သေျပခက္နဲ႕ ေရပက္တာ ေပ်ာ္စရာဟဲ့ ေတာ္ရွာသကြဲ႕

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ကို ''မခ်စ္မႏွစ္သက္သူနဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရသလို'' ခံစားမိျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း. . .

သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း က်ေနာ္ အိမ္တြင္း ေအာင္းပါေတာ့တယ္။
တြင္းေအာင္း သတၲဝါလည္း မဟုတ္ေလေတာ့  အိမ္တြင္း ၾကာၾကာ မေအာင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း. . .

သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း ခရီးစဥ္တခုခု ဆြဲျပီး ရန္ကုန္နဲ႕ေဝးရာကို ေျပးပါတယ္။  ေငြေၾကး ျပည့္စံုေပါမ်ားသူလည္း မဟုတ္ေလေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိရာ ကရင္ရြာကေလးဆီကိုပဲ ဒီႏွစ္ေတြထဲ သြားျဖစ္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့. . .။

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

မႏွစ္က (၂၀၁၄)သၾကၤန္တြင္းမွာေတာ့ ကရင္ရြာထဲ ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္မသြားပဲ ျမစ္ကမ္းစပ္တို႔ ေတာင္ထိပ္ေတြတို႔ကို သြားေနခဲ့တာ။

ဆိုေတာ့ မႏွစ္က သၾကၤန္ဆိုတဲ့ အေငြ႕အသက္ကို လံုးမဝ မရ။ ေရေလာင္း ေရပတ္ျခင္းဟာ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ခ်ာတိတ္နဲ႕ မဆိုင္ေရးခ် မဆိုင္ခဲ့။

ဒီႏွစ္ ၂၀၁၅ မွာေတာ့ က်ေနာ္ ေတာေတြ ေတာင္ေတြထဲ မသြားပဲ ဂူေတြဘက္ လွည့္သြားခဲ့ပါတယ္။

သၾကၤန္တြင္းၾကီး ျမိဳ႕ရြာလမ္းေတြထဲ ပတ္သြားေနရတာမို႔ ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံတဝိုက္က သၾကၤန္အေငြ႕အသက္ကို ေကာင္းေကာင္း ခံစားခဲ့ရတယ္ဆိုပါစို႔။

သၾကၤန္နဲ႕ ကရင္ျပည္နယ္ & မြန္ျပည္နယ္ဘက္က ျမင္ကြင္းေတြ နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္လာတယ္။

သၾကၤန္တြင္းဆိုရင္ ကရင္ေဒသခံေတြဟာ ဟိုင္းလတ္လို ကားေတြနဲ႕ ေရပတ္ခံထြက္ရင္း အထင္ကရေနရာေတြကို သြားၾကပါတယ္။ ေရပတ္ခံရင္း ဘုရားဖူးရင္းဆိုေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ေပါ့။

အဲ့လိုသြားတဲ့ကားတစ္စီးနဲ႕ ပထမဆံုး က်ေနာ္ သြားတာက စက္စဲနဲ႕ က်ိဳက္ခမီကိုပါ။
လမ္းမွာ ဝင္းစိန္ေတာရနဲ႕ တျခား ေစတီေတြဆီလည္း ဝင္တယ္ေပါ့။

ဘားအံျမိဳ႕ဘက္ကေန မြန္ျပည္နယ္ကို ကူးတာက သိပ္မေဝးပါဘူး။

အတၳရံျမစ္(ဇာသျပင္ဆိုလား)တံတားနဲ႕ ဂ်ိဳင္းျမစ္ကူးတံတားေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးရင္ မြန္ျပည္နယ္ထဲ ေရာက္ပါျပီ ။ ေမာ္လျမိဳင္ကေန မုဒံုတို႔ သံျဖဴဇရပ္တို႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး စက္စဲကမ္းေျခကို အရင္သြားပါတယ္။

စက္စဲမွာ ႏွစ္နာရီေလာက္ အပန္းေျဖျပီး ျပန္ထြက္. . . က်ိဳက္ခမီကို ဆက္သြားပါတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေရပတ္မ႑ပ္ေတြအမ်ားၾကီး ေရပတ္ခံထြက္လာတဲ့ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြမွ အမ်ားၾကီးပါပဲ။

သူၾကီး Kai ဟိုေန႔က ေျပာတဲ့ မြန္ျပည္နယ္ထဲ တူညီဝတ္စံုေတြနဲ႕ လူငယ္ေတြစုေဝးျပီး သၾကၤန္ပြဲဆင္ႏႊဲတာကိုလည္း အရွင္လတ္လတ္ ျမင္ခဲ့ရပါရဲ႕။

က်ေနာ္ ျမင္မိသေလာက္ အဲ့ဒီလို ေရပတ္ခံထြက္လာသူေတြဟာ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႕မ်ားပါတယ္။

ဆိုင္ကယ္ေတြ အစီးႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အစုအေဝးၾကီး တန္းစီျပီးလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕အဖြဲ႕က်ေတာ့လည္း ဆယ္စီးေလာက္ေပါ့။

ဆိုင္ကယ္တစ္စီးမွာ ေမာင္းသူနဲ႕ အေနာက္က ထိုင္လိုက္သူ = ေပါင္း ႏွစ္ေယာက္စီ. . .
အဖြဲ႕တိုင္းက ဆင္တူ ဝတ္စံုေတြနဲ႕အျပင္ အဖြဲ႕တခ်ိဳ႕က မ်က္ႏွာဖံုးေတြလည္း ဆင္တူ တပ္ထားၾကေသးတယ္။

အီမိုဖက္ရွင္လို႔ေခၚရမယ့္ပံုစံေတြ ျခယ္သျပီး ပံုစံတူ ဆိုင္ကယ္တန္းၾကီးကို ေတြ႕ရတာ အျမင္ ဆန္းပါတယ္။
တခ်ိဳ႕အဖြဲ႕က သရဲသဘက္ေတြလို ပံုစံဖမ္းလာၾကတယ္။

ဘာအံ၊ေမာ္လျမိဳင္၊မုဒံု၊သံျဖဴဇရပ္ စတဲ့ ျမိဳ႕တိုင္း လမ္းတိုင္းမွာ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ပါဝင္ဆင္ႏႊဲေနၾကတာ. . .

သၾကၤန္တြင္းက ေပ်ာ္ေနသူေတြကို ၾကည့္ရတာ ဒီတိုင္းျပည္ဟာ ဘာအပူအပင္မွမရွိတဲ့ ေအးခ်မ္းသာယာျပီး ျပည့္စံုေနတဲ့တိုင္းျပည္လို႔ေတာင္ ထင္ရေတာ့မေလာက္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဖုန္းထဲကို ဝင္လာတဲ့ သတင္းေတြထဲမွာ သၾကၤန္တြင္းမွာေတာင္ မရပ္မနားတိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ေနၾကတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ သတင္းေတြ နားနဲ႕မဆံ႔ပါဘူး။
((ထားပါေတာ့ . . .
ဒီလို စစ္ပြဲေတြအေၾကာင္း မေျပာခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ခရီးသြားစာတန္းေလး(စာတမ္းမဟုတ္ပါ) လူေသေညွာ္နံ႔ ထြက္ေနပါ့မယ္။))

မြန္ျပည္နယ္ထဲမွာေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႕ ဘုရားဖူးရံုပဲမို႔ ေသခ်ာ အာရံုခံဖို႔ အခ်ိန္မရခဲ့။

ကားေပၚကေန ျမင္ရသေလာက္မွာ အျမင္ထဲဆန္းေနတာက အဲဒီ တူညီဝတ္စံုနဲ႕ လူငယ္ေတြရယ္. . .
ကားေတြေပၚ ေဆာင္းေဘာက္ၾကီးေတြ တင္ျပီး တလမ္းလံုး တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ဒီေဂ်ေတြ ဖြင့္သြားေနတာေတြရယ္ပါ။

---------

ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ျမင္ကြင္းကလည္း တမ်ိဳးတမည္ ဆန္းေနျပန္ပါတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္ ေရကစားမ႑ပ္ေတြမွာ ေရပက္ၾကတာလည္း ရွိသလို ေရမပက္ပဲ သနပ္ခါးေတြ လိမ္းေပးၾကတဲ့ မ႑ပ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။

လာသမွ် ေရပက္ခံကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြကို တားျပီး ေရပက္ခံထြက္လာသူေတြကို  သနပ္ခါးလိမ္းေပးၾကတာ။
သနပ္ခါးက ေရႊျပည္နန္းလို အသင့္ေဖ်ာ္ထားတဲ့ သနပ္ခါးေတြပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ဒီျမင္ကြင္းေလးကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းေနျပန္ေရာ။

တခု စိတ္ထဲ မေက်မနပ္ျဖစ္မိတာက ကရင္ျပည္နယ္တဝိုက္ ေရကစားမ႑ပ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သၾကၤန္သီခ်င္း မဖြင့္ၾကပဲ ကလို႔ေကာင္းမယ့္ ထိုင္းသီခ်င္းတို႔ အဂၤလိပ္သီခ်င္းတို႔ပဲ ဖြင့္တာမ်ားပါတယ္။

ႏွစ္ဆန္း(၁)ရက္ေန႔အထိ ေရကစားၾကတယ္။ ႏွစ္ဆန္း ၁ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္က ေကာ့ကေသာင္ဂူနဲ႕ ဆဒၵန္ဂူေတြဆီ သြားတာ။ လမ္းမွာ ေရေတြလည္းပက္တုန္း။ ဂူေတြဆီ သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္ ကားလမ္းေတာင္ ပိတ္တယ္။

သြားၾကသူလည္း အရမ္းမ်ားပါတယ္။ ဂူထဲမွာလည္း လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။

ႏွစ္ဆန္း ၁ရက္ေန႔က လည္ပတ္ျပီး ျပန္လာေတာ့ က်ေနာ္ တည္းတဲ့ ရြာထဲက အိမ္တိုင္း. . . မိသားစုတိုင္းဟာ သူတို႔ရဲ႕ မိဘ ဘိုးဘြားေတြကို အိမ္ဦးခန္းမွာထိုင္ေစျပီး
ရွိခိုး ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။

မိဘ မရွိေတာ့တဲ့သူေတြက အိမ္ရဲ႕ အသက္အၾကီးဆံုးသူကို ကန္ေတာ့ပါတယ္။

ကန္ေတာ့တဲ့အျပင္ ေရခြက္ကေလးထဲမွာ ေရနဲ႕ သေျပခက္ကေလးထည့္ျပီး ကန္ေတာ့ခံပုဂၢိဳလ္ကို သေျပခက္ေလးနဲ႕ ေရပက္ပါတယ္။

ကန္ေတာ့ခံသူက လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကိုပူးျပီး ေရစက္ကေလးေတြကို ခံယူတယ္။

ျပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ေခါင္းကို ေရစက္ေတြနဲ႕ သပ္တယ္။
ကန္ေတာ့သူကလည္း ေရစက္ကေလးေတြပါတဲ့ သေျပခက္ကို ကန္ေတာ့ခံသူရဲ႕ ပုခံုးတို႔ လက္တို႔ကို အသာအယာေလးပုတ္ျပီး ေရပတ္တာ။

ေရပက္ခံသူက ျပံဳးရႊင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ဆုေတြလည္း တတြတ္တြတ္ေပးပါတယ္။

အဲဒါ က်ေနာ္တည္းတဲ့ စိႏၲာဆိုတဲ့ရြာမွာရွိတဲ့ အိမ္တိုင္း မိသားစုတိုင္း လုပ္ၾကတဲ့ ဓေလ့ေလးတခုပါ။

. . .

. . .

. . .

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္. . .

Maung Thura

 Posted by Alinsett @ Maung Thura on Apr 29, 2015

 http://mandalaygazette.com/213580