ဂ်ဴ းရယ္…က်ေနာ္ရယ္…တီသဲနဲ႕ မြန္မြန္ရယ္…


 အမွတ္တရမမဂ်ဴးနဲ႕ အမွတ္တရက်ေနာ္

ဇႏၷဝါရီလ ၁၇ ရက္၊ စေနေန႔ မနက္ ၇း၃၀ ကတည္းက ၿမိဳ႕မေက်ာင္းလမ္းရွိ အမ်ိဳးသားဇာတ္ရံုထဲ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ မဂၤလာဒံုျမိဳ႕နယ္ကေန အဲ့ဒီ ႏိုဘယ္-ျမန္မာ စာေပပြဲေတာ္ရွိရာကို ၇း၃၀ ေရာက္နိုင္ဖို႔ အိပ္ရာေစာထျပီး ကားႏွစ္ဆင့္ေျပာင္းစီးလိုက္ရပါတယ္။
ပြဲေတာ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ စာေပသမားၾကီးေတြ စုစုရံုးရံုးနဲ႔ စတင္ စည္ကားေနပါျပီ။
ပြဲေတာ္ ဖြင့္ပြဲက်င္းပမယ့္အခ်ိန္ကိုက မနက္ ၈း၃၀ ေလ။
ဇာတ္ရံုေရွ႕က ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ႏွလံုးသားအာဟာရ တိုက္ေကြ်းခဲ့သူၾကီး ဆရာေဖျမင့္. . .
သူက ဒီပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးကို စီစဥ္ေနရေတာ့ မအားလပ္နိုင္ရွာဘူး။
ဒီၾကားထဲ ရုပ္သံမီဒီယာသမားေတြနဲ႔ သတင္းဂ်ာနယ္လစ္ေတြရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေတြကိုလည္း ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္ စီစဥ္ညႊန္ၾကားေပးေနရင္းကပဲ  ေမးလာသမွ်ေတြကို မျပတ္တမ္းေျဖေနရေသးတယ္။
ဆရာမ ေရႊကူေမႏွင္းကိုလည္း ပြဲရင္ျပင္ထဲမွာ စာေပသမားတစ္စုနဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေတြ႔ရတယ္။
အသက္ရြယ္ၾကီးေနျပီျဖစ္တဲ့ စာေပသမားၾကီးေတြကို အဲဒီလို သက္ေတာင့္သက္သာ ျမင္ေတြ႕ရတာ ေက်နပ္ဝမ္းသာမိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ျပီးေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ ေရာက္လာတာက အဝါေရာင္ အက်ီ ၤေလးနဲ႔ ဆရာမဂ်ဴး
ဂ်ဴးဝင္လာတာနဲ႔ လူငယ္စာခ်စ္သူေတြ ဂ်ဴးအနား အေျပးေရာက္သြားၾကတယ္။
လူငယ္စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကို ဂ်ဴးရဲ႕အခ်စ္ ဝတၴဳေတြ လႊမ္းမိုးမႈ ရွိေနပါလားလို႔ သတိျပဳမိစရာေပါ့။
ဂ်ဴးနဲ႔ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ခ်င္သူေတြ တန္းစီသြားတယ္။
ဂ်ဴးကလည္း စာေပသမားေတြဆီ တန္းမသြားအားေတာ့ပဲ ေရာက္ရွိမွတ္တမ္းဆီေတာင္ အရင္မသြားအားေတာ့ပဲ ပရိသတ္ေတြနဲ႔ တသားတည္းက်ေနေတာ့တယ္။သူနဲ႔ တြဲရိုက္ခ်င္သမွ် သူေတြကို ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲ အမွတ္တရဓါတ္ပံု တြဲရိုက္ေနတယ္။
အျမင္ထဲ ဆန္းေနတာက ဂ်ဴးနဲ႔ ဓါတ္ပံု တြဲရိုက္ခ်င္ေနတဲ့လူငယ္ေတြၾကားမွာ အမ်ိဳးသားငယ္ေလးေတြလည္း ပါေနတာ။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ေဝဖန္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ဖတ္ခဲ့တယ္။
ဂ်ဴးရဲ႕ စာေရးျခင္းအတတ္ပညာနဲ႔ ဖန္တီးမႈ အႏုပညာကို ေလ့လာအကဲခတ္ခ်င္လို့ ဖတ္ေနတာ။
ဂ်ဴးရဲ႕ မဟာမိန္းမသားဝါဒ အေငြ႕အသက္ေတြကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ နားေထာင္ေပးတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ဴးကို ဖတ္ခဲ့တယ္။

ဒါျဖင့္ တျခား အမ်ိဳးသားေတြက ဂ်ဴးကို ဘယ္လို ရႈျမင္ပံုနဲ႔မ်ား ဖတ္ၾကပါလိမ့္။
ရင္းႏွီးေနတဲ့ မိုးမင္းသားကို ေမးၾကည့္မိေသးတယ္။
ဂ်ဴးကို ဘာေၾကာင့္ ဖတ္တာလဲ ?
”ဇာတ္လမ္းတင္ျပပံုေတြက စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းျပီး အေရးအသားကိုလည္း ၾကိဳက္လို႔”တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ဂ်ဴးနဲ႔ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ခ်င္တဲ့ကိစၥကေတာ့နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုျခင္း အထိမ္းအမွတ္ – အမွတ္တရ ပံုရိပ္ေလး သိမ္းဆည္းထားခ်င္ရံုသက္သက္ပါပဲ။
အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ဂ်ဴးနဲ႔အတူတြဲျပီး အမွတ္တရပံုရိပ္ေလး ဖမ္းလိုက္မိတယ္ဆိုပါေတာ့။
”အမွတ္တရ”ကို ေရးတဲ့ စာေရးဆရာမနဲ႔ဆိုေတာ့ အမွတ္တရေပါ့ေလ။
အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္နဲ႔။
ဆရာေနဝင္းျမင့္ နဲ႔လည္း ဆံုျဖစ္ပါရဲ႕။
ဆရာေနဝင္းျမင့္က သူ႔စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ စင္ေပၚ တက္လာလာခ်င္းမွာ အျမဲလိုလို ေျပာတတ္တာက. . ”ဟိန္းေဝယံ စင္ေပၚတတ္လာတာပါ”
အဲ့ဒီလို သူ႔ကိုယ္သူ ဟိန္းေဝယံနဲ႔တူတဲ့သေဘာေလးနဲ႔ ဟာသေျပာတတ္တာေလး ကြ်န္ေတာ္က သတိရသြားလို႔. . .
ဆရာေနဝင္းျမင့္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာပဲ
”ဟာာာ ဆရာ ဟိန္းေဝယံ. . .” လို႕ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
ဆရာေနကလည္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ။
ဆရာေနရဲ႕ေဘးမွာ တြဲလ်က္သားပါလာတာက ဆရာမခင္ခင္ထူးပါ။
ခင္ခင္ထူးကို ကြ်န္ေတာ္ စ သတိျပဳမိတာကေတာ့ ၂၀၀၈/၂၀၀၉ ေလာက္က ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္အျဖစ္ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ”မအိမ္ကံ”ပါ။
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ႕ ေရးလက္ အေရာင္ ေတာက္ပမႈကို သတိျပဳမိသြားျပီး တျခားစာအုပ္ေတြပါ ရွာဖတ္မိတယ္ဆိုပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ စာအေရးအသားနဲ႕ စာေပဖန္တီး တင္ျပပံုေတြဟာ သိပ္မ်ား ရိုးေနသလားလို႔။
သူ႔ဝတၳဳေတြက ဘဝေတြကို ပီျပင္ေအာင္ သရုပ္ေဖာ္ျပနိုင္စြမ္းေတာ့ ရွိပါရဲ႕။
ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိတဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ခင္ခင္ထူးရဲ႕စာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ စြဲမက္စြာ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့။
အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ျဖင့္ ဆရာမခင္ခင္ထူးနဲ႔ စကားလက္ဆံု က်ေနခဲ့ပါတယ္။
ဇာတ္ရံုခန္းမထဲ အဝင္ဝမွာေပါ့။
စကားေျပာျဖစ္ခ်ိန္က ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။
”သားေလးက စာေရးဆရာေလးပဲလား” လို့ ဆရာမခင္ခင္ထူးက ေမးေတာ့. . .
” စာေတြေတာ့ ေရးပါတယ္ ဆရာမ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က တန္းဝင္ေအာင္ မေရးနိုင္ေသးပါဘူး။ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အြန္လိုင္းမွာပဲ ေရးေနပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ www.mandalaygazette.com မွာ ပံုမွန္ ေရးသားေနေၾကာင္းလည္း ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာမခင္ခင္ထူးက. . .
”ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ေရးသာေရးၾကစမ္းပါ သားတို႔ရယ္. . . စာေရးမယ့္ လူငယ္ေတြအမ်ားၾကီးလိုေနတယ္. . .ဝက္ဝက္ကြဲေအာင္သာ ေရးစမ္းပါ” တဲ့။

”ဝက္ဝက္ကြဲေအာင္ ေရး” ဆိုတဲ့ စကားအသံုးအႏႈန္းကို ဆရာမခင္ခင္ထူး ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရယ္မိတယ္။ ဒီဆရာမႏွယ္ စကားေျပာပံုကိုက သူ႔ဝတၳဳေတြထဲက ေလသံၾကီးအတိုင္း လို႔ ေတြးမိတာေပါ့။
ဆရာမခင္ခင္ထူးနဲ႔ ဆရာေနဝင္းျမင့္တို႔ကို ႏႈတ္ဆက္/အမွတ္တရ ပံုရိပ္ေလး ရိုက္ယူျပီး ဇာတ္ရံုထဲ ဝင္လာေတာ့ အထဲမွာ အန္တီေရႊကူေမႏွင္းနဲ႕ ဆံုျဖစ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ သြားႏႈတ္ဆက္ျပီး ဆရာမၾကီးရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္နဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္ရေၾကာင္းနဲ႕ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာမိတာေပါ့။
ဆရာမၾကီးကေတာ့ သူ႕သားေတာ္ေမာင္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္က ”မူးတဲ့လက္ဖက္ရည္” တစ္ပုလင္း လက္ေဆာင္ ေပးလို႔ အဲ့ဒါၾကီးမွ ေပးရေကာင္းလားဆိုျပီး စိတ္ဆိုးပံု ရေလရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ လူၾကီးဆိုေတာ့လည္း လူငယ္ေတြကို ခြင့္လႊတ္နားလည္နိုင္မွာပါ။
:k:
ဆရာမၾကီးနဲ႔ အမွတ္တရဓါတ္ပံု အတူရိုက္အျပီးမွာ
ဇာတ္ရံုထဲ ထိုင္ျပီး ပြဲေတာ္ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခုကို ၾကည့္ရႈေနမိတယ္။
နိုင္ငံေတာ္ သမၼတရဲ႕ ပြဲေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေပးပို႔တဲ့ သဝဏ္လႊာကို ဝန္ၾကီးတစ္ေယာက္က ဖတ္ျပေလရဲ႕။
သဝဏ္လႊာကို ဖတ္တာ စကားေျပအတိုင္းၾကီး ”၏”  ”သည္” မလြဲ ဖတ္ျပေနေတာ့  နားေထာင္ရတာ ခုလုခုလုနဲ႔။
ကြ်န္ေတာ္သာ ဖတ္ျပရမယ္ဆိုရင္ စကားေျပကို စကားေျပာေလသံနဲ႔ ဖတ္ျပမိမွာလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။
သမၼတေျပာတဲ့ စကားေတြက ဘာလို႔လဲမသိ ။ နားထဲ မဝင္။ ဦးေဏွာက္ထဲ မေရာက္ခဲ့။
လူထုေခါင္းေဆာင္ အေမစုက ပြဲေတာ္ကို လူကိုယ္တိုင္ ေရာက္မလာေပမယ့္ လူကိုယ္တိုင္ ေရာက္လာသလိုမ်ိဳး စီစဥ္ခဲ့တယ္။
ဇာတ္ခံုစင္ျမင့္မွာ ရွိေနတဲ့ တီဗြီဖန္သားျပင္ၾကီးမွာ အေမစုကို ရုပ္/သံ ဗီြဒီယိုဖိုင္နဲ႔ ျမင္ရတယ္။
အေမစုကို အသံေရာ လူပါ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ ျမင္ရတာ ဝမ္းသာစရာပါပဲ။
အေမစုက ေျပာတယ္။
” အခုအခ်ိန္ဟာ ကြ်န္မတို့နိုင္ငံအတြက္ အေရးၾကီးတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေပပြဲေတာ္အတြက္ အဖြင့္အမွာစကားေျပာရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္မက ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဘက္ကပဲ ေျပာပါရေစ. . .
စာေပသမားေတြအေနနဲ႕ စာေပအက်ိဳးကို သယ္ပိုးတာဟာ ႏိုင္ငံ့အက်ိဳးကို သယ္ပိုးတာပဲလို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႕အေရးကို စာေပသမားေတြလည္း ပါဝင္ သယ္ပိုးၾကေစခ်င္တယ္” လို႔ အေမစု ေျပာလိုက္တဲ့စကားသံက ရင္ထဲအထိ ေရာက္တယ္။

ဒါေတာင္ အေမစုက
သမၼတ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
အမွန္က တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမၼတ တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားက ပိုျပီး နက္ရႈိင္းသန္မာေနသင့္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။
ဒါျဖင့္ …တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီ။
ထားပါေတာ့ ဒါေတြ။
ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႕ ႏိုင္ငံ့ေရးရာကို ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေဝဖန္ေျပာဆိုျခင္း မျပဳခ်င္ေသးပါဘူး ။
စာေပပြဲေတာ္ရဲ႕ ဇာတ္ရံုအတြင္းမွာ ဆက္ လုပ္ေနတဲ့အစီအစဥ္ေတြကေတာ့ ဝန္ၾကီးတို႔ ဆရာေဖျမင့္တို႔ ေနာ္ေဝးႏိုဘယ္ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕က တာဝန္ရွိသူတို႔က စာတမ္းေတြ ဖတ္ျပၾကတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ စာေပေရးရာေရာ နိုင္ငံေရးရာေတြပါ ပရိသတ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးတာေတြလုပ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ဇာတ္ရံုျပင္ပကို ျပန္ထြက္ခဲ့ေတာ့  ဆရာေဖျမင့္ ကို မတ္တပ္ရပ္လ်က္သား ေတြ႕လိုက္တယ္။
တစ္မနက္လံုး ဆရာေဖျမင့္ မအားဘူး။
အင္တာဗ်ဴးေနတဲ့ သတင္းမီဒီယာသမားေတြတရုန္းရုန္းနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့အျပင္ ပြဲကိုလည္း စီစဥ္ညႊန္ၾကားေနရေသးတာဆိုေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ မအားလပ္နိုင္ရွာဘူး။
အခု ေတြ႕ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ခဏ နားရတဲ့အခ်ိန္လို႔ေျပာရမယ္။ သူ႕ေဘးမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနဘူး။
ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ဆီ ခပ္ျမန္ျမန္သြားျပီး စကားစျမည္ ေျပာေနလိုက္တယ္။
ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေဖျမင့္စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းပဲ ဦးတည္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။
ႏွလံုးသားအာဟာရေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းခဲ့သူၾကီးက စကားေျပာတာေတာ့ (နည္းနည္း) ခပ္တည္တည္ၾကီး။
ဆရာမခင္ခင္ထူးတို႔ ဆရာေနဝင္းျမင့္တို႔နဲ႕ စကားေျပာရတာျဖင့္ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။
ကိုယ့္ရပ္ရြာက အမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ဆံုရသလိုကို ေႏြးေထြးခင္မင္တဲ့ ဟန္ပန္အျပည့္နဲ႔ဆိုေတာ့ အခုမွ ေတြ႕တဲ့ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူပံုစံမေပါက္ဘူး။
အခု ဆရာေဖျမင့္နဲ႕ စကားေျပာရတာေတာ့ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ ဆက္ဆံေရးပဲ။ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲလို႔ေတာင္ ေျပာရမယ္။
ေအးေလ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ စာေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ႏွစ္သက္မက္ေမာစြာ တရိႈက္မက္မက္မွ ရွိမေနခဲ့တာ။
ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕စာေပေတြဟာ ”လူငယ္ေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိတဲ့ ေကာင္းေသာစာေပ”အျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္က အသိအမွတ္ျပဳမိရံုသာပါပဲ။ ဒီ့ထက္မွ ပို ခံစားသက္ဝင္မေနတာ။
ျပီးေတာ့ ဆရာေဖျမင့္အေနနဲ႕ ဒီအခ်ိန္ဟာ အလုပ္မ်ားေနခ်ိန္မို႕ စိတ္ေမာ လူေမာနဲ႕ သူ႔စာဖတ္ပရိသတ္ကို ေႏြးေထြးေဖာ္ေရြစြာ ၾကိဳဆိုျပီး စကားလက္ခံေျပာဆိုဖို႔ သိပ္ စိတ္ပါလက္ပါ ဘယ္ရွိေလမလဲ။
နားလည္ေပးရမွာေပါ့။
အဲ့ဒီအေတြးနဲ႕ပဲ ဆရာေဖျမင့္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ စကားလက္စသတ္ျပီး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္/ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့လိုက္တယ္။
ဇာတ္ရံုအျပင္ဘက္မွာေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးပိုစတာျပကြက္ေတြ. . .
ကာတြန္းျပခန္းေတြ. . .
ဓါတ္ပံုျပခန္းေတြ အမ်ားနဲ႕အတူ လိုက္ေငးေနလိုက္တယ္။
စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ေတြဆီ သြားၾကည့္ေတာ့ ဝယ္သူေရာင္းသူေတြ မ်ားသားပဲ။
စာေပေရးရာ ပြဲေတာ္မွာ ဒီေလာက္လူေတြ မ်ားမ်ားစားစားေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပီတိျဖစ္မိပါရဲ႕။
စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ေတြထဲမွာ ႏိုဘယ္ဆုရ စာေပလက္ရာ စာအုပ္ေတြကို ခ်ခင္းျပထားျပီး ေရာင္းလည္း ေရာင္းတယ္။
ႏိုဘယ္ဆုရ စာအုပ္ မူရင္းေတြ ျပထားတဲ့အျပင္ ဘာသာျပန္လက္ရာေတြလည္း ေရာင္းခ်ျပသထားပါတယ္။ အဲ့ဒီႏိုဘယ္ဆုရ စာအုပ္ ဘာသာျပန္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔  ရြာသူ ဝင့္ျပံဳးျမင့္  ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ဘူဒင္ဘရြတ္ ဆိုတဲ့စာအုပ္လည္း ပါတယ္။ ႏိုဘယ္ဆုရ စာေပလက္ရာေတြကို ဝယ္ယူေနၾကတဲ့ စာခ်စ္သူေတြ တစ္စုတေဝးၾကီး ျမင္ရတာလည္း ဝမ္းသာစရာပါပဲ။
စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ေတြဘက္ ေလွ်ာက္အျပီးမွာ ရြက္ဖ်င္တဲေတြ တန္းစီ ထိုးထားတဲ့ ရသ စာဖတ္ခန္းေတြနဲ႔ ရသစာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ . . .စာေပစကားဝိုင္းေတြ ရွိရာဆီ လိုက္ေငးမိ။
ရသဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ခံစားခ်က္ပါပါနဲ႔ ဖတ္ျပေနတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ကို နားေထာင္သူေတြ ျငိမ္သက္ေငးေမာေနတယ္။
ဖတ္ျပတဲ့ ဆရာမက မိုက္အေရွ႕မွာာာာ ျပီးေတာ့ သူမကို ေငးျပီး နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ေတြအေရွ႕မွာ ဆိုတာကို သတိမျပဳမိေတာ့သလိုမ်ိဳးးးး
အသံေနအသံထားက ဝမ္းနည္းနာက်င္စရာ စာပိုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ တုန္းခါလႈိက္ေမာစြာာာာ . . .
အားမာန္ျပန္တင္းတဲ့ စာပိုဒ္ကို ဖတ္ျပခ်ိန္မွာလည္း မာန္အျပည့္ ဌာန္အေရြ႕နဲ႔။                               ၾကားရတာ ရင္ထဲ လွိဳက္ခနဲ ပါပဲ။
ေအာ္. . . စာေပဆိုတာ စိတ္နဲ႔ေတြးဖတ္ေတာ့လည္း ရသတို႔ ပ်ံ႕သင္းးးး
အသံနဲ႔ၾကားရေတာ့လည္း ရသတို႔ ျဖန္႔ခင္းတဲ့ လမ္းေပၚ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ရသလိုပါပဲလား။
ႏွစ္သက္ ၾကည္နဴးဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။
အဲ့ဒီ ရသ စာဖတ္ပြဲရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ ရြက္ဖ်င္တဲၾကီးတစ္ခု ။
ထိုင္ခံုေတြမွာလည္း ၾကည့္ရႈ နားေထာင္သူေတြ မနည္းပါလား။
ဘာေတြမ်ား ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကပါလိမ့္ဆိုျပီး ဝင္စပ္စုမိေတာ့ စာေပစကားဝိုင္းး။
ဒါေပမယ့္ အရွိန္ကေတာ့ ျပင္းထန္သဗ် ။
ဟိုး ထိပ္ စင္ေပၚမွာ စာေရးဆရာ/ ဆရာမ  ေလးေယာက္က ဒိုင္ခံထိုင္ ေဆြးေႏြးေနတယ္။ စင္ေရွ႕မွာလည္း မိုက္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ျပီး မတ္တတ္ရပ္ ေဆြးေႏြးေနတယ္။
အားရပါးရ ေျပာေနသူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္။
စင္ေပၚကေန အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးေနတဲ့ စာေရးသူေတြကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကေလာင္နာမည္နဲ႔လူေတြ မတြဲမိဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီ စကားဝိုင္းနား ရပ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ လူငယ္တစ္ေယာက္က
ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို လာဆြဲတယ္။
”ဆရာ. . .လာပါ။ အထဲကို ၾကြပါ” ဆိုျပီး စကားဝိုင္းရဲ႕ ေရွ႕ ဒုတိယေျမာက္ခံုတန္းထဲ ေနရာခ်ေပးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ပဲ ပါသြားရတာပဲ။
အေနာက္မွာပဲ ထိုင္မယ္ေလ လို႔ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေရွ႕မွာ ခံုတစ္ခံုလြတ္ပါတယ္ဆရာရဲ႕ ဆိုျပီး ေခၚသြားတာ။
ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားတယ္။
လာေခၚတဲ့လူငယ္က စကားဝိုင္းျဖစ္ေျမာက္ေရး စီစဥ္သူအဖြဲ႕ထဲက ျဖစ္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆရာလို႔ေခၚျပီး အေရွ႕ဆံုးနားက စာေရးဆရာ ဆရာမေတြထိုင္ေနတဲ့ ခံုတန္းထဲ ေနရာခ်ေပးပံုေထာက္ရင္ သူ. . . ကြ်န္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပဲလို႔ ထင္သြားပံု ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာၾကီးက စာေရးဆရာေတြထဲ ဘယ္သူနဲ႔ သြား တူေနပါလိမ့္။ စကားဝိုင္း အျပင္နားမွာ..ကၽြန္ေတာ့္လို..ဟိုေငဒီေငး ေငးေနသူေတြလည္း.. ရွိေနပါလ်က္နဲ႕.. ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွ…လာဆြဲေခၚရတယ္လို႔… ။
(ကၽြန္ေတာ္က ကခ်င္ပုဆိုးေလးနဲ႕ စတစ္ေကာ္လာအျဖဴလက္ရွည္ေလးနဲ႕ဆိုေတာ့…ဘာမ်ား ထင္သြားပါလိမ့္…  ?? )
:lol:
ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ျပီး ေဘးဘီကို ေဝ႕ၾကည့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ညာဖက္ ႏွစ္ခံုေက်ာ္မွာထိုင္ေနတာက ဆရာမဂ်ဴး။
တေအာင့္ေနေတာ့ ၾကားက ႏွစ္ေယာက္ ထ ထြက္သြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ဆရာမဂ်ဴး ေဘးကို ေရႊ႔ျပီး ကပ္ထိုင္လိုက္တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေဆြးေႏြးေနၾကတာက အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔ လူကုန္ကူးခံရမႈ အႏၲရာယ္မ်ားအေၾကာင္း။
သူတို႔က စာေရးဆရာမေတြဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ႕ဖူးတဲ့ လူကုန္ကူးခံရသူ အမ်ိဳးသမီးေတြအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပၾက ေဆြးေႏြးအေျဖရွာျပၾကတာ ရသေျမာက္လိုက္တာ။
နားေထာင္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ။
ဆရာမတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။
တစ္ဖက္နိုင္ငံနဲ႔ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ စနစ္ ႏွစ္ခုေအာက္မွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ဓါးစာခံျဖစ္ျပီး လူကုန္ကူးခံရတယ္ တဲ့။
အဲ့စကားၾကားေတာ့ စနစ္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေအာ္ေနတဲ့ သူၾကီးခိုင္ ကိုေတာင္ သတိရမိေသး။
အဲ သူၾကီးဆိုလို႔ အခုမွ သတိရတယ္။ သူ႔ဆီ ေမးလ္ပို႔ရဦးမယ္။
ဒီေန႔က ၁၇ ရက္။ သူ႕ရဲ႕ ၁၉ရက္ေန႕ေလာက္မွာထြက္မယ့္သတင္းစာမွာ ထည့္ဖို႔ ေဆာင္းပါးစာမူေတြကို လက္ေရးကေန ကြန္ျပဴတာစာစီေပးထားရတာ ႏွစ္ပုဒ္။
ေရးျပီးသား အဆင္သင့္ဆိုေပမယ့္ ဒီေန႔လည္မွ မပို႔ရင္ တစ္ညေနလံုးလည္း မအားတာမို႔ ေနာက္ေန႔ဆို ေနာက္က်သြားမွာ။
ေမးလ္တစ္ေစာင္ ပို႔ဖို႔အတြက္ အမ်ိဳးသားဇာတ္ရံုဝင္အတြင္း internet wifi လည္း မရွိေလေတာ့ ျမိဳ႕ထဲကို Taxi ငွားျပီး ေျပးထြက္ခဲ့ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စာေပစကားဝိုင္းက ထထြက္လာေတာ့ ေဘးမွာ ဂ်ဴးက ငုတ္တုတ္ၾကီး က်န္ခဲ့တယ္။
ဆရာမၾကီးေရႊကူေမႏွင္းက
သူမ အက်ဥ္းေထာင္ထဲေရာက္ေနစဥ္တုန္း လူကုန္ကူးခံရဖူးသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႕ ၾကံဳခဲ့ စကားေျပာခဲ႔ရတာ /အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ လူကုန္ကူးခံရမႈျဖစ္စဥ္ကို စာအုပ္အျဖစ္ေရးခဲ့ရတာေတြ ေျပာျပေနတယ္။
ဒီေခါင္းစဥ္ျပီးရင္ ဆရာမၾကီးေရႊကူေမႏွင္းတို႔ ဆက္ ေဆြးေႏြးမွာက နိုင္ငံေရးနဲ႔စာေပ တဲ့။
သူၾကီးဆီကို Email ပို႔ဖို႔ အျပင္အထြက္ Taxi ေပၚထိုင္ရံု ရွိေသးတယ္။
လံုမေလးမြန္မြန္႔ ဆီက ဖုန္းလာတယ္။
ဂ်ဴးနဲ႕ ဆံုခ်င္လို႔ ႏိုဘယ္ျမန္မာ စာေပပြဲေတာ္ကို လာေနျပီတဲ့။ အန္တီသဲ လည္း ပါတယ္တဲ့။
ေဟာဗ်ာာာ
သူတို႔က အလာ။
ကြ်န္ေတာ္က အျပင္ထြက္။
ကြ်န္ေတာ္ ေမးလ္ပို႔အျပီး ပြဲထဲကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ျပန္လာတုန္းရွိေသး။
ဂ်ဴးနဲ႔ မေတြ႕ဘူးတဲ႔။
မြန္မြန္နဲ႔ တီသဲ  ျပန္ျပီတဲ႔။
သူတို႔ မႏႊဲလိုက္ရဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ ပြဲခင္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဝင္ဝမွာပဲ ဂ်ဴ  း ကို ျပဴ  း ခနဲ အဲအဲ ျပဲခနဲ (အဲ. . .ဒါလည္း ဟုတ္ေသးပါဘူး)ဂ်ဴးကို ဘြားခနဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ဦးဇင္းတစ္ပါးနဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနတဲ့ ဂ်ဴ း။
ပြဲေတာ္အဝင္ဝက ျငိမ္းခ်မ္းေရးပိုစတာေတြ ျပထားတဲ့ ေဘးမွာ။ အုတ္ခံုေလးေပၚမွာ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔ေဘး ေစြ႕ခနဲဝင္ထိုင္ျပီး သူတို႔ေျပာတာေတြ ထိုင္ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
တီသဲနဲ႔ မြန္မြန္တို႔ ဂ်ဴးနဲ႕ ဘယ္လိုမ်ား လြဲသြားလဲမသိ။

:k:

:k:
2015-01-1718.04.42









.ေမာင္သူရ

ဇန္ႏၷဝါရီလ ၊ ၂၁ ရက္ ၊ ၂၀၁၅ ။

Comments

Popular posts from this blog

မုျဒ ာရဲ႔ေခၚသံကို ခံစား ေဝဖန္ျခင္း

ဝမ္တိန္အသြားလမ္းကုိ ခံစား၊ ေဝဖန္ျခင္း (စာေပေဆာင္းပါး)

“ဂ်ဴးရဲ႕ ရသျခံဳလႊာကို ခံစား၊ေဝဖန္ျခင္း”