သစ္တစ္ရြက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ

.ေနမဝင္အင္ပါယာလို ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ နယ္ေျမၾကီးတစ္ခုကို
ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ထားသည္ဆိုလွ်င္ ပိုလြန္းသည္ဟု စြပ္စြဲၾကလိမ့္မည္။

နားမလည္ႏိုင္ဘူးဟု အမ်ားစု မွတ္ခ်က္ျပဳ ၾကကုန္ေသာ ကဗ်ာတို႔၏ ျဖစ္တည္မႈအစ ဝါဒအခ်ိဳ႕ကို ကိုယ္ ႏွစ္သက္စြာလက္ခံ ကိုင္စြဲထားျခင္းကိုက ေနမဝင္အင္ပါယာၾကီးတစ္ခု ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ထားသည္ဟုပဲ ဆိုၾကပါစို႕။

နားမလည္ႏိုင္ေသာ ကဗ်ာမ်ား(ထို႔အျပင္ စာမ်ား/စကားလံုးမ်ား) ကိုယ္ ေရးသည့္အခါတိုင္း ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူးဟု စိတ္ရႈပ္စြာ ညည္းညဴ ျပသူမ်ားကို ျမင္တိုင္း စကား ပံုပမာ ႏွိဳင္းဆဖန္တီးမႈတို႕ ကိုယ္ ျပဳခ်င္သည္။

(ဤလက္သည္းကြင္းထဲမွ စာပိုဒ္အား ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ ဖတ္ၾကည့္ခ်ိန္မွာပင္ အလြန္တရာမွ ခ်ဥ္တူးခါးလွသျဖင့္ ျဖတ္ပစ္လိုက္ျပီး ဤ မွတ္ခ်က္အား အစားထိုး ထည့္လိုက္ပါသည္။)

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ အသံမေကာင္းေခ်။
ကိုယ့္ အသံ ခပ္ညံ့ညံ့ျဖင့္ မွန္ရာကို ေျပာဆိုခ်ိန္တိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ အသံသာပါသည္။

နံရံေပၚမွာ ေသနတ္တစ္လက္ ခ်ိတ္ထားသည္ဟု အစမွာ ေဖာ္ျပမိသည့္အျဖစ္ေၾကာင့္ တေနရာရာမွာ ထိုေသနတ္ ပစ္ကိုပစ္ရမည္ဟူေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အယူအဆကို ကိုယ္ ေလွာင္ရယ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္
(ဟု ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ကို ေလွာင္ရယ္မည့္သူေတြရွိသည္)
(ဟု ယူဆျပလွ်င္ သင္တို့ ယံုမည္လား)
(ဟု ကိုယ္ေမးလွ်င္ မည္သူ ေျဖဆိုႏိုင္ပါသလဲ)
( ဟု ကိုယ္ေမးေသာ္လည္း မျဖစ္မေန ေျဖဆိုရန္ မလိုအပ္ပါ)

ထိုစကားကို ကိုယ္ မေျပာခဲ့ဘူးလို႔သာ ထားေပးပါ။

ဤေလာကတြင္ ထပ္ခါတလဲလဲ ေမးေနပါေသာ္လည္း ေယာင္လို႔ပင္ လႊတ္ခနဲ မေျဖလိုက္မိေစဖို႔ ထိန္းခ် ဳ ပ္ထားသင့္ေသာ အေမး/အေျဖမ်ား ရွိပါသည္။

တခ်ိဳ႕  မွန္ကန္ေသာ အေျဖမ်ားေၾကာင့္ ေမးသူ သိကၡာ က်ဖူးသလို တခ်ိဳ႕ မွားယြင္းေသာ ေမးခြန္းမ်ားေၾကာင့္ အမွန္ေျဖဆိုခ်င္သူတို႔ ရွက္ရြ႔ံနာက်င္ရတတ္ပါသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ဤေလာကထဲမွ တခုခု ဆြဲထုတ္လႊင့္ပစ္ခြင့္သာ ရခဲ့လွ်င္(ေနာင္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ျပန္ မျမင္ေတြ႕ရေတာ့ေအာင္ ဖယ္ထုတ္ခြင့္မ်ား ရခဲ့လွ်င္ သင္ဆိုလွ်င္ ဘယ္အရာကို ေရြးခ်ယ္ဆြဲထုတ္ပစ္ခ်င္မည္လဲ မသိ)

ကိုယ္ကေတာ့. . .
ရွိရွိသမွ် ေမးခြန္းမ်ား အေျဖမ်ားကို စုထုတ္ျပီး ဆြဲယူလႊင့္ပစ္လိုက္ပါမည္။

ကိုယ္က တခါတရံ မီးခိုးတစ္ဝက္ မီးေတာက္တစ္ဝက္ျဖင့္ ကလက္တက္တက္ ျဖစ္ေနတတ္သည့္ ဖေယာင္းတစ္တိုင္ ျဖစ္ပါသည္။

တကယ္တမ္းေတာ့ . . .
''ဖူးခနဲ''လာမႈတ္ျငွိမ္းသတ္မည့္ တခုခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနစရာမလိုသည့္ မီးေတာက္တစ/မီးခိုးတလႊသာ ျဖစ္ခ်င္ပါသည္။

စကားမစပ္. . .
ကိုယ့္အိပ္မက္ နံပါတ္ (၄၀၅)ကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ နားေထာင္ခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ေပါ့. . . .

လြင့္ေမ်ာပ်ံ႕ႏွံ႕. . . . ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္တို႔လည္း အခိုးအေငြ႕ျဖစ္ကုန္ပါလားဟု တအံ့တၾသမဟုတ္ေတာင္ တအံ့တၾသ စိုက္ၾကည့္လို႔ရမည့္ သာမန္လူ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ဖူးခဲ့သည္။

ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲသူတို႔ထံမွ ရလာသမွ် ေငြအတိုအစမ်ားကို ေရတြက္ျပီး စုသင့္တာစု / သံုးသင့္တာသံုး/ျပန္လည္ စြန္႕ၾကဲသင့္တာ စြန္႔ဖို႔ ခြဲျခမ္းစီမံတတ္ေသာ ဂ်စ္ပစီအိုၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ညလံုးနီးပါး ထိုင္စကားေျပာဖူးသည့္ညမ်ိဳး တညျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လိုခ်င္ျပန္သည္။

ဘီယာေတြ တငံုျပီးတငံု. . . အဲ့သည္ေနာက္ တငံုျပီးတငံု ေသာက္ခ်ရင္း အေဝးေျပးလမ္းမၾကီး တေနရာက လမ္းဆံုလမ္းခြတခုရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚထိုင္ရင္း ကိုယ္ခ်စ္၍ ကိုယ္မေရးေသာ ကာရန္ပီသပါေပ့ဆိုသည့္ ကဗ်ာေတြ ရြတ္မိေသာညတညမွာမွ
ကိုယ့္လိုလူကို အခ်ဥ္မွတ္ကာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ေမာင္းသြင္းခ်င္သူမ်ား ဝိုင္းလာသည့္အျဖစ္ကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္မလိုခ်င္ျပန္။

ေလာကသည္ အဆိပ္တခြက္ကို ပ်ားရည္အမွတ္ႏွင့္ ေသာက္မိတတ္ေသာ မာယာအတိျပီးသည့္ ျပဇာတ္တပုဒ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ျပီ။

ထို႕ေနာက္ ကိုယ့္အတၲႏွင့္ကိုယ့္မာနတို့ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္သတ္ . . .
အဲသည္ေနာက္ . . . ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျပန္တပ္မက္ . ..
ထိုသို႔ျဖင့္  မျပီးဆံုးႏိုင္ေသာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို အေရာင္ အရုပ္တို႔ ေရာေႏွာရႈပ္ေထြး. . .
ဘုရားေရ. . .
ကိုယ္အလိုအပ္ဆံုးအရာဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာမ်ားလဲ. . .

တစံုတခုကို လက္ထဲမွာ ဆြဲကိုင္ေမႊ႔ရမ္းျပီး အားခနဲေအာ္ဟစ္ ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္ဖို႔မ်ား လိုအပ္ေနျပီလား. . .

ဗလာစာရြက္ျဖဴျဖဴေလးအေပၚ မွင္ရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြ ေလာင္းသြန္ခ်ျပီး စိတ္ဦးတည့္ရာ အကၡရာေတြ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲ ေရးခ်လိုက္ဖို့ေရာ လိုအပ္ေနျပီလား...

တကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုလူကမွ တိတ္ဆိတ္ျပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ အပူအပင္ကင္းကင္း ညသန္႔သန္႕ေတြကို ညစ္ပတ္စြာ မေပ်ာက္ဆံုးေစခ်င္ပါဘူး။

ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ၾကည့္ျပီး အျပင္ေလာကထဲက တခ်ိဳ႕အရာေတြကို က်ိန္ဆဲပစ္လိုက္ဖို႕ ျပင္လိုက္တိုင္း ကိုယ္ကခ်ည္း ဦးေအာင္ အဆဲခံလိုက္ရ. . .

တခါတရံေတာ့လည္း ေဟာသည္လိုညေတြ စုခ်ဳပ္ျပီး စာတအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေဝ ၾကည့္ခ်င္တယ္။  လွပသာယာတဲ့ ျပီးျပည့္စံုေသာညကိုသာ ပိုင္စိုးခဲ့ဖူးသူတို႔ ေလ့လာခံစားၾကည့္ဖို႔အတြက္ေပါ့။

(မလြယ္ဘူး ေမေမရယ္။ ျမစ္တကာျမစ္ထဲမွာ လူမႈဝန္းက်င္ ဆက္ဆံေရးျမစ္ၾကီးက ကူးရခတ္ရတာ အခက္ဆံုးပဲ။
အဲဒီ ခပ္ခက္ခက္ ျမစ္ေရေတြကို ခပ္ထုတ္ျပီး ကမ႓ာေလာကရဲ႕ အျပင္ဘက္ထိ ေမာင္းထုတ္ပစ္ခ်င္မိတာ ကိုယ္ မွားမ်ား သြားသလားေမေမ)

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဇာတ္သိမ္းညံ့တဲ့ ရုပ္ရွင္တကားလို ရွက္ကိုးရွက္ကန္းေလးနဲ႕ ျပီးပါျပီရယ္လို႔ စာတန္းထိုး။
ေခါင္းခါခါ လည္ခါခါနဲ႕ ထျပန္သြားသူေတြကို ရင္ခြင္ ဟာလာဟင္းလင္းနဲ႕ ေခါင့္ငံု႕ ႏႈတ္ဆက္ . . .

ဒါပါပဲ ။
ဒီထက္လည္း ဘာမွ မပိုခဲ့ပါဘူး။
ရူးရူးမူးမူးနဲ႕ ေအာ္ဟစ္သီဆိုဖူးတဲ့ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ သီခ်င္းတပိုဒ္ေလာက္ေတာင္ ရသ မေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။
ဘဝဆိုတာ. . . စြဲမက္စြာ ေသာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်ဆိမ့္တစ္ခြက္ေလာက္မွ မေျပာင္ေျမာက္လွပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ တစ္ခုခု ျဖစ္ပ်က္သြားဖို႔. . . ဒါမွမဟုတ္ ဘာမဆို ျဖစ္ပ်က္သြားဖို႔ ေကာင္းတဲ့ အေနအထား မဟုတ္လား။
အဲသည္ေလာက္ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ တိုက္ဆိုင္ေနပါလ်က္နဲ႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား ျငိမ္သက္ေမြ႕ေလ်ာ္ေနပါလိမ့္။

အေတြးရခက္လိုက္တာ။
သက္ျပင္းကို ခပ္ျပင္းျပင္းခ်ရင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ကိုယ္ေတြးမိသမွ်ထဲမွာ ''ငါဟာ ေပေပါင္းမ်ားစြာ အျမင့္ၾကီး ျမင့္တဲ့ ေတာင္ထိပ္ဖ်ား တေနရာကေန လက္ေတြဆန္႔တန္းျပီး လႊားခနဲ ခုန္ခ်လိုက္တဲ့ ေဆာက္တည္ရာမဲ႕ လူငယ္တစ္ေယာက္မ်ားလား'' လို႔။

ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း. . .

မေသခ်ာခ်င္ေတာ့သလိုလို. . .

ဟိုးးးအျမင့္ကေန တိမ္ထုကို ထိုးခြဲျပဳတ္က် ေဝ႔ကာဝိုက္ကာ နိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ ျဒပ္ထည္တစ္ခုေလ. . .

ဒါဆိုရင္. . .
''ငါဟာ. . . သစ္ရြက္အစိမ္းႏုႏုေလး တစ္ရြက္''လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ. . .

Alinsett@ Maung Thura

၂၀၁၅ / ေမလ ၇ ရက္