။
ကိုယ္….ေပါက္တူးကိုကိုင္ျပီး..ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
မာေၾကာၾကမ္းရွေသာ…ကိုယ့္လက္တို ့က ေပါက္တူးကို…ျမဲျမံခိုင္မာစြာ..ကိုင္ထားနိုင္သည္မွာအံ့ၾသစရာေတာ့…မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
ကိုယ့္လက္တို ့သည္…အင္မတန္မွပင္…ခ်ီးမြမ္းထိုက္ေသာ…လက္မ်ားျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္….ကိုယ့္လက္တို ့သည္..သာမန္လက္တုိ ့…မလုပ္နိုင္ေသာ
‘‘မ်က္ရည္ညွစ္ထုတ္ျခင္းအလုပ္”ကို…ေသေသသပ္သပ္ လုပ္နိုင္ေသာလက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္… ။
ကိုယ့္လက္မ်ားကို….ၾကည့္လွ်င္… အျမဲလိုလိုပင္…စိုလက္ေတာက္ပေနတတ္သည္မွာ…မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္…တန္ဆာဆင္ထား၍ ျဖစ္သည္ ။
တပါးသူတို ့၏ မ်က္ရည္မ်ားကိုညွစ္ထုတ္ရျခင္းအလုပ္ကို…ကိုယ္….ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္..လုပ္သည္ ။
အင္မတန္ ပညာသားပါေသာ…ဤအလုပ္ကိုလုပ္နိုင္သည့္အတြက္… ဘုရားသခင္ကုိေက်းဇူးမတင္ပဲ…
ကိုယ့္လက္မ်ားကိုသာ…ကိုယ္ ေက်းဇူးတင္တတ္ျမဲျဖစ္သည္ ။
တကယ္ေတာ့..ကိုယ္သည္…မာယာႏွင့္ေကက္က်စ္မွဳကို…၀တ္ရံုအျဖစ္ ခ်ဳပ္လုပ္၍ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ၀တ္ဆင္ေနထိုင္သူျဖစ္သည္ ။
ကိုယ္ ျပံဳးလိုက္လွ်င္…ပိုေမွာင္သည္ ။
ကိုယ္….ေမွာင္ျပီဆိုလွ်င္တေလာကလံုးအတြက္…အလင္းမဲ့ျခင္းကို..ကိုယ္စားျပဳသည္ ။
ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုေတာ့… လင္းလွျပီထင္၏ ။
ယခုလည္း…ကိုယ္…ျပံဳးက်ိက်ိျဖင့္… ေပါက္တူးကိုကိုင္စြဲကာ.. လမ္းမေပၚ ေလွ်ာက္ခဲ့ျပီ။
မ်က္ရည္ညွစ္ေသာလက္မ်ားျဖင့္… က်င္းတစ္ခုတူးရန္။။။
ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ကို… ပန္းလိုပန္၍…ကိုယ္ ေလွ်ာက္သည္ ။
ေလထဲတြင္… ေသြးညွီနံ ့တို ့…ေမ်ာပါလာသည္ ။
အဲသည္ ေသြးညီွန ံ ့ ရွိရာေနရာဆၤီ… ကိုယ္ …ေျခဦၤးေရာ…စိတ္ ဦး ပါ… လွည့္ခ်လိုက္ျပီး…
ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလႊားလိုက္သည္ ။
ကိုယ့္….တက္ၾကြ လာျပီ ။
ျပံဳးသည္ထက္…ပိုျပံဳးျပီး..ကိုယ္လုပ္ရဦးမည့္အလုပ္ကို…ဂုဏ္ယူသည္ထက္…ယူမိျပန္ျပီ ။
က်င္းးးးး …. ။
ဟုတ္သည္ ။
မ်က္ရည္ညွစ္ေသာလက္ျဖင့္…က်င္းတစ္ခုတူးျခင္းဆိုသည္မွာ… ရာဇ၀င္တြင္ေအာင္ လွသည္ ့…ဖန္တီးမွဳတစ္ခု ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား ။
ထိုက်င္းထဲသို ့… မ်က္ရည္မ်ား..ညွစ္ထည့္ရမည္ ။
ထိုက်င္းနွင့္ အျပည့္ …မ်က္ရည္မ်ားရရွိလွ်င္…ထိုက်င္းကိုပိတ္ခ်လိုက္မည္ ။
ထိုက်င္းေပၚမွာ…သစ္ပင္ စိုက္မည္ ။သစ္ပင္အတြက္…ေနေရာင္ျခည္ကို… သဘာ၀ေလာကဆီမွ …. ရလိမ့္မည္ ။
ေရ….မလို… ။
မ်က္ရည္မ်ား…ေအာက္မွာ..အျပည့္ ရွိေနလိမ့္မည္ ။
ၾကည့္စမ္းပါဦး… ။
မ်က္ရည္က်င္းေပၚမွ..သစ္ပင္……
ထို..သစ္ပင္ေပၚမွ…လင့္စင္…
ထိုလင့္စင္ေပၚမွ…ကိုယ္……
ကိုယ့္အေပၚမွ….၀တ္ရံုစ….
၀တ္ရံုစေပၚမွ…အေရာင္…
အေရာင္ေပၚမွ….အရိပ္…
အရိပ္ေပၚမွ… အရွိန္အ၀ါ…
အရွိန္အ၀ါေပၚမွ….မာယာ…
မာယာေပၚမွ….အမည္တပ္မရေသးေသာ…အလႊာလႊာအထပ္ထပ္….
…………………………..
အင္မတန္ေတြးၾကည့္လို ့ေကာင္းေသာ… ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္ ။
ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုတည္ေဆာက္ဖို ့အတြက္…
ကိုယ့္မွာ….မ်က္ရည္ညွစ္တတ္ေသာ..လက္တစ္စံုနွင့္… ေပါက္တူးတစ္လက္တို ့ရွိသည္။
ေသြးညွီန ံ ့တို ့…. လွိဳင္လွိဳင္ေမႊးပ်ံ ့ေနေသာ… ေနရာကို… ကိုယ္ေရာက္ခဲ့ျပီ ။
ၾကာသပေတး + စေန + ဗုဒၶဟူးတို ့….ေပါင္းစံုစုေ၀းရာ ေနရာျဖစ္ေနသည္ ။
သို ့ေသာ္…. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… အေျခအေနေကာင္းသည္ ။
ဤေနရာသည္… ေသြးညွီနံ ့တို ့…ေမႊးပ်ံ ့ေနျပီး..သုႆာန္ဆန္ဆန္… က်က္သေရ…ရွိေနသည္ ။
ကိုယ္ ေရာက္ ျပီဆိုသည္ နွင့္… ဤေနရာသည္…ေမွာင္အတိ….။
တိတိရိရိလွီးခ်ခံလိုက္ရသလို… ျပိဳက်လုလု…. ။
အဲသည္လို… ကြဲအက္သြားေတာ့မေလာက္…အသည္းယားစရာအျဖစ္မ်ိဳး…
ကိုယ္…ေရာက္သြားသည္ ့ေနရာတိုင္းမွာ….ျဖစ္သြားတတ္သည္ ။
ျဖစ္သြားတိုင္းလည္း…. ကိုယ္က… ဟားခနဲ…ဟားခနဲ… ရယ္ခ်တတ္သည္ … ။
ယခုလည္း… ေပါက္တူးကိုေထာင္ထားလိုက္ျပီး… ကိုယ္… ရယ္လိုက္သည္ ။
ကမၻာခ်ီေအာင္…ရယ္ပစ္တတ္သည္။
ခ်ံဳးပြဲခ်ျပီး..ရယ္သည္ ။
ဖန္ခြက္မ်ားခ်ထားလွ်င္ပင္… ကြဲအက္သြားေစေလာက္ေသာ… အသံမ်ိဳးျဖင့္…
ဌာန္ေတြ မာန္ေတြ… ထည့္ ရယ္ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။
စိတ္ပါလက္ပါ ရယ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္မည္… သစ္ရြက္တို ့…တဖ်တ္ဖ်တ္ လွဳတ္ခတ္သြားျပီး…
ရုပ္ / နာမ္ မခုိုင္ေသာ.. သစ္ရြက္ သစ္ခက္တခ်ိဳ ့…. တျဖဳတ္ျဖဳတ္…ေၾကြက်သြားသည္ ။
ငွက္ဆိုးတခ်ဳိ ့… မဂၤလာရွိစြာ…၀ုန္းခနဲ…ထ ျပန္သြားျပီး..ေနာက္မွာ…ကိုယ့္ ရယ္သံကိုတိခနဲ ….ရပ္ခ်လိုက္ျပီး…
မဲ့ျပံဳးမ်ားလွိဳင္လွိဳင္ျပံဳးလ်က္သားက…ေဘးဘီကို…ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္သည္ ။
အရာရာသည္…ကိုယ့္အလိုအတိုင္း…ျငိမ္သက္စြာ..နာခံေတာ့မည့္… အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္သည္ ။
ကိုယ္… ခပ္ျမန္ျမန္… တူးဆြလိုက္သည္ ။
ရက္စက္မွဳနွင့္..ကုိယ့္လက္မ်ား…တသားတည္းက်ခဲ့ျပီးမွေတာ့…
ဤက်င္းတစ္က်င္းတူးဆြရျခင္းသည္… ခက္ခဲလွစြာေသာကိစၥ မဟုတ္ေတာ့ေခ် ။
ကိုယ့္လက္တို ့က…ေပါက္တူးကို.. ယိုင္နဲ ့ျခင္းမရွိ ….ကိုင္လ်က္…
ဤက်င္း..နက္သည္ထက္…ပိုနက္ေအာင္.. သြက္သြက္လက္လက္…တူးသည္ ။
ေပါက္တူးနွင့္..ေျမၾကီး…ထိလိုက္တိုင္း… နာက်င္စြာ..ညည္းညဴသံတစ္ခုခု..ထြက္ေပၚေနသည္ ။
သို ့ေသာ္…အသံတို ့…မရွိပါ ။
ၾကားရျခင္းတို ့… မရွိပါ ။
မရွိျခင္းသည္ပင္လွ်င္…အမွန္စင္စစ္တြင္…မရွိပါ ။
ဘာမွ မၾကာလိုက္ေသာ…အခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာ… ကိုယ္တူးလိုက္ေသာက်င္းက…အေတာ္…နက္ရွိဳင္းသြားသည္ ။
ကစားစရာအသစ္ ရသြားေသာ.. ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို…. ကိုယ္ ေက်နပ္သြားသည္ ..။
ကိုယ္ တူးလိုက္ေသာ..က်င္း၏နာမည္ကို….ကိုယ္က…
” ——” ဟု…နာမည္ ေပးလိုက္သည္ ။
မနက္ျဖန္က..စျပီး…. ဤက်င္းထဲသို ့… မ်က္ရည္မ်ား..ထည့္ရမည္ ။
ရတတ္သေလာက္…./ ရသမွ် မ်က္ရည္မ်ားညွစ္ထုတ္ရဦးမည္ ။
တခ်ိဳ့လူမ်ားသည္…သူ ့အလိုလိုေနရင္း..မ်က္ရည္က်ေနတတ္သည္ ။
က်င္းဆိီ မွ်ားေခၚလာျပီး… က်ခိုင္းလိုက္ရံုသာ.. ။
တခိ်ဳ ့လူမ်ားကေတာ့… လြယ္လြယ္နွင့္…မ်က္ရည္မက်တတ္… ။
ထိုသူမ်ားကိုေတာ့…စည္းရံုး၍တမ်ိဳး… ေခ်ာ့၍တဖံု..ေျခာက္၍တလွည့္… ျဖင့္…
မ်က္ရည္ က်ေအာင္… ညွစ္ထုတ္နိုင္ရမည္ ။
”မ်က္ရည္ ညွစ္ထုတ္ျခင္းအနုပညာ ”ကို.. …တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ရံုမွ်မက..ကူးခ်ည္သန္းခ်ီပင္…ကၽြမ္းက်င္ခဲ့ျပီ…ျဖစ္ေသာေၾကာင့္…
မၾကာခင္…ဤက်င္းထဲ … မ်က္ရည္မ်ား….ျပည့္လာပါလိမ့္မည္ ။
———————————————————————————
ထို ့ေနာက္ပိုင္းတြင္… ကိုယ္ မအားရေအာင္… အလုပ္မ်ားေတာ့သည္ ။
တခ်ိဳ ့လူမ်ား…မ်က္ရည္ခံလာထိုးေအာင္… ၾကံစည္ရသည္ ။
တခ်ိဳ့လူမ်ားကေတာ့…မ်က္ရည္ကိုေရာင္းခ်စားေသာက္တတ္ၾကေသာေၾကာင့္…
မ်က္ရည္သည္မ်ားဆီက… မ်က္ရည္တို ့ကို..ေစ်းနွိမ္၍တမ်ိဳး… အေၾကြး၀ယ္၍တဖံု…ယူရသည္ ။
တခ်ိဳ ့လူမ်ားကေတာ့… မ်က္ရည္မက်တတ္သျဖင့္… သင္ေပးရေသးသည္ ။
တခ်ိဳ ့လူမ်ားကေတာ့… က်စရာမ်က္ရည္ပင္ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္… ငိုေၾကြးခဲ့ၾကျပီးျပီမို ့…
ထပ္က်လာနိုးနိုး …
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနရသည္ ။
ထိုသို ့ျဖင့္ … မ်က္ရည္ေလာကထဲမွာ…ကို္ယ္ လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ရင္း…
ကိုယ္ ေနထိုင္ရာ ျမိဳ ့ကေလးသည္လည္း… ေမွာင္သည္ထက္ ပို..ေမွာင္လာရင္း…………..
သို ့ေသာ္… ငိုေၾကြးသံမ်ား….
မ်က္ရည္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမွဳမ်ား…
အသနားခံမ်ည္ရည္ခံထိုးမွဳမ်ား…
ဟန္ေဆာင္ မ်က္ရည္မ်ား….
စသည္တို ့ျဖင့္… ျမိဳ ့ကေလးက… ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းၾကားမွာပင္…စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေနျပီျဖစ္ေလသည္ ။
——————————————————————————————————————————
ျဖစ္မွဳတို ့… မျဖစ္လိုက္သလိုလို… ပ်က္မွဳတို ့…မပ်က္လိုက္သလိုလို…
တည္ရွိမွဳတို ့…မတည္ရွိလိုက္သလိုလို…
ထိုသို ့ျဖင့္…. အခ်ိန္တို ့… ရုန္းရင္းဆန္ခတ္…ကုန္ဆံုး…
အခ်ိဳ ့အရာမ်ား..”ျပံဳး”လ်က္ကပင္…” ျပဳန္း ”သြားျပီ…. ။
သစ္ပင္တခ်ိဳ ့…ထင္း ျဖစ္သြားျပီ….. ။
သစ္ရြက္တခ်ိဳ ့…ေျမၾကီး..ျဖစ္သြားျပီ… ။
မီးခိုးေငြ ့တခ်ိဳ ့… တိမ္ထုထဲ…ေပါင္းစည္း၀င္ေရာက္…. မိုးစက္တခ်ိဳ ့… အခ်ိဳးဖဲ ့ခံလိုက္ရျပီး…
.ေနာက္……..
အဲဒီေနာက္… ….. …..
ကိုယ္၏က်င္းသည္လည္း… မ်က္ရည္တို ့ အမ်ိဳးအစားစံုလင္စြာျဖင့္…. ျပည့္သိပ္လုလု ျဖစ္ခဲ့ျပၤီ… ။
မ်က္ရည္ အမ်ိဳးအစားေပါင္းစံု… ေရာစပ္ အိုင္ထြန္းေနေသာ…ကိုယ့္ မ်က္ရည္က်င္းသည္…. အင္မတန္ ၾကည့္ေကာင္းသည္ ။
ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပင္… လွပေနေသးသည္.. ။
သို ့ေသာ္… သရဲေျခာက္ရာ ..ညတစ္ညလို… မိစၦာဆန္စြာ….နက္ရွိဳင္းသည္ ။
ဤမ်က္ရည္က်င္းကို… အဖံုးပိတ္ဖို ့ရာ….ကိုယ္..စီစဥ္ေတာ့မည္ ။
ဂါထာ… ရြတ္ဆိုရန္ မလိုအပ္… ။
ဘယ္သူ ့…ဘယ္သူ၏ ခႊင့္လႊတ္ျခင္းမွ မလိုအပ္.. ။
က်ိန္စာတိုက္ရန္…သစၥာျပဳ ရန္…. စသည့္…အပိုအလုပ္မ်ားသည္လည္း…မလိုအပ္…
အို…..အသင္ေလာက….ဘာျဖစ္တယ္…ညာျဖစ္တယ္… ေတြလည္း..
ေအာ္ဟစ္ ေၾကြးေၾကာ္စရာပင္ မလိုအပ္… ။
ပ်ံ ့ပ်ံ ့ သင္းသင္း.. ေမႊးၾကိဳင္လွေသာ… မ်က္ရည္ရနံ ့တို ့ကို…အားပါးတရ… ရွဳရွိဳက္ရင္း… ဂ်ိမ္းခနဲ….ပိတ္ခ်လိုက္ဖို ့သာ…လိုအပ္သည္ … ။
ထို ့အတြက္ေတာ့ျဖင့္… သတိၱကို…နတၳိလုပ္ထားလည္း…ျဖစ္သည္ ။
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္လို… လက္ေတြကို… ကေ၀ဆန္စြာ ေ၀ွ ့ယမ္း….
အဖံုးကို….ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပိတ္ပစ္လိုက္ဖို ့… လက္ အလွမ္းမွာ….
”အိုးးးးးးးးးးးးး ”
”ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္….. ”
ကိုယ္…. အၾကီးအက်ယ္…အံ့ၾသသြားရေတာ့သည္.. ။
——————————————————————————————–
ကိုယ္….. အံ့ခနဲ….အံ့ခနဲ…. ၾသသြားသည္ ..။
အဘယ္ေၾကာင့္…ဆိုေသာ္….ကိုယ့္မ်က္ရည္ က်င္းကို..ျပည့္ျပီဟု…ထင္ထားသမွ်…. တက္တက္စင္ေအာင္…လြဲသြားသည္ ။
မ်က္ရည္က်င္း…. မျပည့္ေသးပါ … ။
( ျပည့္ျခင္းနွင့္…မျပည့္ျခင္း../
ျဖည့္ျခင္းႏွင့္…မျဖည့္ျခင္း…မသဲကြဲပဲ…ေရာေထြးေနသည္ဆိုေသာ္လည္း….
လိုတာကေတာ့…လိုေနျပီျဖစ္သည္ …။)
ထို ့ေၾကာင့္…. ျဖည့္တာကေတာ့…ျဖည့္ရေတာ့မည္… ။
မ်က္ရည္က်င္း…ျပည့္ဖို ့ရာ…အဘယ္မွ်ေလာက္…လိုေသးသနည္း..ဟု…ၾကည့္လုိုက္ေသာအခါ…
တစ္ေယာက္စာမ်က္ရည္မွ်သာ…လိုေတာ့ေၾကာင္း…သိလိုက္ရသည္ ။
ကိုယ္… ၾကံရာမရ…ျဖစ္သြားသည္… ။
ကိုယ့္ျမိဳ ့… ကိုယ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ… ရွိသမွ်လူအေတာ္မ်ားမ်ား၏မ်က္ရည္မ်ားကို..
ကိုယ္ကပက္ပက္စက္စက္… ညွစ္ခ်ခဲ့ျပီးျပီ… ။
ထပ္ ညွစ္လို ့ရေလာက္စရာလူဟူ၍လည္း… ကိုယ္… ရွာမေတြ ့နိုင္ေတာ့ဘူး..ထင္သည္။
ဘယ္ ့သူ ့ ကို….မ်က္ရည္ညွစ္ရမလဲ… ?????
အခ်ိန္က..သိပ္မရေတာ့ ….
အနီးစပ္ဆံုးရွိသည္ ့..လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုသာ.. မရမက…ညွစ္ထုတ္ရမည္ ။
ထို ့ေၾကာင့္..ေဘးဘီ၀ဲယာကို… ေ၀့ၾကည့္သည္.. ။ မရွိ ။
အဘယ္သူမွ် မရွိျပီ… ။
သို ့ေသာ္… ကိုယ္…ျမင္လိုက္ရသည့္…လူတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္ ။
ထိုသူသည္… အခု…ကိုယ္ နွင့္…အနီးစပ္ဆံုးေနရာမွာ.. ရွိေနသည္ ။
အခ်ိန္က…သိပ္မရေတာ့… ေနာက္က်မည္ဆိုလွ်င္…ေနာက္က်၍ ရေနေလျပီ… ။
ထိုသူ…. ထိုသူကို…ကိုယ္… မ်က္ရည္..မညွစ္ဖူးေသး…. ။
ထိုသူသည္….
”ကိုယ္ ” ျဖစ္သည္ ။
” —— —– —– ” ” —— —– —– ”
————————————————————————————
ေလာကသည္…လင္းလုလုျဖင့္… အလင္းလုေနေခ်ျပီ.. ။
ကိုယ့္မ်က္ရည္ကို….ကိုယ္ျပန္ညွစ္ေနျပီ… ။
ေလာကသည္… အေမွာင္ ၀တ္ရံုကို ခ်ြတ္၍…အလင္းအဖံုးကို..ဆြဲဖြင့္ရာ…ပြင့္လုလု ျဖစ္ေနျပီ… ။
ကိုယ္…. အားမလို…အားမရ ျဖစ္မိသည္ ။
သူတပါးကို…ပညာသားပါပါျဖင့္… မ်က္ရည္က်ေအာင္…ညွစ္နိုင္ခဲ့ေသာ….ကိုယ့္လက္မ်ား….
ကိုယ့္မ်က္ရည္ ကိုယ္က်ေတာ့… ညွစ္မရ… ။
ကိုယ္ကမ်ား… မ်က္ရည္က်ရန္ ခက္ခဲလြန္းသူလား…
သူတပါးကို..မ်က္ရည္က်ေအာင္သာ..အားထုတ္ေနခဲ့ရေသာေၾကာင့္…
ကိုယ္ ကို္ယ္တိုင္…မ်က္ရည္ က်တတ္သလား… မက်တတ္ဘူးလား….ေသခ်ာမသိေတာ့… ။
သို ့ေသာ္… ယခု…ကိုယ့္ မ်က္ရည္တစ္စေလာက္ေတာ့…လိုေနျပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္….ကိုယ္တိုင္၏ မ်က္ရည္တို ့…က်ကိုက်ေပးနိုင္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္မဟုတ္လား ။
ကိုယ့္ လက္မ်ား… ကို…အားကိုး၍… ကိုယ့္မ်က္ရည္ ညွစ္ထုတ္ျခင္းမစြမ္းနိုင္ေသာအခါ…
ကိုယ့္ ခံစားမွဳကို.. ၀မ္းနည္းသြင္ေျပာင္းကာ… ငိုခ်ၾကည့္သည္ ။
ဒါလည္း… မရ ။
ကိုယ့္စိတ္ခံစားမွဳမ်ား…မာေၾကာၾကမ္းရွ…။
ငိုမရေသာ…စိတ္ႏွလံုးျဖင့္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္… မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္..ျဖစ္ရသည္။
နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ့… ကိုယ္ စဥ္းစားမိသည္ ။
ကိုယ့္မ်က္ရည္ကိုညွစ္ထုတ္ေပးနိုင္မည့္… အျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို… ရွာရမည္ ။
ကိုယ့္ကိုမ်က္ရည္က်ေအာင္.. ျပန္ လုပ္ေပးနုိင္စြမ္းမည့္သူ… /
…ထို…အျခားသူ၏မ်က္ရည္ညွစ္နိုင္ေသာ..လက္မ်ားျဖင့္…လက္မ်ားျဖင့္….
ပက္ပက္စက္စက္… အညွစ္ခံရမွ…ကိုယ့္မ်က္ရည္က်ပါလိမ့္မည္။
ထိုသို ့ျဖင့္… ကိုယ္… ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္… ပုခံုးတစ္ခ်က္တြန့္ျပီး…
ကို္ယ့္မ်က္ရည္ က်ေအာင္ လုပ္နိုင္မည့္ အျခားလက္တို ့ကိုရွာေဖြရန္…ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္ ။
တပါးသူတို ့ကို… မ်က္ရည္ ညွစ္ခ်ခဲ့ေသာ…
ကိုယ္….
အခုေတာ့…. ကိုယ့္ကို…ျပန္၍…မ်က္ရည္ညွစ္နိုင္မည့္သူတို ့ကို…. ျပန္လည္.. ရွာေဖြရေလျပီ… ။
ကိုယ္……………………
အလင္းတစ္ခ်က္ ပြင့္…. ( သိမွဳတံခါးတစ္ရြက္ ဖ်တ္ခနဲအပြင့္ )
ေခါင္းထဲမွာ…မိုက္ခနဲ…
ေလာကသည္…အလင္းတန္းတို ့နွင့္.. ကုိယ့္ကို ျဖန္းခနဲ…ရိုက္ခ်လိုက္ေလျပီ… ။
ကမၻာေျမေပၚမွာ….
ထို ့အျပင္… ကိုယ့္ အေပၚမွာ….
အလင္းတန္းမ်ား…. ။
………….
………….
………….
——————————————————————————————————————————
(မိတ္ေဆြမ်ား…လြတ္လပ္ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ…)
ေလးစားစြားျဖင့္….
အလင္းဆက္ ( Gazette )
2 / 3 / 2014 / 09 : 45 am
http://mandalaygazette.com/author/alinsett
Comments
Post a Comment